Recapturing You [RCS#1]

Chapter 31

Istrikto

It was a studio-type home and I was really satisfied because its design was simple, yet minimalist. Hindi rin ganun kamamahalin ang mga gamit na siya ring nagugustuhan ko. After everything that happened, I got satisfied with the common things that life can offer. Even without luxurious stuff, I knew I could live nicely. Natuto na akong mahalin ang mga simpleng gamit lang. No matter the appearance of the place, I knew I could stomach living there as long as it wouldn't render me worry, fear, pain, and other unwanted feelings. Kaya naman hindi na ako nakikipagsiksikan pa sa isang malaking tirahan kung saan iilang tao lang naman ang malugod na tumatanggap sa'kin.

For days, I kept myself busy with work and in the orphanage, the place where I truly fit in since I don't have a family anymore. George and Calvin are my family of course, but the family that I speak of is the one that's composed of my biological parents and sister. I miss them so. Their gradual disappearance still saddens me up to now. Who wouldn't be? Taon man ang lumipas, nasasaktan pa rin ako na mag-isa na lang talaga ako. Sadya ko na lang nilalawakan ang pag-iisip ko. Maybe all of these things happened to test the extent of my endurance, motivation, and to assess how I weigh out things to decide properly.

Ilang beses akong nagpasalamat kay Sister Leila sa simpleng pagrekomenda niya sa'kin sa kapatid niya. It may not be a big thing for others but for me, it is. What overwhelmed was that she thought about me first, despite knowing so many people in Navarre.

Eksakto lang ang laki ng kwarto, tamang may isang bintana, higaan, at lamesa. Nasa may kusina ang banyo, hindi rin gan'on kalaki. The overall size of this house was only a little more spacious than the room that I occupied at the mansion. 

To be more comfortable, I beautified the whole place. Nagustuhan nga ni Benny n'ong dinalaw niya ako rito. Pinuri niya ang taste ko, pati ang kombinasyon ng kulay ng mga gamit na pinamili ko.

"Pinaganda mo ang buong bahay, Demeter. Ang lamig sa mata at malinis tingnan! Hindi nga ako nagkamali sa pagrekomenda sa'yo!" tuwang-tuwang saad ni Sister Leila n'ong minsang binisita niya ako.

Napangiti ako at inilibot ang tingin sa paligid.

"Salamat po, Sister! At salamat din po dahil ako ang nerekomenda ninyong p'weding umukopa sa bahay na 'to." It means so much to me.

Parang kailan lang ay halos magmakaawa ako sa ibang tao na payagan akong magrenta sa kanila. Ngayon ay may sariling apartment na ako. I can do whatever I want.

"Walang anuman, hija. As what I've told you, you deserve a place where you can find peace and comfort. Nabalitaan ko ang nangyari sa Mommy mo, I'm so sorry to hear that. Naisip kong kailangan mo nga talaga ng ganito dahil maaalala mo lang sila sa mansyon na dating pag-aari niyo. Nga pala, kung hindi ka man makapagluto ng agahan o tanghalian, bukas ang bahay-ampunan sa'yo. Ilang hakbang lang naman kaya p'weding-p'wedi kang sumabay sa amin doon."

Tumango-tango ako at hinawakan nang mahigpit ang kanyang kamay. "Thank you so much, Sister Leila."

Every Sunday, I would go to the orphanage to help Ailani again. Just like usual, we play with the children and give them various kinds of activity. Sa orphanage na rin kami pinapakain ni Sister at pinapahatiran pa talaga ako ng pagkain dito sa bahay kung minsan. Nakakahiya, pero mas nakakahiyang hindi tanggihan! Tsaka mas nakakatipid ako kaya ayos na ayos para sa akin.

When I get bored, I usually visit at Benny's café. Doon ko minsan inuubos ang oras o 'di kaya, inaabala ko na lang ang sarili sa pagbabasa, pag-iisip ng panibagong disenyo ng cakes, at panonood ng mga palabas.

Medyo natututo na rin akong magluto ng simpleng putahe kapapanood ng mga tutorials sa YouTube. Ilang beses akong pumalpak pero sa paulit-ulit na pagsubok ko, nakuha ko rin ang tamang timpla.