The Protector

Ένα χρόνο κράτησε...

«Βλέπεις τα όνειρα να γίνονται κομμάτια και την ζωη να φεύγει τοσο γρήγορα... »

1 χρόνος μετά

Τρένα...

Τα τρένα γεμίζουν με κόσμο. Μερικά έχουν όμορφη διαδρομή ενώ αλλα περνούν μεσα απο τεράστιες δασικές εκτάσεις. Εκτάσεις που κανονικά δεν είναι προσβάσιμες αλλα ο άνθρωπος τις βίασε. Χωρις να ρωτήσει την φύση μπηκε και την διέλυσε. Καθε τρένο κρύβει μεσα του τις ψυχές εκατοντάδων ανθρώπων.

Μερικοί απο αυτούς είναι χαρούμενοι. Φτάνουν σε εναν προορισμό που θέλουν. Περιμένουν, ανυπομονούν για να φτάσει το ταξίδι στο τελος. Άλλοι πάλι είναι γεμάτοι με θλίψη. Με πονο... ισως ποτέ δεν ήθελαν να φύγουν, ισως ποτέ δεν ήθελαν να μπούνε μεσα σε ενα απο αυτά τα τρένα. Ισως η ίδια τους η ζωη να ειχε γίνει ενα τρένο με άγνωστο προορισμό. Πόση δύναμη θέλει να μπεις μεσα ξέροντας πως δεν υπάρχει καποιος για σένα στο τελος της διαδρομής. Πως ποτέ δεν θα υπάρξει, πως είσαι μόνος σε αυτο το κόσμο.

Όλοι δεν είμαστε στην τελική; Κάνεις δεν ανήκει σε κανένα έκτος απο τον εαυτό του. Μερικοί αργούν να το καταλάβουν, άλλοι πάλι είναι αρκετά πιο έξυπνοι και διαισθάνονται τον πραγματικό λόγο ύπαρξης μας. Η αλήθεια; πλεον πιστεύω πως δεν υπάρχει λόγος. Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωη χωρις σκοπό. Χωρις λογική. Μας δίνεται η ευκαιρία οπως την αποκαλούν μερικοί να ζήσουμε. Για πόσο ομως; πόσο βίαια έρχεσαι και φεύγεις; έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως γεννιόμαστε με πονο και φεύγουμε με αυτόν... για πιο λόγο λοιπον υπάρχουμε; το 90% των ανθρώπων έρχονται και φεύγουν και δεν τους θυμάται κάνεις μετά απο λίγες γενεές...

Κοντοί, ψηλοί. Άνθρωποι με γυαλιά, με ανοιχτό η σκούρο δέρμα. Αδύνατοι ή παχουλοι... Άνθρωποι που περνούν αδιάφορα από δίπλα σου. Σήμερα είδα αρκετούς... Σήμερα βρέθηκα ανάμεσα τους . Έτοιμη να κάνω την δική μου διαδρομή. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι πως ίσως αν τα πράγματα γινόντουσαν με διαφορετικό τρόπο να μην ήμουν σε αυτό το τρένο. Μπορεί να ήμουν νεκρή, μπορεί να ήμουν ευτυχισμένη και ζωντανή. Υποθέτω δεν θα μάθω ποτέ...

Λίγες ώρες πριν τον άγγιζα... Τον ένιωθα... τον μυριζα που να πάρει η οργή...! Τι έμεινε όμως; Η Βία... Η γρήγορη και βίαιη απομάκρυνση μου. Χωρίς να έχω επιλογή... έμεινε ο κρότος από τη σφαίρα. Έμεινε η πληγή. Η πίκρα και η μετάνοια... Βρέθηκα εδώ μέσα χωρίς να ξέρω που πάω. Χωρίς να έχω τίποτα στα χέρια μου παρά μόνο έναν φάκελο...έναν γαμημένο λευκό φάκελο που δεν θελω να ανοίξω.