The Protector

Λίγο πριν το ξημέρωμα

"Δεν σκέφτηκα πριν πράξω... Και να που τώρα βρίσκομαι μαζί σου..."

3 μέρες μετά

Η κατάσταση στο σπίτι είναι αρκετά περίεργη αυτές τις μέρες. Ο Τζέισον δεν μιλάει πολύ και ο Νικολας ακόμα και στο δείπνο είναι φαίνεται συνεχώς λυπημένος. Ανήσυχος, νευριασμένος. Δεν ξέρω κι εγώ πως να τον χαρακτηρίσω. Ξέρω πως ο Τζέισον δεν είπε τίποτα για όσα έγιναν ανάμεσα σε μένα και τον Τζέιμς οπότε υποθέτω πως έχει συμβεί κάτι που τον απασχολεί. Δεν θέλω να ρωτήσω όμως... Ίσως έχει να κάνει με μια συζήτηση που άκουσα καταλάθος προχθές. Δεν το έκανα όμως επίτηδες... Ο Νικόλας ούρλιαζε κυριολεκτικά προχθές το πρωί . Ζητούσε πληροφορίες για κάτι που είχε σχέση μάλλον με τον μεγάλο γιο του . Η λέξη φυλακή που άκουσα ήταν αρκετή.

Έχουν περάσει όμως τρεις μέρες... ξυπνάω, κοιμάμαι, τρώμε όλοι μαζί και μετά πάω στο δωμάτιο. Δεν κάνουμε τίποτα άλλο. Ούτε καν ο Τζέισον προσπάθησε να έρθει σε επαφή μαζί μου. Στο τραπέζι με το ζόρι με κοιτάει. Μπορεί να είναι ακόμα θυμωμένος και δεν τον αδικώ αλλά από την άλλη ίσως αισθάνεται ντροπή τώρα που ξέρω την αλήθεια για την Ολιβια.

Εκείνη είναι εξαφανισμένη. Την βλεπω στον διάδρομο αλλά δεν μιλάει εκτός από τα τυπικά. Αποφεύγει να έρχεται στο δωμάτιο μου

Χθες ο Φρεντερίκ μου έφερε ένα κινητό αλλά ακόμα δεν το χρησιμοποίησα. Δεν έχει νόημα να πάρω τον Τζέιμς. Πρέπει να τον ξεχάσω κι εκείνος εμένα. Έχω μπροστά μου το ανοιχτό τετράδιο. Ένα τετράδιο που έφερε μαζί μου από το σπίτι και κρύβει μέσα του την ψυχή μου. Καταγράφω ανά τακτά χρονικά διαστήματα την ζωή μου αλλά τις τελευταίες 2 ώρες κάθομαι και το κοιτάζω σιωπηλή. Αυτά που σκέφτομαι φοβάμαι να τα αποτυπώσω σε ένα λευκό χαρτί. Φοβάμαι να τα δω γραμμένα στο μέλλον...

Ακούω ένα ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα. Περίεργο... Έμαθα να αναγνωρίζω τους ήχους που κάνει ο καθένας αλλά πρωτη φορά κάποιος χτυπάει τόσο απαλά. Κοιταζω το τολοι και δείχνει 11.45... Ανάβω το κεντρικό φως του δωματίου και πλησιάζω. Όποιον κι αν είναι δεν ήρθε για καλό νυχτιάτικα...

"Περάστε " λέω και καθώς η πόρτα ανοίγει τρομάζω. Πρωτη φορά έρχεται στο δωμάτιο μου ο Νικόλας.

"Καλησπέρα Λείλα "Από τον τρόπο και μόνο που είπε το όνομα μου μέσα στο μυαλό μου περνάνε αρνητικές σκέψεις

"Καλησπέρα κύριε Λόρενς. Ομολογώ πως η επίσκεψη σας μου δημιουργεί άγχος...Κοντεύει 12 το βράδυ και είχα την εντύπωση πως ειχατε παει για υπνο ..." Λέω γεμάτη ειλικρίνεια και ξεφυσαει.