De naam van mijn kleine broer is Arthur. Vanmiddag heb ik hem in het zwembad geduwd. Hij viel in met een grote plons en begon glug glug gluggeluiden te maken. Net toen ik dacht dat hij op het punt stond te verdrinken, slaagde hij erin om om hulp te roepen en mama en papa kwamen rennen.
Mam huilde omdat ze dacht dat Arthur dood was. Hij was het niet. De dokter kwam en Arthur doet het nu heel goed. Hij vroeg cake met jam en hoewel het 8 uur was en hij voor het slapengaan lag, gaf mijn moeder het hem toch.
Arthur was heel blij en heel trots op alle aandacht die hij kreeg. Iedereen stelde hem vragen. Mam vroeg hem hoe hij in het zwembad was gevallen. Arthur zei net dat hij uitgleed. Het was slim van hem om dat te zeggen. Hij weet dat mam een tattle-hek haat.
Onlangs, toen ik een springtouw om zijn nek wikkelde, worstelde hij uit mijn greep en holde naar mijn moeder. Hij zei dat ik hem had proberen te wurgen. Mam zei hem dat hij zulke dingen niet moest zeggen en gaf hem een goede pak slaag. Toen papa thuiskwam en erachter kwam wat Arthur zei, was hij ook erg boos. Arthur kreeg geen dessert. Toen begreep hij het. Deze keer wist hij beter dan om tegen mama te zeggen dat ik hem in het zwembad duwde.
Ik vroeg ook aan mama of ik cake met jam kon krijgen. Ik vroeg haar drie keer, maar ze deed alsof ze me niet hoorde. Misschien vermoedt ze dat ik degene was die Arthur duwde.
Vroeger was ik altijd aardig en aardig voor Arthur, omdat mama en papa me net zo verwend hadden als zij hem verwend hadden. Toen hij een nieuwe speelgoedauto kreeg, kreeg ik een nieuwe pop. Mam zou Arthur-taart nooit hebben gegeven zonder het ook aan mij te geven. Maar vorige maand zijn mama en papa volledig veranderd.
Nu besteden ze al hun aandacht aan Arthur. Hij krijgt altijd cadeaus. Het heeft hem heel groothartig gemaakt. Hij had altijd een beetje last van zijn nek, maar nu is hij onuitstaanbaar. Hij vraagt constant om dit en dat. Vader en moeder geven hem altijd alles waar hij om vraagt. De enige keer dat ze hem uitschelden was de dag dat ik hem probeerde te wurgen met het springtouw. Dat was grappig omdat het voor een keer niet zijn schuld was.
Ik vraag me af waarom mama en papa plotseling niet meer van me hielden. Het lijkt erop dat ik niet langer hun kleine meisje ben. Als ik mama op mijn wang geef, glimlacht ze niet eens. Papa is op dezelfde manier. Als ze gaan wandelen, teken ik altijd mee, maar ze schenken geen aandacht aan mij. Als ik op pad ga of iets gevaarlijks doe, maakt het ze niet eens uit.
Arthur kan soms leuk zijn, maar meestal weigert hij met mij te spelen. Onlangs vroeg ik hem waarom mama en papa zo koud voor me waren geworden. Hij keek me aan met een sluwe glimlach en weigerde te antwoorden. Hij heeft het expres gedaan om me te laten schrikken. Dat was de dag dat ik het springtouw om zijn nek wikkelde. Ik was zo boos dat ik, ondanks de pak slaag die hij had gekregen, naar zijn kamer ging en hem vertelde dat ik hem zou vermoorden.
Vanmiddag vertelde hij me dat mama, papa en hem naar de kust gingen en dat ze me niet meebrachten. Toen lachte hij en stak zijn tong uit en keek me aan. Dus ik duwde hem in het zwembad.
Arthur slaapt nu en mama en papa kijken tv. Het springtouw lag gewoon in de tuin, dus ik raapte het op. Ik sluip even in Arthur's slaapkamer en deze keer zal ik hem geen kans geven om te gillen. Op die manier worden pappa en mam zonder hem gedwongen naar de kust te gaan. En nadat ze zijn vertrokken, ga ik naar het einde van de tuin en klim terug in die vreselijke witte doos waarin ze me hebben begraven ...
