Yoksun ya,
Yollarında yürüdüğümüz bu şehir,
Sıla mı gurbet mi belli değil,
Külliyen kahır, Prenses, külliyen zehir,
Havada haysiyetsiz bir kar, başımda ömüryiyen bir efkâr,
Bütün ezanlar yatsı, bütün dualar inkâr,
Ve ağlaşır feryat feveran,
Telvesinden ömür ferdası devşirdiğimiz o kahve,
Ki, dibindeki kalp, hicaz narı gibi çatlar durur bir zaman,
Belli ki daha da çatlayacak,
Nasıl, neden hep taze kalır bu kanırtan hüzün, anlarım,
Her anın ağusu başka abanır üstüme çünkü,
Ve belli ki daha da abanacak,
Üzülme sen, avuçiçlerinden öptüğüm,
Dayandı bu yürek bugüne kadar,
Daha da dayanacak, daha da yanacak, daha da,
Daha,
Da...
