~ Bazen Sadece Kader ~

5_Beklenmedik olaylar

Geceden kalan halsizlik hala üzerimdeydi.Hayatimda hiç bu kadar yorulmamastim.Kayıt işleri,yurtta yer bulma,bizi en çok ugrastiran şeylerdi.

Ama artık gecenin karanlığı yerini güneşe bıraktı.Bundan sonra yorulmak yok.

Saate baktım...Uyandiktan yarım saat sonra kalktığım için okula geç kalma tehlikesiyle basbasaydim.Tam 15 dakika vardı.Telaşla demir basamaklardan indim.Elimi yüzümü yikadim.Okulun ilk günü geç kalamazdim."Olamaz olamaz" diyerek üstümü giyinmek için kostum.En sevdiğim pudra pembesi etegimi giydim,üstüne de kot yarım kol gömlek.Ve bana şans getirsin diye,annemin verdiği mavi taşlı kolyem olmazsa olmaz.Dalgalı saçlarıma kolumdaki tokayi gecirdim.Çantamı da aldım mı tamamdır

Veee başla...

Kos koş Melike daha hızlı,daha hızlı diyordum içimden.Sınıfımı bulmak zor oldu.Sınıfın kapısında durdum gözlerim kocaman açıldı. Bu da ne tüm sınıf nereye kayboldu???

Temizlikçi teyzeee diye bağırdım ve koşup yanına gittim.Sınıftakiler nerede diye sordum.Ne dese beğenirsiniz.Ilk ders laboratuar dersiymis.Yok böyle bi talihsizlik.Yerini teyzeye sorup hemen asansöre kostum. -1 deymiş ve ben 7. kattayim.Asansörün düğmesine sert basınca az kalsın kıracaktim.Neden bu asansör gelmiyo derken kafamı kaldırdım ve arızalı yazısını gördüm.Yok artık dememle merdivene çökmem bir oldu.Saate baktım..

8.40 geç kaldım ışte,kitaplarım kalemlerim herşeyim yerlerdeydi,hatta... gözyaşlarim...

Tüm duygularım ve yorgunluğum...Sonunda kalbim ve bedenim tükenmişti...Çocuk gibi ağlarken.Çoktan zil çalmış,haberim yok .Hiç tanimadigim insanlar etrafımı sarmıştı.Işte şimdi tam oldu.

Daha çok ağlamaya başladım.Derken....Bir çift spor ayakkabı gördum,buğulu gözlerle,daha sonra bana yaklaştı yere çömeldi,ve eşyalarımı toplamaya başladı.Bana döndü ve "artık gidebiliriz" dedi.Kalkmaya mecalim yoktu.O yüzden elimden tutup kalkmama yardım etti.O kadar katı nasıl inicem diye düşünürken.Koridorun sonundaki üst kata çıkan merdivenlere yöneldik,o önde ben arkada.Durdum"Nereye gidiyoruz"dedim.

"Sadece takip et" dedi .Okulu bilmediğim için arkasından gittim.

Vaaay canına bu da ne?

Terastaydik."Bu ma-manzara.." dedim ve yutkundum.Şehir ayaklarımızın altındaydı,mavisiyle,yesiliyle...Seul ne kadar da güzelmiş meğer.Adını bilmediğim kişi tutunacak demirlerin yanına gitti.Yüzünü görmemiştim daha.

Arkası dönüktü ve neşeli kadife sesiyle "Burası benim mekanım,sizce nasıl ???"