Recapturing You [RCS#1]

Chapter 27

Rage

White ceiling welcomed my swelling eyes. My skin felt cold from the AC.  Nanunuot sa ilong ko ang amoy ng ospital. Si Calvin ang unang bumungad sa akin, may pag-aalala sa mata. I knew that he had been watching me sleep for awhile now.

Dahan-dahan akong bumangon samantalang maagap niya naman akong inalalayan. Nasapo ko ang ulo dahil masakit iyon. He looked extremely worried for me.

"Where's everyone?" I asked in a soft voice as I explored my eyes around. No one was here except for the two of us.

"Sa kwarto ni Tita Kassiolea." sagot ni Calvin habang hinahaplos nang marahan ang aking buhok.

I have never seen him this worried. Hindi siya ganito kalambing sa aming mga pinsan niya. If he is acting this way... then something must be wrong.

"How's Mom?" tanong ko kapag kuwan. As what I have seen earlier, she wasn't really well. Maraming aparatung nakakabit sa kanyang katawan.

Ano'ng oras na kaya? Madadala na kaya si Mommy sa mas magandang ospital?

"Mai-re-refer na ba si Mommy?" sunod kong tanong nang hindi niya ako sagutin.

Kumunot ang noo ko nang umiwas siya ng tingin imbis na sagutin ang aking tanong. I started feeling terrified after noticing the pain in his eyes.

"Do you feel good now? You fainted earlier." Iniiwasan niya pa rin ang aking mata.

Tumango ako nang hindi inaalis ang tingin sa kanya. He hasn't answered my question. Hindi ko alam kung bakit hindi niya ako sinasagot.

Inalalayan ako ni Calvin na makababa sa hospital bed. Nagtataka man, nagpatianod ako nang marahan niya akong iginiya palabas ng kwarto.

Wala siyang sinagot sa mga tanong ko hanggang sa makalabas kami sa kwartong inukopa ko. Hindi na rin ako nagsalita pa nang tinahak namin ang isang pamilyar na daan, nakilala ko agad dahil mukhang kanina ko pa ito binabalik-balikan.

Nang maaninag ang isang pamilyar na kwarto, nagkaroon muli ng kaba sa aking dibdib. Kwarto ni Mommy 'to. Realization then drowns me, my limbs tremble.

Mommy has left me already...

Naalala ko kung paano ginamitan ng tila plantsang aparato ang dibdib ni Mommy para mabalik ang tibok ng puso nito. I also remember how I grip on the doctor's lab gown, begging him to restore Mommy's heart beat.

Hinihila na ako ni Calvin palayo roon habang pinapatahan ako hanggang sa maramdaman ko ang panghihina ng buo kong katawan. My vision turns blurred and slowly, I fall down on Calvin's arm. I completely lose consciousness.

I can also recall what has happened right after showing myself to her. When I tried to hold her arm and kissed it. When I wanted her to know that I was there for her. Her image, having tantrums upon seeing me invaded my mind. Her 'sorry' made my heart leap with pain and joy.

Maybe the tantrums affected her? Was it wrong to want seeing her? Kung hindi sana ako nagpumilit na kausapin si Mommy, baka maayos pa siya?

If that's the case, I should have refrained myself from seeing her! Even if I miss her so much. Even if I am dying to touch her. Even if I am craving for her warm hugs.

Bumalik sa alaala ko ang imahe ni Daddy na dumuduro sa akin habang sinasabing kasalanan ko ang lahat. His eyes were flooded with rage. Terror overtook his face, he told me how cruel I am.

Si Calvin na ang nagbukas ng pinto para sa'kin, naubusan na 'ko ng lakas kahit gaano pa karahan paghakbang ko. Nanuot sa aking balat ang lamig ng aircon. Pakiramdam ko'y pinalala n'on ang sakit na nararamdaman ko.