It Started With A Dare

Mom and Dad

Chapter 31- Mom and Dad

“Are you okay now?” dad asked as he put a glass of water on my bedside table and sat beside me on my bed. Nagpalinga-linga naman ako. I was looking anywhere and everywhere but him.

“Talk.” He ordered me. Kung makapagutos naman eh. Sabagay, tatay ko siya. “Kung bibigyan mo ako ng silent treatment for your whole life, walang maaayos na problema.”

Hinirap ko siya at tiningnan siya mata sa mata. “Maybe it’s time to talk about the thing you did.” Sabi ko at bigla naman siyang tumayo. “Unless you don’t want to talk about it.”

“This again?” Pagrereklamo niya pero I remained calm.

“Dad, I thought you want me to talk. If you want our problems fixed, stop running away from them, then. I’m trying to stay put for the first time in a long time. My mind is open to anything you are about to say.” Maybe, just a little? Nakakapagod na rin kasing magalit eh. Nakakapagod magalit sa mga taong mahal ko. Inaamin ko, galit ako sa papa ko pero papa ko siya. Mahal ko pa rin siya kahit na ginawa niya sa amin iyon at… si…

“I’m sorry. Okay, we will talk about it.” He said and he started fidgeting. “I never had the chance to explain it to you or to your mom.” As he said that, napakunot ang noo ko. What!? He never explained it to mom?

“Dad! Are you serious? You did try explaining, didn’t you?” Nakaramdam ako bigla ng sudden energy and I can’t even feel the itchiness on my skin anymore. “Seriously? After all this time, wala kang sinabi o inexplain man lang?”

“I tried but she didn’t want to hear all about it. She shut me down once she knew about it.”

“And it is all because of me! You should’ve tried explaining to her! I thought you explained your part and I thought you told her you loved that stupid woman!” My temper was rising. All this time akala ko na naexplain na niya ang tungkol sa babaeng iyon kay mama. I thought na sinabi niya kay mama na mahal niya si Cherry kaya nangyari iyon kay mama but no! Good God no! He didn’t explain anything which made mom crazy. The truth is … it wasn’t mom who saw dad and Cherry together. It was me.

I was walking to dad’s office that day. I knew dad was so stressed those times because our company was going down so, I brought food for him.

I reached his office in no time but dad wasn’t there. Sabi ng secretary ni papa na umalis daw siya kaya hinintay ko siya pero ang tagal talaga dumating ni papa eh kaya bumaba nalang ako at pumunta sa parking lot. Hinihintay naman ako dun ng driver ni papa eh. Pagdating ko dun, nagulat nalang ako nang makita kong nakayuko si papa habang hinahalikan siya ng isang babae. Nanlaki ang mga mata ko nun at nahulog ang dala kong pagkain. Hindi ako makapaniwala. Dito pa talaga ha? Sa gitna ng parking lot? Ang kapal niyo. Sinigaw ko ang pangalan ni papa nun. Hindi ko namalayang umiiyak na pala ako. Nilapitan ko yung babae ngunit inawat naman ako ni papa. “Walang hiya ka! May pamilya na ang papa ko! Ako ang anak niya!” Iyan yung sinabi ko sa babae. I don't care kung bastos man ang pagkakasabi ko nun. War freak kasi ako noon eh. Bigla namang nataranta yung babae pero umalis nalang siya.

Hinarap ko si papa habang tumutulo pa rin ang mga luha ko. “Paano? Paano mo nagawa sa amin iyon dad?” hindi naman siya makapagsalita eh. Umiiyak lang ako. Sa isang iglap, nabago ang buhay ko nun. Tumalikod ako kay papa ngunit nakita kong may ID na nahulog yung babae kanina. Kinuha ko ang ID niya. “Sana maging masaya ka with that Cherry.”

Iyon yung nangyari ang looking back at it now. Marami pa rin akong hindi maintindihan. Ang alam ko lang noon ay dapat kong sabihin kay mama ang nangyari. Wala kasi akong nililihim kay mama eh. Ang hindi ko alam ay may big problems palang kinakaharap si mama dahil sa mga lupang inaangkin ng mga cousins niya na dapat naman ay kay mama. Hindi ko rin alam na mabilis palang ma depress si mama. Iyon ang nangyari at kasalanan ko pero may kasalanan din si papa. He never explained it to me or to mom.

“What are your explanations?” iyan ang sambit ko habang inaalala ko ang mga nangyari.

“That day… May pinuntahan akong business project kaya late akong nakabalik sa office. Nagparking na ako nun when I saw that girl. Ni hindi ko nga alam ang pangalan niya eh.” What? Pero… “Ang alam ko lang nakayuko siya sa gitna ng parking lot kaya pinuntahan ko siya at nilapitan. Sabi niya sa akin na huwag ko raw siyang iwan, umiiyak pa siya kaya nilabas ko ang cellphone ko at tatawagan ko sana ang mga guard at baka mapaano pa yung babae ngunit hinila niya naman ako at hinalikan.”

Maniniwala ba ako o hindi?

May choice pa ba ako?

Pero… bakit hindi sinabi ni papa kay mama ang totoong dahilan?

“Dad, why didn’t you tell me or mom? Hinayaan mo lang kaming kamuhian ka all these years.” Sabi ko at nagsisi ako na kahit kalian hindi ko pinagexplain si papa. Hinayaan ko lang ang sarili kong assumptions na manaig kaysa sa pagmamahal ko kay papa. Naging sarado ang puso ko. Ugh! I hate myself.

“May problema ang mama mo at madali siyang ma depress.  Noon nga, malapit na niyang mapatay ang sarili niya eh. I tried to explain everything to her pero hindi siya naniniwala at… at nalaman ko ring…” hindi siya mapakali at parang ayaw na niyang magsalita.

“Dad, what?”

“Nalaman kong kaya pala siya nagkakaganoon ay dahil may iba na rin siya.” What?!

“You’re kidding, right?”

“I’m not joking around. Kaya ko hindi sinabi sa iyo ang dahilan dahil mahal na mahal ko ang mommy mo at ayaw kong kamuhian mo siya. Hinayaan ko nalang na isipin mong ako ang nagkasala kaysa sa mommy mo. She was so consumed by her frustration and guilt. Alam kong mahal ako ng mama mo at may explanations din siya pero dahil sa psychological tendencies niya, alam mo naman kung anong nangyari.” Hindi ako makatingin kay papa dahil nagagalit ako sa sarili ko. Higit sa lahat galit ako sa mundo. Alam kong umiiyak na rin si papa dahil nalaman ko iyon sa boses niya.

“And why are you telling me this now?”

“Because you’re big enough to know and understand everything. Don’t judge your mom because kagaya ko, may explanations din siya. Hindi nga lang natin alam.” Sabi ni papa pero tumayo ako at niyakap ko siya.

“Sorry.” I muttered as I cried so hard on his chest. Matagal ko ng hindi nararamdaman ang yakapin ng isang tatay. Matagal na iyon. For the first time in a long time, I felt like there’s no place like home than in my father’s arms. “Darating pa kaya iyon?” tanong ko sa kaniya.

“Ang alin?” he asked back.

“Ang marinig ko ang explanations ni mommy?”

“Sana.” Sabi niya at niyakap niya ako ng mas mahigpit.