Mijn vader was geobsedeerd door McDonald's. Hij zou niet zonder kunnen leven. Hij zou niet eten in een ander fastfoodrestaurant. Geen Burger King, geen Wendy's ... Het moest McDonald's zijn. Het kwam op het punt waarop hij minstens één keer per dag iets van McDonald's moest eten.
Soms, voor het ontbijt, zou hij opraken en een worst en een ei McMuffin krijgen. Voor de lunch pakte hij een McChicken Sandwich of een Bacon Double Cheeseburger. Zijn favoriete maaltijd was een Big Mac en Fries.
Hij genoot van het eten, maar de rest van het gezin raakte er snel genoeg van. Na een tijdje konden mijn moeder, mijn zus en ik het niet meer verdragen. We konden het niet aanzien om naar een andere Chicken McNugget te kijken.
Geleidelijk aan probeerden we het eten bij McDonald's met hem te vermijden. Toen hij zich realiseerde wat we aan het doen waren, irriteerde het hem echt. Hij deed alsof we hem op één of andere manier hadden verraden door McDonald's niet lekker te vinden.
"Wat is er aan de hand?", Vroeg hij op een dag. "Waarom kom je niet naar McDonald's? Is het omdat je niet met me wilt eten? "
Mijn moeder keek naar de grond en mijn zus deed alsof ze hem niet had gehoord.
'Dat is het niet, pap,' legde ik ongemakkelijk uit. "Het is gewoon dat we niet meer bij McDonald's willen eten ..."
Hij staarde ons een paar ogenblikken aan, schudde toen triest zijn hoofd en vertrok. Twintig minuten later kwam hij terug met een Double Quarter Pounder met Cheese en at het alleen in de woonkamer. Hij bracht de rest van de avond door met mokken en gaf ons vuile blikken.
Op een avond, nadat ik klaar was met mijn huiswerk en een kleine tv had bekeken, besloot ik naar bed te gaan. Mijn kleine zusje lag al diep in slaap op de stapelbed. Ik deed het licht in de slaapkamer uit en gleed stilletjes in het onderste bed en zorgde ervoor dat ik haar niet wakker maakte.
Enige tijd later hoorde ik de deur van onze slaapkamer kraken. Met een blik in het licht vanuit de gang zag ik een figuur in de deuropening staan. Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. Het was Ronald McDonald. Hij stond daar gewoon stil naar ons te staren. Hij leek zich er niet van bewust te zijn dat ik wakker was.
In het schemerige licht sloop hij de kamer binnen en tuurde zachtjes naar ons stapelbed. Van waar ik lag, op het onderste bed, kon ik zien hoe hij uitreikte en mijn zus begon te schudden.
"Ik hou ervan!" Hij shoued. "HA HA HA! Ik hou ervan! Ik hou ervan! HA HA HA! "
Ik hoorde de doordringende schreeuw van mijn zus toen het bed heftig begon te trillen. Plots viel er iets van het bovenste bed af en raakte het bureau eronder, sloeg het omver en verspreidde pennen en notitieblokken over de vloer.
Vanuit de deuropening hoorde ik de stem van mijn moeder roepen: "Wat ben je in vredesnaam aan het doen?"
Ronald McDonald snelde naar voren en deed het licht aan. Op dat moment besefte ik dat het gewoon mijn vader was, gekleed in een Ronald McDonald-kostuum.
Ik wreef in mijn ogen en keek rond. Onder het omgevallen bureau zag ik een deel van de roze pyjama van mijn zus gluren. Er vormde zich een plas bloed rondom. Mijn moeder begon hysterisch te gillen en mijn vader stond daar gewoon in shock.
De ambulance kwam een paar minuten later en de ambulancebroeders stormden naar binnen. Ze keken verbaasd naar mijn vader en mijn vader sloeg in zijn opwinding een van hen in zijn gezicht. Het was absolute chaos.
Mijn moeder bleef schreeuwen, "Nee! Nee! Je blijft thuis! "Maar mijn vader duwde haar uit de weg en krabbelde met mijn zus achter in de ambulance. Onze buren stonden allemaal in hun tuin in hun pyjama en keken naar ons, met stomheid geslagen.
Er was niet veel dat ze konden doen voor mijn zus in het ziekenhuis. Ze had haar ruggengraat en haar hersenen in haar val verwond. Toen de artsen haar uiteindelijk thuis lieten liggen, lag ze gewoon op het bed, haar ogen wijd open, haar tanden balde zich en kromp open en haar armen en benen zwaaiden oncontroleerbaar.
Vóór het ongeluk was mijn zus zo lief en mooi geweest, maar nu was ze helemaal veranderd. Ze kon niet praten. Het enige wat ze kon doen was kreunen, "" Nnnnmph, nnnnmmmm, nnnhmmmmn, Daaaaghhhdyyyyyyy ... "
Toen mijn moeder aan mijn vader vroeg waarom hij het deed, vertelde hij haar dat het ons meer als McDonald's moest maken.
Mijn moeder huilde. Ik zei niks. Mijn vader bleef maar op zijn Big Mac kauwen.
