The Protector

Η ζωη σε αναμνησεις

"Και τώρα που σε γνώρισα... Πώς μου ζητάς να σε ξεχάσω;"

Παρόν

Ακούω τα βήματα, είναι δυνατά και γρήγορα. Κάποιος τρέχει.. Κάποιος έρχεται... Δεν φοβάμαι. Μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου .αν όχι για μένα ,για εκείνον ...

Η πόρτα ανοίγει ξαφνικά. Η στιγμή που ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα και χάνεις το φως για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου για μένα κράτησε παραπάνω... Μπροστά μου εμφανίστηκαν δύο παιδιά...

"Δεν είναι εδώ η μαμά Νειθαν!!"Φωνάζει το πιο μεγάλο και αμέσως κλείνουν την πόρτα. Η ανάσα που κράτησα φεύγει και μαζί της φεύγει και η ελπίδα... Ποια ελπίδα; Μα του θανάτου φυσικά...

Μόνο εκεί θα βρω πλέον την γαλήνη...
Τα πόδια μου τρέμουν από την ένταση της στιγμής. Λυγίζουν, με εγκαταλείπουν κι αυτά. Πέφτω. Πέφτω και ο πόνος όταν τα γόνατα μου ακουμπάνε στο πάτωμα δεν με αγγίζει καν. Είναι δύσκολο να νιώσεις πόνο όταν ακόμα και η αναπνοή πονάει... Λίγοι το καταλαβαίνουν και ακόμα πιο λίγοι το βιώνουν. Δυστυχώς είμαι ένας από αυτούς.

Εστιάζω το βλέμμα μου στο πάτωμα. Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι μπορεί να πάτησαν. Άνθρωποι που μπορεί να μην ζουν αυτή τη στιγμή. Άνθρωποι που μπορεί να ήταν μικρά παιδιά και πλέον να έχουν μεγαλώσει... Άνθρωποι ευτυχισμένοι. Δυστυχισμένοι... Άνθρωποι απελπισμένοι όπως κι εγώ.

Βλεπεις τη ζωη σου να κοβεται σε μικρα κομμάτια που πασχίζεις να κρατησεις ενωμενα αλλα με ενα φύσημα ο αέρας τα σκορπάει. Ξέρεις την αλήθεια, ακόμα κι αν επιλέγεις να πεις ψέματα στον εαυτό σου πως κάποια στιγμή θα τα μαζέψεις πίσω... Η αλήθεια είναι όμως πως όσο και να τα ψάξεις ποτέ δεν θα τα βρεις όλα. Μερικά θα χαθούν. Μερικά θα επιστρέψουν. Μερικά θα κολλήσουν ενω άλλα όσο και να προσπαθείς δεν θα ξαναμπουν ποτέ στη θέση τους. Θα γελάσεις... Θα γελάσεις όταν δεις πως ακόμα και τα κολλημένα έχουν χαραγμένη πάνω τους την καταστροφή... Μια απαλή ρωγμή που με το πέρασμα του χρόνου θα μεγαλώνει...

Λες ότι είσαι καλά. Ότι όλα είναι παρελθόν. Ότι προχωράς μπροστά και κοιτάζεις το μέλλον με ελπίδα... Πώς πατάς όμως πάνω στα συντρίμμια σου για να ανέβεις; Είναι σαν να πέφτεις συνεχώς μέσα σε μια λακκούβα με κινούμενη άμμο. Κρατάς μια κλιματσιδα και το κεφάλι σου δεν βυθίζεται ποτέ... Ξέρεις όμως... Ξέρεις πως το κορμί σου ακόμα κι αν αναπνέεις παραμένει στον βούρκο.