The Protector

Το καλωσόρισμα

"Βλέπει...Παρατηρεί...Αποφασίζει..."

"Δεν μιλάς;" Ρώτησε και έφτιαξε καλύτερα το σάκο του στην πλάτη. Παρατηρούσε σιωπηλός τον εκνευρισμό της, προσπαθούσε να ερμηνεύσει τα σήματα που έστελνε το κορμί της αλλά δεν έβγαζε ακρη. Μπορεί να έλειπε χρόνια αλλά κατάλαβε αμέσως από τα χαρακτηριστικά της πως ήταν η κόρη του Φερνάντες. Αυτό που τον προβλημάτισε ήταν το γεγονός πως είχε ακούσει απο φημες ότι ήταν μια κοπέλα δυναμική. Ατίθαση, και αυτό που έβλεπε δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα που είχε σχηματίσει για εκείνη.
Η Λειλα δεν πρόλαβε να ανοίξει τα χείλη της.Ο Τζεισον βγήκε έξω ουρλιάζοντας , χτυπώντας με δύναμη την εξώπορτα  πίσω του..

"ΠΟΙΟΣ ΔΙΑΟΛΟΣ ΣΟΥ ΕΊΠΕ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΈΞΩ;" Είπε αλλά μόλις είδε τον Ίαν πάγωσε ολόκληρος. Τόσες μέρες ακόμα δεν είχε νέα από τον Μαρκους και βλέποντας τον αδερφό του μπροστά του, ζωντανό με σάρκα και οστά  δεν ήξερε τι να πρωτοσκεφτει. Ο Ίαν γύρισε αμέσως προς το μέρος του και ύψωσε το φρύδι του . Ο Τζεισον αντέδρασε γρήγορα. Χαμογέλασε πλατιά και τους πλησίασε

"Δεν σε περίμενα! Θεούλη μου Ίαν! Πώς κατάφερες και βγήκες; Έμεναν μήνες ακόμα αν θυμάμαι καλά!" Αποκρίθηκε και αντάλλαξαν μια ανδρική αγκαλιά.

"Καλή διαγωγή!" Σχολίασε ο Ίαν και γύρισε προς το μέρος της Λειλα.
"Η κοπελα;" Ο Τζεισον σκυθρωπιασε στην ερώτηση του και της έκανε νόημα με το δάχτυλο να σωπάσει.

"Λειλα Φερνάντες! Μέλλουσα γυναίκα μου !" Αναφώνησε και απομακρύνθηκε από τον Ίαν. Πήγε κοντά της και την φίλησε στο μάγουλο. Η αυθόρμητη γκριμάτσα αηδίας που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της δεν πέρασε απαρατήρητη ούτε από τον Ίαν αλλά ούτε και από τον Τζεισον ο οποίος άρχισε να βράζει.

"Τράβα μέσα! Τελείωσαν οι χαιρετισμοί!" Είπε αυστηρά κι εκείνη απομάκρυνε  το βλέμμα της από τον Ίαν και έτρεξε προς το σπίτι χωρίς καν να βάλει τις παντόφλες της.

"Πώς της φέρεσαι έτσι ρε μαλακα;"Ρώτησε ανεβάζοντας ελαφρώς τον τόνο της φωνής του και Ο Τζεισον γέλασε.  Ήταν αρκετά θυμωμένος. Δεν είχε σκοπό να παραστήσει τον καλό. Έπρεπε να δείξει στον αδερφό του την ισχύ της δυναμικότητας του και να βγει στην επιφάνεια. Ότι κι αν έγινε με τον Μαρκους, όσο κι αν σχεδίαζε αλλιώς τα πράγματα πλέον είχε μια νέα κατάσταση να αντιμετωπίσει και δεν χωρούσε περιθώριο αδυναμίας.

"Κάνε δουλειά σου , δική μου είναι ότι θέλω την κάνω... Αν δεν ήσουν φυλακή τόσα χρόνια τώρα θα ήσουν πρώτος στην ηγεσία και θα την είχες για πάρτη σου. Τα πράγματα έχουν αλλάξει αδερφέ" Ο Ίαν αγρίεψε.