Op een nacht verliet Wilma Andersen een feest en liep terug naar haar auto. Toen ze de hoek om liep naar een slecht verlichte straat, draaide ze haar hoofd nerveus heen en weer en probeerde door de duisternis te turen. Ze begon zichzelf uit te schelden omdat ze Russell had gedood toen hij aanbood haar terug te brengen naar haar auto.
De hele tijd dat ze op het feest was, had Russell zich aan haar vastgeklampt en elke kans die ze had om de aandacht van Kenneth Paulson te trekken, geruïneerd. Aan het einde van het feest was ze zo druk bezig om van Russell af te komen dat ze er niet over had nagedacht hoe donker en eng de straten waren op dit uur van de nacht.
Dit was geen deel van de stad die ze heel vaak bezocht en ze kwam haar zeker nooit in het donker. Het was een vervallen industrieel gebied, met veel lege, vervallen gebouwen. Zelfs één licht brandde niet in de ramen en er waren geen straatlantaarns. De straten stonden vol met verlaten pakhuizen en overwoekerde kavels, waar de skeletten van uitgebrande of afbrokkelende gebouwen hun hoofden uit de braamstruiken en het lange gras staken. De gebroken ruiten in de ramen van de verlaten gebouwen waren gapende gaten, waardoor een binnenste duisternis zwarter werd dan de maanloze nacht buiten.
Terwijl ze de oude meubelfabriek passeerde, sloeg Wilma's hart een slag over toen ze zag dat er een inktzwarte schaduw uit een van de gapende gaten op de ramen van de onderste verdieping wegglipte en langs de zijkant van het gebouw naar beneden gleed. Ze versnelde haar pas en keek achterom om te zien of de schaduw haar volgde. Toen ze de hoek bereikte, keek ze zo druk over haar schouder dat ze op de stoeprand strompelde.
Ze stabiliseerde zichzelf en keek rond, in de hoop haar blauwe auto aan de overkant van de straat te zien parkeren, maar die was nergens te bekennen. Ze keek op naar het straatnaambord. Ze had geparkeerd op de hoek van Stack Street en Teakwood. Op dat moment hoorde ze een zwak geluid achter haar en draaide haar hoofd, haar ogen door de schaduwen, maar ze kon niets zien in de bramen of op de stoep. Ze besefte dat de duisternis om haar heen iemand gemakkelijk kon verbergen totdat ze letterlijk naast haar stonden.
Wilma vloekte haar geluk. Waarom had ze zo ver weg geparkeerd? Ze had haar vriendin, Claudia, een lift naar het feest gegeven. Als Claudia bij haar was, zou het in orde zijn, dacht ze. Twee mensen zijn altijd veiliger dan één wanneer ze 's nachts op donkere straten lopen.
Wilma's gedachten keerden terug naar het feest. Eerder die avond had Claudia op het feest een knappe jongen ontmoet. Toen Wilma op het punt stond weg te gaan, had deze jongen - zijn naam Norm, iets - zich vrijwillig aangemeld om Claudia later naar huis te brengen. Claudia had Wilma apart genomen en haar de vertrouwen gegeven dat ze een echt verband met deze jongen voelde, iets dat ze nog nooit eerder had gevoeld en dat hij misschien, misschien wel, haar ware liefde was. Ze vertelde Wilma dat hij haar naar zijn halloween-feestje in het studentenhuis zou brengen. Wilma had een steek van woede en jaloezie gevoeld.
Tijdens het feest hield Russell constant haar arm vast. Ze probeerde hem steeds los te schudden, maar hij kwam steeds terug. Ze dacht dat ze hem eindelijk kwijt was toen ze naar het toilet ging. Onderweg was ze opgewonden om Kenneth Paulson tegen het lijf te lopen, haar hartslag van het moment. Ze hadden het echt voor elkaar gekregen om gedag te zeggen en een praatje te maken. Toen Kenneth haar met zijn scheef lachje aankeek, was haar hart gesmolten en had ze woorden verloren.
Toen was Russell naar haar toe gekomen, greep Wilma's arm en zei: "Daar ben je. Ik dacht dat je verdwaald was! '
Kenneth verloor onmiddellijk de interesse in Wilma en drong hen voorbij in de drukke woonkamer. Wilma keek hoe hij zich bij de anderen op de dansvloer aansloot en probeerde achter hem aan te gaan, maar Russell had een stevige greep op haar arm. Ze verloor haar geduld, draaide zich om en sloeg Russell vol in het gezicht. Hij liet toen haar arm los, een geschokte blik op zijn gezicht. Wilma stroomde door de menigte, op zoek naar Kenneth, maar hij was al in gesprek met een ander meisje. Toen besloot ze dat het tijd was om naar huis te gaan.
