Soğuk Tehlike!

1.BÖLÜM

Hava kararmaya başladığında adımlarımı hızlandırdım. Ocak ayında olduğumuz için hava baya soğuktu. Ellerimi montumun cebine koyup biraz daha hızlı yürümeye başladım. Şu an bi ara sokaktayım sabahtan beri yürüyorum ama bir türlü ana caddeye çıkamıyorum. Kestirme diye saptığım bu ara sokaktan bir türlü çıkamıyorum. Hava tamamen karardığı için önümü göremiyorum. Buradaki sokak lambaları yanmadığı için montumun cebinden telefonumu çıkarıp ışığını açtım. Etrafta harabe evler dışında kimse yoktu. Yağmur hafiften başlayınca sinirlendim. Artık yürümeyi bırakıp koşmaya başladığımda telefonumun şarjı bittiği için telefonum kapandı. Ağzımdan bi küfür çıkarken bağırış sesleri duydum. Sesin geldiği yöne bakışlarımı çevirdiğimde bir kaç kişinin bi çocuğu dövdüğünü gördüm. Korkuyla hemen ilk apartmana girip onları izlemeye başladım. Hala çocuğu dövüyorlardı hemde çok kötü. Korkudan ellerim titremeye başladığında çocuklardan biri bağırarak.

"Cihan sana bu dünyayı dar edecek" deyip bir kaç tane daha tekme atıp arkalarına bile bakmadan gitti. Korkuyla gözlerimi yumduğumda o sahbe aklımdan gitmiyordu. Birinin omzuma dokunmasıyla gözlerimi açtım. Karşımda o çocuklardan birini görünce gözlerim irileşti. Çocuk sert sesiyle

"Seni küçük görmemen gereken şeyleri gördün ve şimdi cezasını çekeceksin" deyip kolumdan sertçe tuttu. Ağzımdan bi hıçkırık kaçtığında gözlerime çok sert baktı. Kolumdaki elini itmeye çalışırken.

"Lütfen bırak beni nolursun. Bir şey görmedim" yalvarıyordum. Ama çocuk beni dinlemiyordu. Birden kolumu bırakıp

"Buna ben değil Cihan karar verecek" deyip cebinden telefonunu çıkarıp birini aradı. Çok geçmeden aradağı kişi telefonu açtığında. Bana bakıp sinsice güldü.

"Cihan dediğin gibi Kerim'e haddini bildirdik ama olmaması gerek bir şey oldu" deyip diğer tarafın konuşmasını bekledi diğer taraf konuşmasını bitirince

"Tahminimce 17 yaşların bi kız az önce Kerim'e yaptıklarımızı gördü. Ne yapayım?" Diye sorduğunda nefesimi tuttum. Karşıdaki adamı dikkatlice dinleyip

"Tamam" dedikten sonra telefonu kapatıp cebine koydu. Bana doğru bi adım atıp

"Şanslı günündesin Cihan seni bırakmamı söyledi" dediğinde rahat bi nefes verip yürümeye başladım. Tam apartmandan çıkacakken kolumu sertçe tutup gözlerimin içine çok sert baktı

"Bide dediki eğer bizi polise şikayet etmeye kalkışırsa sonu onun için hiç iyi olmaz" dediğinde sinirle kolumu çektim. Gözlerine öfkeyle bakıp

"Sen bana emir mi veriyorsun?" Diye sorduğumda sinsice gülüp

"Cihan emir vermez olacakları söyler ve şunu da unutma söylediği her şeyi yapar" Deyip hızla apartmandan çıktı. Cihan denen adamdan şimdiden nefret ettim. Belliki herkesi korkutup kendine köle yapmaya çalıyor. Ondan korkmayıp karşı çıkanlarada az önce o çocuğa yapıldığı gibi dövdürüyor. Böyle insanlardan nefret ediyorum.

...

Dalgalar kıyıya vururken bıkkınca nefesimi dışarıya üfledim. Hayatım belki normal değildi belki ben normal değildim ama mutluydum. Şimdiyse sahilde bir kayaya oturmuş düşüncelere boğuldum. Tehtidlerini umursamamaya çalışsamda yapamıyorum. Adının sadece Cihan olduğunu bildiğim adam beni korkutuyor. Belliki bi çete lideri ve katil. Bunlar korkmam için yeterli bi sebep. Ama ben onları polise şikayet etmek istiyorum. Daha fazla istediklerini yapıp masum insanlara acı çektirmelerini istemiyorum ama elimden bir şey gelmiyor. Ben polise şikayet ettiğim an belkide son günüm olacak. Bunları düşündükçe boğuluyorum ama kendimi düşünmekten alı koyamıyorum. Bir yanım şikayet et hadlerini bildir diyor. Diğer yanımsa, şikayet etme eğer edersen senin için hiç iyi olmayacak diyor. Beynim o kadar karışık ki ne yapacağımı bilmiyorum. Sıkıntıyla oflayıp ayağa kalktım. Eğer biraz daha oturup olanları düşünürsem kesinlikle kafayı yiyeceğim. Daha fazla düşünmemek için bi taksi çevirip evimin adresini söyledim. Eve gidince illa ki bu olanları düşünüp kendimi maf edeceğim ama şu an rahat olmak istiyorum. Taksi evimin önünde durduğunda parasyı verip taksiden indim. Hızla evime girip odama gittim. Yatağıma oturup düşünmeye devam ettim.

Yaklaşık iki saat kadardır ne yapacağımı düşünüyorum ve sonunda şikayet etmemeye karar verdim. Bugün olanları yaşanmamış sayıp hayatıma kaldığım yerden devam etmeye karar verdim. Yaptığım bir hatanın hayatımı maf etmemesi için olanları yaşanmamış gibi davranıp kaldığımın yerden devam etmenin daha iyi olacağını düşünüyorum. Belki bu yaptığım korkaklık ama umrumda değil fazla cesaretli olmak bazen insanın başına belalar aça bilir. O yüzden ben korkak olmayı tercih ediyorum. Bugünü yaşanmamış sayıp hayatıma devam edeceğim.