Mijn zus, Sarah, is een week geleden verdwenen. Mijn moeder is niet naar de politie gegaan. We hebben geen ontbrekende posters opgehangen. We zijn helemaal niet naar haar op zoek. Dat komt omdat we precies weten waar ze is.
Onze buren denken dat we niet om Sarah geven. Ze denken dat we niet genoeg doen om haar te vinden. Sommige mensen verspreiden geruchten dat we haar hebben gedood en haar lichaam ergens hebben begraven. Anderen vermoeden dat we haar verborgen houden in de kelder.
Ze hebben helemaal ongelijk. Er is geen lichaam en ze is niet verborgen, maar niemand zal haar ooit vinden. Ik zou ze graag willen vertellen wat er is gebeurd, maar ze zouden me nooit geloven.
Er lag altijd een lege fles parfum op de kaptafel in mijn moeders slaapkamer. Ik heb nooit geweten waarom ze het daar hield. Al sinds ik me kan herinneren, was het er gewoon.
Mijn moeder was een schoonheidskoningin. Ze werd gekroond tot Miss Virginia 1990. Ze speelde de video vele malen voor ons. Ze zag er perfect uit en stond daar op het podium met haar lange bruine haar, haar grote groene ogen, haar perfecte tanden en haar sprankelende jurk.
Ze zong "God Bless America". Ze goochelde met sterretjes. Ze antwoordde op alle vragen van de juryleden met een soepel antwoord en een glimmende glimlach.
"Als ik maar één wens had, zou ik de wereldvrede wensen", zei ze. "Ik zou graag de hele wereld in handen willen krijgen, omdat je geen vuist kunt maken als je elkaars hand vasthoudt."
Ze zag eruit als het perfecte Amerikaanse meisje. Ze zag eruit als ... Amerika. Ze zag eruit als patriottisme, idealisme en roze bubblegum, allemaal ineen.
Mijn moeder liet ons die video steeds opnieuw bekijken totdat we alle regels uit het hoofd hadden geleerd. Mijn moeder wist alles over perfect zijn en wilde dat we perfect leerden te zijn, net als zij.
Ze won de wedstrijd en werd dat jaar tot Miss Virginia gekroond, maar toen het aankwam op de Miss America-verkiezing, plaatste ze niet eens in de top 20 van de deelnemers. Dat maakte een einde aan haar carrière als schoonheidskoningin.
Twee jaar later ontmoette ze mijn vader. Een jaar later waren ze getrouwd. Kort daarna werd Sarah geboren. Twee jaar later, kort voordat ik werd geboren, ging mijn vader weg en kwam nooit meer terug. Sarah weet niet meer hoe hij eruitzag. Ik heb hem zelfs nooit ontmoet. Mijn moeder gooide al lang geleden alle foto's weg.
Sarah was twee jaar ouder dan ik. Ze was altijd de mooie. Ze kreeg alle aandacht. Ze had lang blond haar en felblauwe ogen. Ze had een bleke, melkachtige huid en haar favoriete kleur was roze. Ze had altijd een glimlach op haar gezicht. Ze leerde hoe ze haar fronsen op zijn kop kon zetten. Mijn moeder had grote plannen voor Sarah. Ze wilde dat ze een schoonheidskoningin zou worden, net als zij.
Het begon allemaal op Sarah's 13e verjaardag. Ze blies de kaarsen uit en sneed de cake.
'Je wordt dik,' zei mijn moeder tegen haar. "We zullen je op dieet moeten zetten."
Sarah heeft die dag geen verjaardagstaart gegeten. Daarna bleef ze lang in de badkamerspiegel naar zichzelf staren.
"Kijk eens naar die mollige wangen," zou mijn moeder zeggen. "Je moet afvallen."
Ik dacht niet dat Sarah dik was, maar ik durfde het niet oneens te zijn met mijn moeder. Ze was tenslotte de schoonheidskoningin.
"Kijk naar die dijen," zou mijn moeder tegen haar zeggen. "Het is walgelijk. Je wordt een grote dikke bult. "
Een paar weken later zei mijn moeder tegen Sara dat ze helemaal niet meer met eten moest eten. Mijn zus ging met tegenzin akkoord. Meisjes luisteren altijd naar hun moeders.
Mijn moeder nam het eten van mijn zus over. Ze begon mijn zus een lepel roze gelei bij elke maaltijd te geven. Ze zei dat het bijna nul calorieën bevatte.
Sarah begon snel gewicht te verliezen. Na een paar maanden hiervan was ze pijnlijk dun en broos. Ze had honger. Haar lichaam was aan het wegkwijnen tot praktisch niets. Ze werd duizelig als ze probeerde op te staan. Het gelei dieet ging een maand door, totdat Sarah zo zwak was dat ze niet eens uit bed kon komen.
Op een ochtend hoorde ik dat mijn zus me riep.
'Helen,' jammerde ze, 'ik smelt.'
Ik kwam haar kamer tegen en zag dat haar vingers aan de lakens plakten. Een dunne roze goo begon over de zijkanten van het bed te sijpelen, druipend op de grond. Toen ik de lakens terugtrok, was ik geschokt om te zien dat haar lichaam langzaam in een roze gelei oplost. Haar benen waren samen gesmolten. Ze zag eruit als een zeemeermin.
Sarahs magere lippen veranderden in een zwakke glimlach.
"Ik voel me zo mooi," fluisterde ze. "Zo erg mooi..."
Ik rende naar beneden om onze moeder te halen. Ze haastte zich de trap op, maar toen ze Sarah's slaapkamer binnenkwam, leek ze helemaal niet verrast.
'Help me haar te verplaatsen,' zei mijn moeder.
Samen haalden we zoveel mogelijk van Sarah uit en droeg haar naar de badkamer. Mijn moeder vulde het bad met warm water en we brachten mijn zus voorzichtig naar binnen.
We knielden een tijdje naast het bad en zagen hoe mijn zus oploste. Al snel was er niets anders over dan een lege nachtjapon die in de roze vloeistof dreef.
Mijn moeder wendde zich tot mij en zei: "Helen, haal de parfumfles op mijn kaptafel."
Dat is waar mijn zus nu is.
Elke dag sluip ik de kamer van mijn moeder binnen en staar in de parfumfles. Het ziet er zo mooi uit. De roze vloeistof binnen wervelt elegant rond en de roze bellen stijgen naar de top. Als ik heel hard kijk, kan ik me bijna voorstellen dat het mooie gezicht van mijn zus in de vloeistof ronddwarrelt.
"Het is op deze manier beter", zei mijn moeder. "Nu zal ze altijd jong en mooi zijn ..."
Vanmorgen, toen ik de kamer van mijn moeder binnensloop om naar de overblijfselen van mijn zuster te kijken, zat er naast de kaptafel nog een lege parfumfles naast hem.
Ik denk dat het mijn beurt is om een schoonheidskoningin te zijn ...
