Bu bölüm ebus06 'ya ithaf edilmiştir. 🖤
Fotoğraf Alp
Ankara da kar yağmışken karlı bir bölüm atayım dedim . Iyi okumalar.
*****
Şu bir hafta çok yorucu ve kötü geçmişti. Tamı tamına bir haftadır ablamın uyanmasını bekliyoruz. Hergün iş çıkışı koştura koştura hastaneye geliyorum .
Kazanın nasıl olduğu halen tam olarak bilinmiyor. Fakat ablamın sürücü hatasından meydana gelen bir kaza olmadığı kesinleşti . Yani kasten birileri tarafından planlanmış bir kaza olabilirmiş.
Annem 1 haftadır hastanede ve doğru düzgün ne yemek yiyor ne de konuşuyor. Sadece ablamın başında sessizce ağlıyor . Babam bu kazayı kimin yaptırdığı ile uğraşıyor ve o da hiç iyi değil . Kendini kaybetmiş gibi .
Peki ben . Ben nasılım ? Onu hiç bilmiyorum. O gün kötü birşey olacağını hissetmiştim. Biliyordum. Hislerim kuvvetliydi . O günden beri kendi kendimi yedim bitirdim . Onu göndermemeliydim. Onu yanlız bırakmamalıydım.
Koridor da oturuyordum . Odaya girmek ve ablamı o halde görmek beni mahvediyordu . O gün neler hissettiğimi babama da anlatmıştım. Bana " Senin bir suçun yok ki kızım, kimse bilemezdi . Kendi kendini üzmeyi bırak artık . Ablan çok güçlü bir kadın. O uyanacak merak etme. " demişti . Ama kendi sözlerine o bile inanmıyordu . Gözlerinden ve hareketlerinden anlaşılıyordu .
Bir anda annem odadan hıçkıra hıçkıra ağlayarak çıktı ve bağırmaya başladı .
" Kızım ölüyor . Yetişin kızım ölüyor. " Hemen odanın canıma koştum ve ablama baktım. Mosmor olmuştu. Hemen odaya doktorlar ve hemşireler girmeye başladı. Anneme döndüm, babam da onu sakinleştirmeye çalışıyordu . Kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım .
" Kurtarın onu . Lütfen kurtarın onu. Onun yaşaması lazım . Ablamı kurtarın !!" Diye çığlık atmaya başladım . Kendimi tutamıyordum. O sırada şu 3 aydır beni yanlız bırakmayan ve bana iyi bir dost olan zeynep geldi . Bana sarıldı ve oraya oturup ağlamaya başladık . Ona sarıldım ve hıçkıra hıçkıra ağladım . Annem bana baktı ve daha da ağlamasını şiddetlendirdi .
" Birkaç ay önce küçük kızım, şimdi de büyük kızım. Allahım sen bize yardım et . Kızımı, kızlarımı bana bağışla. " dedi . Ve yavaşça ağlamasına son verdi . Ama halen iç çekiyor ve arada öksürüyordu. Ablamın kaldığı odanın kapısı açıldı ve doktor çıktı . Hemen ayağa kalktım ve doktora döndüm .
" Ablam iyi mi ? Ne oldu ona ? Durumu nasıl ? Birşey söylesene !!" Diye bağırdım . Sakin sakin konuşmaya başladı . Bu adam beni delirticek .
"Öncelikle sizin sakin olmanız gerekiyor . Böyle yaygara koparırsanız ne ablanıza ne de size yardımcı olamayız. " dedi. Tam ağzımı açmış bir şey söyleyecekken babam arkadan konuşmaya başladı .
"Kısa kes . Sen benim kızıma emir veremezsin . " dedi . Adam korkmuşa benziyordu ve hemen konuşmaya devam etti .
" Az önce kalbi durdu ama biz yeniden çalıştırmayı başardık . Şimdilik durumu stabil ama 5 dakika sonra ne olacağını bilemiyoruz. Sadece bugün kontrole geldiğimde hayati bulgularının daha da yükseldiğini gördüm. Yani her an uyanabilirdi. Ama bu kalp durmasından sonra ne olacağı Takdir i ilahi . " dedi ve koşar adım yanımızdan uzaklaştı. Daha sonra da hemşireler odadan çıkmaya başladı .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DERİN
Mystery / Thriller******* "Siz hiç bu hayatta en güvendiğiniz insan tarafından öylece sokağa atıldınız mı? Hayır hayır, bu öyle ortada bırakılmak gibi bir şey değil. Hiç, kendi evinizin balkonundan aşağıya atıldınız mı? Peki hastane odasında uyandığınızda size başka...
