The Protector

Αμαρτίες

«Πιστεύεις στα θαύματα; Εγώ όχι... Δεν είδα ποτέ μου κανένα...»

Ο Νίκολας κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένος με την συμπεριφορά του γιου του. Η Λείλα σηκώθηκε όρθια και χαμογέλασε

«Μην σας ανησυχεί κύριε Λόρενς. Είναι σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά απόψε...» Είπε απαλά «Θα σας αφήσω μόνο, νομίζω μου σας χρειάζεται λίγη ηρεμία» Εκείνος ανταπέδωσε το χαμόγελο και την κοίταξε

«Θα σου φέρουν το φόρεμα σου μετά της 8. Θα ενημερώσω και για την χάρη που μου ζήτησες. Μπορώ να βασιστώ πιστεύω επάνω σου για να μην κάνεις καμία βλακεία με το τηλέφωνο υποθέτω»

«Οι μόνοι φίλοι που έχω είναι κάτι ξεχασμένα κουταβάκια που μου άρεσε να ταΐζω και ο Τζέιμς... Εκτός από εκείνον λοιπόν δεν νομίζω να έχουν κινητό τα υπόλοιπα» Ο Νίκολας γέλασε

«κατάλαβα κορίτσι μου. Θα σας περιμένω στις 10 τότε»απάντησε και η Λείλα έφυγε από το γραφείο του ικανοποιημένη. Δεν είχε τίποτα άλλο σημασία για την ίδια. Θα είχε επιτέλους τρόπο να μιλάει με τον Τζέιμς και ήταν αρκετό. Της είχε λείψει...

Βγαίνοντας έπεσε πάνω στον Φρεντερίκ ο οποίος δεν δίστασε να την αγριοκοιτάξει.

«Δεν ξέρω το πρόβλημα σου μαζί μου , φρόντισε όμως να μην αποκτήσω εγώ πρόβλημα μαζί σου ....» του είπε και έφυγε προς το δωμάτιο της.

Σωφρονιστικό Ίδρυμα Υψίστης ασφαλείας Ραικερς

Γκρι , αυτό το γαμημένο ταβάνι δεν λέει να αλλάξει χρώμα όσες φορές κι αν το κοιτάξω... Σε λίγες μέρες θα ξέρω την τύχη μου. Όχι πως 4 μήνες είναι πολύς καιρός σε σχέση με τα 2.5 χρόνια που είμαι μέσα αλλά ήταν επιλογή μου. Μια επιλογή που θα έκανα ξανά και ξανά...

Εκείνο το βράδυ έμελε να γίνει το μέλλον που με έσπρωξε να ζήσω εδώ μέσα. Δεν μετανιώνω. Δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω. Έμαθα να προστατεύω την οικογένεια με κάθε κόστος. Ακόμα κι αν έπρεπε να μπω στην στενή. Δεν μπορώ να πω ότι εδώ μέσα είναι τόσο χάλια. Όλοι ξέρουν ποιος είμαι. Όλοι τρέμουν όταν τους κοιτώ. Η αλήθεια είναι πως αν ήμουν κι εγώ στην δική τους θέση το ίδιο θα έκανα. Δεν είναι εύκολο να ανήκεις στις Σκιές. Δυστυχώς εγώ όχι μόνο ανήκω άλλα είμαι μια σκιά και ο ίδιος. Δεν μπορούσα όμως να κάνω πίσω. Εκείνο το βράδυ έπρεπε να σταθώ στο ύψος μου και να αναλάβω κάθε ευθύνη.

Κοιτάζω το μικρο παράθυρο. Τα κάγκελα είναι 8 ακριβώς. Τα τετραγωνικά του μικρού αυτού κελιού δεν είναι πάνω από 5 στο σύνολο. Έχω μετρήσει άπειρες φορές τις ρωγμές που υπάρχουν στους τοίχους. Μελέτησα κάθε λεπτομέρεια εδώ μέσα. Θέλω να βγω όμως. Θέλω να ξαναβρώ την ελευθερία μου. Να ζήσω ξανά.