The Protector

Η Μάσκα

"Όταν ο πραγματικός εαυτός είναι κρυμμένος, σίγουρα πιστεύεις  τον άντρα με την μάσκα..."

Τριτοπροσωπη αφήγηση

Η Λείλα άρχισε να τρέχει προς το δωμάτιο ακόμα πιο γρήγορα.  Τα βήματα πίσω της αυξήθηκαν και πλέον ήξερε πως κάποιος την ακολουθεί. Φοβόταν να γυρίσει να κοιτάξει. Φοβόταν την τροπή που μπορεί να έπαιρναν τα πράγματα αν ήταν ο Τζέισον 

Εφτασε έξω από την πόρτα και με το που την άνοιξε ο φόβος της επιβεβαιώθηκε. Ο Τζέισον μπήκε μέσα και έκλεισε την πόρτα πίσω τους.

"Είσαι γρήγορη... " Είπε και χαμογέλασε.

"Τι θέλεις στο δωμάτιο μου ;" Τον ρώτησε αμέσως εμφανώς λαχανιασμένη.

"Ήρθα να απολογηθώ και να ζητήσω συγνωμη για το φερσιμο μου. Ομολογώ πως δεν κάναμε καθόλου καλή αρχή.  Ήθελα απλά να σε εκνευρίσω ..." Η Λείλα σαστισε. Ήταν σίγουρη πως την ακολούθησε για καυγά.  Δεν ήταν όμως από τα κοριτσάκια που με μια συγνωμη ήταν καλυμμένα.

"Η ωριμότητα λοιπόν σε όλο της το μεγαλείο...Κοίτα Τζεισον ..." Ξεκίνησε να λέει αλλά εκείνος μείωσε τελείως την απόσταση μεταξύ τους και στάθηκε λίγα εκατοστά μακριά της.

"Σου ζήτησα συγνωμη εντάξει; Ξέρω και κατανοώ πως σου είναι δύσκολο αλλά και για μένα ισχύει το ίδιο. Προτείνω ανακωχή και καινούρια αρχή..." Άφησε τα πειθήνια λόγια του, απόηχο της κρίσης του πατέρα του να διεισδύσουν στο μυαλό της και εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα. Δεν ήθελε να τον κοιτάζει από τόσο κοντά.

Ήταν αρκετά γοητευτικός και βρισκόταν σε μια διχασμένη κατάσταση. Ένιωθε πως αν υπεκυπτε θα πρόδιδε τα πιστεύω της. Ο Τζεισον έπιασε απαλά το πρόσωπό της και το σήκωσε.

"Θα σε αφήσω για σήμερα και θα ενημερώσω να σου φέρουν το γεύμα στο δωμάτιο. Μόλις αισθανθείς έτοιμη έλα να μιλήσουμε..." Ψέλλισε πάνω στα χείλη της και απομακρύνθηκε από κοντά της. Την χαζεψε για λιγα δευτερόλεπτα και έπειτα γύρισε και έφυγε από το δωμάτιο αμέσως.

Μόλις έμεινε μόνη άφησε ελεύθερη την ανάσα που κρατούσε τόση ώρα....

Η αφήγηση αλλάζει

Πώς άφησα τις άμυνες μου να πέσουν με μόνο ένα του άγγιγμα; Ζούμε σε έναν κόσμο που το ψέμα βασιλεύει και η κυρίαρχια είναι το πιο βασικό. Το είδα στα μάτια του. Δεν ήρθε γιατί το ήθελε πραγματικά και είμαι σίγουρη πως ο Νίκολας τον ανάγκασε. Όσο κι αν προσπάθησε να απαλύνει τον τόνο της φωνής του , τα μάτια του εβραζαν...