Ik was een paranormaal onderzoeker, maar een paar maanden geleden besefte ik dat ik geen vooruitgang boekte. Dus ... ik stopte ermee. Ken je die oude mensen in bibliotheken die verhalen vertellen aan jonge kinderen?
Welnu, in de meeste steden moet je vrijwilligerswerk doen om dat te doen, je wordt niet betaald. Maar in mijn stad word ik wel betaald. Dat is mijn nieuwe baan! Ik vertel enge verhalen die ik heb meegemaakt. Nou, niet alle verhalen die ik vertel, zijn die ik heb meegemaakt. Sommige zijn de ervaringen van anderen.
En ook, laat me je vertellen, degenen over mij zijn echt. Absoluut echt.
De andere, ik weet het niet zeker. Die verhalen komen allemaal van mijn vrienden. Meestal zijn ze eerlijk ... Maar je weet maar nooit. Hoe dan ook? Laten we beginnen?
Het was toen ik dokter wilde worden. Ik had helemaal geen ervaring in een ziekenhuis, dus besloot ik om naar de campagne "ervaring als verpleegster" te gaan. Toen was ik nieuwsgierig waarom ze het oudste ziekenhuis in mijn stad hadden gekozen.
Weet je waar ik het over heb, toch? Ziekenhuizen zijn vreemde plekken. Het zijn ook trieste plekken. Het werk van een verpleegster is om een patiënt te troosten. Ik wist dit niet voor de campagne, maar de patiënten zijn behoorlijk eenzaam als ze daar een tijdje vastzitten. Natuurlijk bezoeken hun families af en toe een bezoek, maar dat is maar één keer per week. Ziekenhuis parkeren is duur.
Dus de verpleegsters gaan praten met de patiënten terwijl ze in bed liggen. Dat maakt de patiënt echt gelukkig. Iemand hebben om mee te praten en die persoon naar je toe laten luisteren. En voor de verpleegsters; ze zijn ook gelukkig. Ze leren precies hoe de persoon is. Er is altijd een kans om ook goede vrienden te worden. Maar ... dat is niet hoe ziekenhuizen altijd werken.
Nadat ze een patiënt hebben leren kennen, gaan sommigen van hen over. Dus al het werk ... wordt uit het raam gegooid. Je wordt ook overweldigd door de sombere gevoelens in je hersenen. Maar je kunt nooit zo handelen. Er zijn andere patiënten op zoek naar iemand om mee te praten. Dat is hoe moeilijk het is om verpleegster te zijn.
Ik dacht dat een verpleegster veel gemakkelijker was dan een dokter zijn. Nou ja, misschien is het in het onderwijs. Maar weet je. Van wat ik zojuist heb uitgelegd. Het is misschien niet zo eenvoudig. Ik voelde me misselijk toen ik voor het eerst de deuren van het ziekenhuis binnenging. De deuren gleden open met een piepgeluid, wat aangaf dat de deur vrij oud was.
Ik legde de vrouw achter de balie uit waarvoor ik hier was. Ze glimlachte en leidde me terug naar een kamer waar een andere vrouw op me wachtte. Ze bekeek me met haar strikte ogen en stond krachtig op. Ze stak haar hand op mijn middel.
"Hallo, ik zal je vandaag leiden."
Ze zei dat ze Norris heette. Terwijl ze me het ziekenhuis liet zien, verliep de tijd snel. Het was voorbij etenstijd toen we klaar waren. Ik besefte dat er een probleem was.
"Wacht, ik moest eigenlijk een verpleegster zijn, niet? Laat je niet alleen rondleiden?"
"Ja, precies, je bent in nachtdienst."
Nachtdienst. De tijd dat alle geesten, demonen en spullen kwamen en het ziekenhuis achtervolgden. Nadat ik had uitgelegd hoe het verpleegkundig station werkte, liet ze me alleen achter met een post-it briefje waarop haar telefoonnummer stond te krabbelen.
Met een zucht zakte ik neer op de leren stoel die omringd was door verschillende zwaailichten en knoppen. Ik haalde een boek tevoorschijn dat ik al twee dagen geleden had gelezen en las het. Binnen een paar minuten was ik in slaap gevallen.
Ik werd wakker toen het licht van de verpleegster me opvlamde. Geschrokken viel ik op de vloer en strekte mijn nek uit om te zien welke kamer mijn dienst nodig had.
