"Hiç öğrenmeyeceğimi mi düşündün?" Gözlerimi ayaklarımdan kaldırmadan ayakta durmaya devam ettim, fakat Tanrı biliyordu ya; şu an sadece Chaeyoung'a ihtiyacım vardı. Kokusuyla mest olmaya ve beni rahatlatıp her şeyin güzel olacağına inandırmasına ihtiyacım vardı. "O kadar aptal mı sanıyorsun beni?"
"Başkanım, ne haddime-"
"O zaman açıkla bana bu saçmalığı! Açıkla! Yoksa her şeyi kendi bildiğim gibi yapacağım, Jungkook!"
Zaten her şeyi kendi bildiği gibi yapacaktı. Her zaman olduğu gibi.
Bile bile ayaklarına kadar gelmiştim, güzel kadınımdan ayrılıp odasına gelmiştim çünkü eninde sonunda farkedeceğini biliyordum.
Yüzüme doğru savurduğu fotoğraflar yere saçılırken mimiklerimi korumak için büyük çaba sarf ettim fakat ayaklarımın ucuna düşen fotoğrafla birlikte yüreğimde derin bir sızı hissettim; Chaeyoung'la birlikte uyuduğumuz anda çekilen bir andı.
Cidden, her şeyin farkındaydı.
"Söyle bana! Ne yapmaya çalışıyorsun!" Ellerini masaya vurduğu anda beynimde yankılanan tek şey, her şeyin bittiğiydi.
Kadınımı üzecektim, kıracaktım. Benliğimi adadığım insanı mahvedecektim...
Sözleri ağır ağır yüzüme bir tokat gibi çarparken sabit durmaya devam ettim, bu kadarını hak etmemiştim. Etmemiştik.
"Seni ben var ettim, Jungkook. Bu şirketi, bu grubu, yaşadığınız hayatı, kazandığınız hayatı, yediğinizi, içtiğinizi! Her şeyi!" Si Hyuk'un sesi gittikçe yükselirken bir anda yere attığı belgelerle bakışlarım öfkeden kuduran adama kaydı. "Bunu mahvedemezsin! Sen kimsin? Yoktan var ettiğim hayatınızı, kariyerinizi aptal bir orospu yüzünden çöpe atamazsın!"
"Sözlerine dikkat et," dedim sessizliğimi bozarak. Ona nasıl böyle seslenebilirdi? "O... Düşündüğünden çok daha temiz ve masum bir kadın."
"Yaptıklarınızı silip atamazsın, bir kadın yüzünden şöhretinizi mahvedemezsin." Daha sakin bir şekilde konuştuğunda omuzlarımı dikleştirdim.
"Sen! Bensiz, bir hiçsin! Siz! Hepiniz! Ben ne dersem, ne söylersem, o olacak! Beni duyuyor musun?" Derin bir nefes verdiğinde gözlerimin içine baktı. "Bana karşı çıkmaya sakın kalkma, Jungkook."
"Sen hayatımıza yön veremezsin!" diye bağırdığımda tekrar sinirlendiğini öfkelenen bakışlarından anlayabiliyordum.
Kalbimdeki küçük ve sessiz oğlan bana susup çekilmemi söylüyordu. Kaybetmiştim.
O oğlanı ve saf kalbini kaybetmiştim.
"Senin hayatını ben yarattım, Jungkook." Fısıldayarak konuştuğunda yumruklarımı sıktım. Gözlerim yanmaya başlamıştı fakat hayır, ayakta durmalıydım. "Yarattığımı geri bozmayı da bilirim. Bu saçmalık bitiyor, bugün! Hiç kimse öğrenmeden ve ününüze zarar gelmeden, her şeyi başladığı gibi bitiriyorsun!"
Bir adım atıp masasına yaklaşım.
"Yapamazsın..." dedim. "Bu kadarını yapamazsın."
"Hayatını elinden alırım, Jungkook. Ününü, kariyerini, evini, işini, grubunu. Yaparım. Bunu ister miydin?"
Gözlerimin dolduğunu gördüğünde koltuğuna oturdu ve yarattığı felakete baktı, hayatıma.
Doğru, hayatımı, hayatımızı o yaratmıştı, değil mi? Almayı da iyi bilirdi.
"Bende öyle düşünüyordum. Güzel... O zaman başlattığın bu şeyi bitiriyorsun, ve eğer bir kez olsun beraber olduğunuzu duyarsam, seninde, onunda kariyerini mahvederim. Şimdi, grup arkadaşlarının yanına dön ve onu unut."
•
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
yeni bölüm +120 oy ve +100 yorundan sonra gelecek, artık böyle yapmam gerekiyor sanırım, üzgünüm..
evet, merak ettiğiniz şeyler yavaş yavaş açığa çıkıyor sanırım, final yaklaşıyor.. beğenmeniz dileğiyle~ sizi seviyorum!
/ buraya isteklerinizi, sorularınızı bırakabilirsiniz! bu arada: INSTAGRAM hesabımı isteyen bir çok okuyucu var, vermeyi düşünmemiştim çünkü sonradan primci demenizi istemem, ısrarlar üzerine; hesabım (ecem.tat) , gerisi size kalmış~
görüşürüz!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
