Ik woog bijna 310 pond. 310 pond vet. 310 pond ankers. Ik kon niets doen, ergens heen gaan. Ik kon niet rond mensen eten of de badkamer gebruiken. Alles wat ik deed, mijn vet reisde met mij mee. De broodjes bleven maar zweten en zweten, en ik bleef maar zitten en zitten. Ik was zo moe. Zo moe van het niets dat mijn wereld vulde. Ik ... was het zat.
De enige keer dat ik nu ... anderhalf jaar ga doen, had ik een aantal enorme problemen thuis. Het leek alsof elke nacht mijn moeder schreeuwde. En haar vriend ... nou ... hij schreeuwde ook. Het begon een beetje uit de hand te lopen, dus sloop ik de hoek om om te kijken wat er aan de hand was. Hij had mijn moeder bij de hand en wilde haar van de trap gooien. Ik rende naar haar toe en probeerde haar uit zijn armen te trekken. Hij duwde me heel hard de gang achter me in. Het deed pijn als de hel.
"Ga hier weg, met je dikke reet!" zei hij, mijn moeder loslatend.
Ik was blij dat ze geen pijn had. Maar zijn woorden begonnen steeds dieper in me op te duiken. Hij ging weg, godzijdank, en ging terug naar mijn kamer. Ik ben die nacht niet gaan slapen omdat het huilen van mijn moeder nooit leek te eindigen. Er was ook die opmerking die in mijn achterhoofd bleef. Ik was boos. Zo boos dat hij dat tegen mij zei. Ik wilde terug naar hem gaan. Maar ja ... ik wilde ze allemaal terughalen.
Mijn leven was een constant record voor overslaan. Behalve soms veranderden de stemmen. Veel mensen op school hebben me voor de gek gehouden. Hel zelfs sommige familieleden hadden hier en daar een paar opmerkingen. Na een tijdje kreeg ik de gedachte in mijn hoofd dat ik misschien zou moeten afvallen. Misschien zou ik de haat verliezen. Maar elke keer dat ik het probeerde viel ik steeds dieper in depressie.
Misschien zou ik hier en daar een salade in de kantine krijgen. Nee. De aanval werd alleen maar erger. Zoveel erger. Ze voedden me van het proberen. Ze wisten dat ik zou kraken. Na een tijdje besloot ik te stoppen. Het was altijd hetzelfde ... dezelfde statische uitzending. Maar deze keer was het persoonlijker dan ooit. Mijn moeder was erbij betrokken.
Het was rond 23:30 wanneer ik besloot om te joggen / lopen. Ik wilde het 's nachts doen, dus niemand zag me het doen. Ik zou vanaf nu in de duisternis oefenen. Ik jogde tot ik mijn adem ben kwijtgeraakt en toen ben gaan lopen. Opnieuw en opnieuw. Het voelde goed om zo laat op te zijn. Het was leuk en cool, dus het voelde best goed als ik een beetje jogde. De lucht heeft me mooi afgekoeld. Dikke mensen zweten vaak, dat weet ik.
Ik besloot om een mooie route rond mijn huis te maken. Als ik dit elke avond zou doen, zou ik het misschien wat meer kunnen uitbreiden. Maar ik wilde gewoon kijken of ik het kon. Ik heb het gedaan. Eigenlijk was het eigenlijk best gemakkelijk. Uiteindelijk ging ik terug naar mijn veranda. Alle lichten waren uit, dus ik probeerde zo stil mogelijk te zijn. Het was best zwaar, vooral omdat ik behoorlijk zwaar ademde. Desalniettemin was ik in staat om naar de keuken te gaan waar ik een glas water uit de kraan dronk. Het was verfrissend. Ik voelde me goed. Runner is high? Ik weet het niet echt. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik zo hard heb gerend.
Ik keek uit het raam en ik dacht dat ik iets zag ... iemand met een sweatshirt die op het trottoir liep. Het was snel, echt heel snel. Nieuwsgierigheid kreeg ik en dus keek ik naar de zijkant van het raam. Er was niets, dus besloot ik me er geen zorgen over te maken. Waarom zou ik eigenlijk? Ik ging vrij snel slapen.
De volgende dag was hetzelfde als alle andere. Mijn moeder leek in orde te zijn. Ze zei dat het vandaag een rustdag voor haar zou worden. Ik zei mijn liefde en ging de deur uit.
School was hetzelfde. Niet veel mensen kozen me vreemd genoeg. Het is triest om te zeggen dat je er zo aan gewend bent om voor de gek gehouden te worden ... dat je echt merkt dat het niet gebeurt. Het deed er hoe dan ook niet toe. Het enige waar ik om gaf was de nacht. Ik kon vrij door de straten rennen, langs hun huizen, langs iedereen. Niemand kon me zien. Het is zo bevrijdend ... de vrijheid die een slaaf voelt als hij wegrent.
