Het grootste deel van mijn leven heb ik een vreemde, terugkerende droom gehad. Het begon toen ik 8 of 9 jaar oud was en ik heb vandaag nog steeds de droom. Het is altijd hetzelfde, maar sommige details zijn elke keer anders.
In de droom bevind ik mezelf in een groot, donker huis, dat een lange trap oploopt. De muren zijn allemaal wit en het tapijt is pikzwart. Er staat een klok aan de muur en ik zie dat het bijna middernacht is. Het hele huis lijkt verlaten te zijn en alles is doodstil.
Bovenaan de trap loop ik door een enorme mahoniehouten deur en ik sta in een grote, slecht verlichte kamer. De kamer zit vol met mensen, zittend in rijen. Hun stoelen staan allemaal voor een podium.
Er staat een persoon op het podium, zittend in een rood lederen fauteuil en het publiek kijkt aandachtig. De persoon op het podium lijkt met zachte stem te spreken, maar van waar ik sta, kan ik niet horen wat ze zeggen. Elke keer dat ik de droom heb, is er een andere persoon op het toneel.
Er zijn nooit genoeg stoelen voor iedereen in het publiek, en degenen die te laat komen - zoals ik - moeten achterop gaan staan. Soms verschijnt een lege stoel aan de voorkant. Het is altijd een raadsel hoe dit gebeurt, omdat niemand ooit lijkt te vertrekken. Wanneer de vacante stoel verschijnt, debatteren de mensen achteraan over wie het moet nemen.
"Ga je gang," zegt iemand.
"Oh nee, dat is in orde", zegt een ander. "Je hebt het."
Ze staan er vaak op dat ik een lege stoel neem, maar iets heeft me altijd gezegd het niet te doen.
"Ga je niet zitten?" Vragen ze.
Ik schud altijd mijn hoofd en laat iemand anders de vacante stoel hebben.
Op een avond herkende ik de persoon op het platform. Het was een man die ik heel goed kende. De volgende ochtend belde ik hem op het werk en zijn secretaresse antwoordde. Ik vertelde haar dat ik een afspraak wilde maken om de man te ontmoeten.
"Ik ben bang dat je dat niet kunt," antwoordde ze. "Hij is overleden. Zijn vrouw heeft hem vanmorgen dood in zijn bed gevonden. '
Niet lang daarna had ik de droom weer en ik zag een andere man op het podium die ik kende. Het was mijn buurman. Hij leek me ook te herkennen, omdat hij naar mij knikte.
De volgende ochtend belde ik naar zijn huis, maar toen ik op de deur klopte, was er geen antwoord. Ik sloeg en sloeg op de deur, maar er was geen teken van leven.
Na een tijdje werd ik ongerust en belde ik de politie. Toen ze kwamen en de deur kapot maakten, vonden ze mijn buurman dood in zijn bed. Hij stierf in zijn slaap aan een plotselinge hartaanval, zeiden ze.
Ik weet niet of het toevallig was dat ik droomde over deze twee ongelukkige mensen en dat ze op precies dezelfde manier stierven, maar nu, telkens als ik de droom droom en een lege stoel zie, laat ik altijd iemand ga anders zitten, in plaats van mij ...
