Er was een jongetje genaamd Peter, die met zijn moeder in een vervallen flatgebouw woonde. Zijn vader had de familie verlaten vlak nadat hij was geboren. Zijn moeder was een drugsverslaafde en ze zorgde niet goed voor Peter. De jongen moest vaak in vuilnisbakken rochelen om iets te eten te vinden.
Op een dag kwam Peter thuis om zijn moeder op de keukenvloer te zien liggen. Ze was gestorven aan een overdosis drugs. Niemand wist hoe hij contact moest opnemen met de vader van de jongen, dus hij werd gestuurd om bij zijn grootmoeder te wonen.
Peter's grootmoeder hield heel veel van hem, maar ze was een arme vrouw en kon zich nauwelijks veroorloven zichzelf te voeden. Ze had een kleine kiosk in de buurt van het treinstation waar ze sigaretten verkocht aan voorbijgangers en een karig bestaan verdiende.
Als ze wat geld had, zou ze boodschappen kopen en de koelkast opslaan, maar voor ze het wist, zou Peter alles opeten. Peter was als een hongerig dier. Hij kon niet stoppen met eten en stopte zijn gezicht met voedsel tot zijn wangen eruitzagen alsof ze op het punt stonden te barsten. Het dreef zijn grootmoeder tot afleiding.
"Peter!" Zou ze schreeuwen. "Je moet stoppen met eten! Als je dit volhoudt, ga je ons uit huis en thuis opeten. '
Maar Peter kon niet stoppen. Elke dag, terwijl zijn grootmoeder aan het werk was, zou hij de koelkast opruimen en vervolgens door de keukenkastjes jagen, op zoek naar overgebleven voedsel.
"Peter!" Riep de grootmoeder. "Ik ben een arme vrouw! Als je dit niet stopt, zullen we allebei verhongeren! "
Toen Peter nog steeds niet naar haar waarschuwingen luisterde, begon de gefrustreerde vrouw hem te slaan. Ze wilde de jongen geen pijn doen, maar ze moest stoppen met eten. Ze was drie maanden achter in de huur en er was geen hap eten in het appartement.
Peter werd bang voor zijn grootmoeder en vreesde de afranselingen telkens als ze thuiskwam. Hij begon plannen te maken om van huis weg te rennen.
Op een dag verdween Peter. Zijn grootmoeder liep naar alle buren en vroeg of ze hem hadden gezien. Ze doorzocht de buurt, klopte op deuren en gluurde in ramen, maar ze kon hem nergens vinden. Uiteindelijk ging ze naar het politiebureau en diende een rapport van vermiste personen in, maar de politie kon de jongen ook niet vinden.
Er ging een maand voorbij en plotseling keerde Peter terug. Op een ochtend hoorde grootmoeder een vage klop op de deur van haar appartement. Ze opende de deur en zag haar kleinzoon daar staan. Zijn gezicht was bleek, zijn wangen waren verzonken en zijn kleren waren rafelig. De oude vrouw omhelsde hem en knuffelde hem stevig.
Alle Petrus zei tegen haar: "Oma, ik wil eten."
De grootmoeder opende onmiddellijk de koelkast en haalde alles eruit wat er was - soep, salade, worst. Terwijl de oude vrouw de soep kookte, ging haar kleinzoon aan tafel zitten en begon te eten. Peter stopte zijn gezicht met voedsel, stopte het in zijn mond tot zijn wangen opgezwollen waren. Zijn grootmoeder was zo blij hem terug te hebben, ze zei niets.
Op dat moment merkte de oude vrouw iets vreemds op. Elke keer dat Peter zijn mond opendeed, viel er iets uit. Ze keek naar de tafel en zag een stel wriemelende maden. De oude vrouw staarde hem vol afgrijzen aan.
"Waar ben je geweest, Peter?" Vroeg ze.
"Weet je, grootmoeder," antwoordde hij. "Je weet het en ik weet waar ik ben geweest."
Met deze woorden stond hij op van de tafel. De grootmoeder zat daar gewoon met haar mond open en staarde hem aan. Peter strompelde door de gang en toen hij de voordeur naderde, stortte hij in en viel op de vloer.
De grootmoeder rende naar voren en pakte de jongen in haar armen, maar hij bewoog niet. Zijn huid was grijs en hij leek op de dood. De oude vrouw was bang en plaatste haar kleinzoon op de bank. Toen belde ze de dokter.
Terwijl ze wachtte tot er hulp arriveerde, snelde ze van de ene hoek naar de andere, greep de jongen bij de hand en controleerde zijn pols, maar Peter vertoonde geen tekenen van leven.
Eindelijk arriveerde de dokter. Hij bukte zich over de jongen om hem van dichterbij te bekijken en richtte zich toen plotseling op.
'Oude vrouw!' Riep hij vol afschuw uit. "Deze jongen is al weken dood! Kijk, hij is al begonnen te rotten. Zijn mond vol met maden! '
De grootmoeder barstte in tranen uit en zei dat ze nog maar een halfuur geleden haar kleinzadworst, salade en een kom soep had gevoerd.
De dokter heeft gebeld. Het lijk van de jonge jongen werd weggenomen en zijn grootmoeder werd naar het politiebureau gebracht. Na een onderzoek besloten ze dat ze haar kleinzoon meer dan een maand geleden had gedood en hem met iets zwaars over het hoofd had geslagen. De rechtbank vond haar gestoord en de oude vrouw werd naar een psychiatrisch ziekenhuis gestuurd om de rest van haar leven te leven ...
