The Protector

Η Δεξίωση μέρος 1ο

«Σπασμένα κομμάτια. Πετάμενα και διασκορπισμένα παντού συνθέτουν μια καταστροφή...»

Όλα για έναν λόγο συμβαίνουν. Έτσι δεν λένε όλοι; Να που τώρα βρίσκομαι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Να κλαίω σιωπηλά και να παραθέτω την ψυχή μου στο τίποτα. Εγώ φταίω. Τι ήθελα και τον ακολούθησα έξω; Πόσο λάθος έκανα... Πόσο θα ήθελα να γυρίσω πίσω τον χρόνο. Να αλλάξω όσα έγιναν... Δεν μπορώ όμως. Και είμαι σίγουρη πως θα αντιμετωπίσω και τις ανάλογες συνέπειες.

Ο Τζεισον έδιωξε τον οδηγό μας και πλέον δεν έχω κανένα να με προστατεύσει. Κανέναν να μου πει έστω πως όλα θα πάνε καλά και πως δεν θα με σκοτώσει. Πως να αρνηθώ όμως τον άνθρωπο που λάτρεψα; Πως να του έλεγα όχι; Τα μάτια του.. αυτά τα κάστανα μάτια που για κάποιους είναι συνηθισμένα για μένα ήταν ο κόσμος μου. Ένα μέρος που χανόμουν και ένιωθα ασφάλεια. Ξέρω πως θα έχει ήδη τρελαθεί. Ξέρει όμως ότι δεν είχα επιλογή. Ξέρει ότι τον αγαπώ. Ξέρει γαμώτο! Ξέρει!!

Θέλω να ουρλιαξω, να ανοίξω αυτή τη γαμημένη πόρτα. και να εξαφανιστώ να πέσω στο οδόστρωμα και να χαθώ...

Πόσο θα ήθελα να ήμουν ελεύθερη. Να ζούσα μαζί του και να έφτιαχνα ένα διαφορετικό μέλλον... Πονάω. Πονάω. και φταίω. Ήξερα πως δεν θα μας οδηγούσε πουθενά αλλά εγώ βγήκα. Βγήκα και χάθηκα μαζί του...

2 ώρες πριν

Ο καθρέφτης λέει ψέματα. Γιατί; γιατί πολύ απλά δεν είμαι αυτή η γυναίκα που βλέπω. Το φόρεμα μου , τα μαλλιά μου, τα πάντα πάνω μου φωνάζουν πως είμαι ένα ψέμα. Κάποτε είχα φτερά. Πετούσα ακόμα και με την δύναμη της φαντασίας. Τώρα δεν έχω τίποτα. Θα πάω σε ένα μέρος με τον υποτιθέμενο άντρα μου κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι αν θα είναι ο Τζέιμς εκεί. Ο Νίκολας είπε πως θα μου έφερνε ένα κινητό τηλέφωνο αλλά ακόμα περιμένω.

Ακούω ένα σταθερό χτύπημα και καταλαβαίνω από το ύφος και μόνο πως ο Φρέντερικ στέκεται έξω από την πόρτα.

«Ο κύριος σας περιμένει στην σάλα δεσποινίς » Λέει και αυτόματα η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. Γιατί μίλησε σε ενικό; Ο Νίκολας θα ερχόταν μαζί μας σωστά; Τρέμω στην ιδέα να πάω μονή μου μαζί του εκεί. Δεν θέλω. Ήλπιζα απλά όλα να είναι μια παρεξήγηση του ταλαιπωρημένου μου μυαλού.

«Σε ένα λεπτό θα είμαι κάτω!» Λέω και ξαναγυρίζω προς τον καθρέφτη. Κοιτάζω το είδωλο μου και εστιάζω στα μάτια μου