Een klein meisje zat in haar kamer. Haar rommelige bruine haar werd in kleine staartjes gestopt, terwijl haar bruine ogen naar de deur staarden. Ze omhelsde haar opgezette giraffe dicht bij haar kleine lijfje en luisterde aandachtig naar de luide schreeuwen van haar vader en moeder.
"Ik had nooit verdomde kinderen moeten hebben!" Schreeuwde een luide, diepe stem.
'Het enige wat ze doen is rotzooi maken, klagen, tekenen op de muren-' Hij werd afgesneden door de hoge, boosaardige schreeuw van de moeder van het meisje.
"Hun KINDEREN, David! Ze weten niet beter!"
"Oh fuck me Marybeth! Ik wil niet dat je onzin excuses horen! Ik heb net genoeg met hen!"
"En wat bent u van plan eraan te doen ?!" Het meisje hoorde luide voetstappen naar haar kamer komen en omhelsde haar giraf dichterbij.
De deur werd met geweld geopend en in de deuropening stond haar grote, boze, te dikke vader. In een van zijn vlezige handen had hij een groot leerboek.
"David, stop ermee!" Schreeuwde haar moeder.
Maar de vader negeerde het smekende geschreeuw van zijn vrouw. Hij greep het kleine meisje bij de kraag en ze schreeuwde en schopte, trilde en beefde van angst. De vader van de meisjes hield het leerboek hardhandig omhoog.
"Dit is om op mijn verdomde muren te tekenen, jij kleine teef!"
-
Jaren later was het kleine meisje, bekend als Natalie, nu 9 jaar oud. Ze ging door het stadium van de puberteit en was natuurlijk een beetje mollig. Zoals gewoonlijk, zat ze in haar kamer tv te kijken. Haar vader zat te brullen over een of andere economische rotzooi waar ze echt minder stront over kon geven, terwijl ze op wat popcorn kauwde.
Ze was ook momenteel een foto aan het tekenen. Er zat een beetje bloed in, maar vreemd genoeg vond ze het leuk om bloed te strijken. Het gaf haar een rare voldoening. Anders dan dat, multitasking was geen probleem voor haar. Al op jonge leeftijd werd het haar duidelijk, nadat ze zoveel werk en werk had moeten verrichten, dat ze zoveel dingen tegelijkertijd kon doen. Tekenen werd uiteindelijk haar talent en passie. Het was haar manier om te ontsnappen aan de realiteit, wanneer er iets slechts was dat haar lelijke kop opkwam en naar binnen keek, of wanneer ze zich gewoon verveelde.
Ze hoorde plotseling het sluiten van haar deur en keek naar links, terwijl ze bleef pauzeren op haar popcorn. Daar stond haar broer Lucas; wie was 14 jaar oud.
"Wat is het?" Ze kon hier nog steeds haar vaders roepen van buiten haar deur. "Papa die je bang maakt?" Hij grinnikte.
"Geen sprake van, ik denk dat ze ondertussen gewend waren aan zijn geschreeuw." Er was een lange stilte. "Dus, waarom ben je hier?" Hij leek een beetje met zijn mouwen te spelen en een beetje te trillen. "Ik moet je iets vragen." Hij trainde zijn ogen op haar. ze fronste een beetje, groeide ongeduldig met haar broer en onderbrak haar film en tekening.
"Wat." Hij kwam een beetje dichterbij, "Je zei dat je cool wilde zijn en volwassen worden als een tiener, toch?" Ze knikte, lichtte plotseling op.
"Nou, ik heb een aanbod."
"Spuug het maar uit je dimwit!"
"... Weet je wat ... wat jongens en meisjes soms samen doen, toch?"
De volgende dag op school, zei Natalie geen woord. Ze sprak de hele dag niet. ze had toch niemand om iets tegen te zeggen. Niemand kon het weten. Niemand zou het moeten weten. En dus zou niemand het weten. haar leraar pakte een paar van haar verbaasde uitdrukkingen op, maar ze wees het af alsof ze de les gewoon niet begreep. Natalie had ook het gevoel dat ze hevige pijn had. Ze had geen idee dat het kon..hurt. Ze was bang en liep naar huis en ging stilletjes naar haar kamer. Maar later op de dag werd ze opnieuw begroet door haar broer.
