Het ding bewoog onder de aarde. Hij duwde omhoog en klauwde zich een weg naar de oppervlakte. Massa's modder vielen uit zijn mond toen het uit het graf krabbelde. Onhandig stond het op en keek langzaam rond. Het bos was badend in maanlicht en de verwrongen bomen ritselden in de wind.
Waar zijn ogen hadden moeten zijn, waren er alleen zwarte, holle kassen. Stukjes rottend vlees kleven nog steeds aan zijn schedel. Het ding bewoog zijn vermolmde armen en benen en schuifelde naar voren.
Op een kleine open plek in het bos lag Marie op het gras, haar handen vastgebonden achter haar rug. Ze probeerde te gillen, maar haar mond was gekneveld. Haar broer Jeff was naast haar, schop in de hand en graaide haar graf. Hij stopte even en veegde het zweet van zijn voorhoofd.
"Schreeuw alles wat je wilt, zei hij. "Niemand kan je in deze bossen horen. We zijn kilometers verwijderd van waar dan ook. Met jou uit de weg, kan ik de hele erfenis voor mezelf houden. Zoals je weet, ben ik niet het type persoon dat graag deelt. Je man kan je nu niet helpen. Hij is dood. Ik heb hem weken geleden vermoord en hem hier begraven, onder de sterren. '
Marie staarde hem aan, de tranen rolden langs haar wangen. Haar ogen smeekten om genade, maar Jeff lachte gewoon om haar wanhoop. Hij greep haar bij de armen en gooide haar in het graf. Toen pakte hij de schop op en begon hem te vullen, waarbij hij massa's aarde over haar heen gooide.
Op dat moment hoorde Jeff geritsel in de bomen. Hij draaide zich om en zag iets dat angst in zijn hart sloeg. Het ding strompelde uit de schaduwen en kwam recht op hem af. Jeff viel op zijn knieën en bedekte zijn mond om een gil van angst te onderdrukken.
Terwijl haar broer werd afgeleid, wist Marie uit het ondiepe graf te klauteren. Bang geworden uit haar verstand, kroop ze in veiligheid.
Het ding greep Jeff bij de nek en kneep er stevig in. Hij schreeuwde toen het ding zijn vleesloze gezicht naar hem toe draaide. Hij probeerde los te komen, maar de greep van het ding was onbreekbaar. Hij schreeuwde terwijl hij hem in een dodelijke omhelzing tegen zijn rottend kistje sloeg.
Marie keek vol afgrijzen toe hoe het ding haar broer naar het ondiepe graf droeg. Het viel bovenop Jeff en zette hem vast met zijn zware gewicht. Ze luisterde naar het angstwekkende geschreeuw van haar broer toen het ding zijn rottende armen bereikte en klauwde naar het vuil, het naar beneden trok en ze allebei begroef.
Het duurde niet lang voordat het graf werd ingevuld en na een tijdje hield het verschrikkelijke gegil op.
