GÖLGE

ölüme çeyrek kala

Herkese günaydın... saat 10:46 okulda olanlar iyi dersler iste olanlar kolay gelsin evde olanlar yapın kahveleri benim ki az şekerli olsun:) bomba bir bölüm burda. Yorumlarınızı merak ediyorum.
Uzun bi ara vermişim ama telâfi ettim canlarim. Ne kadar cok yorum gelirse vote gelirse bolumde o kadar erken gelir... kocaman öpücükler

Huzurla kapakmak istediğim gozlerimin  ilk kez huzurla uyumak istediğim gecenin kabus dolu sabahı...

Bu anın defalarda hayalini kurmuştum. Saf gibi aptal gibi onun kollarinda çırılçıplak uyandığımı onun rahat nefeslerini dinlediğimin kirpiklerimi kırpmadan dakikalarca onu seyrettiğimin hayalini kurmuştum.

Ona kahvaltı hazirlayacak yuzune bakmaya utanacak kıpkırmızı olmamak icin dua edecektim. Onun kadını olmanın verdiği mutlulukla dün gecenin verdiği mahmurlukla karşı karşıya iki normal insan gibi kahvalti edecektik.

Evet sayın lutfen bana lügatinizda ki tum küfürleri sayın cunku ben bunlarin ve cok daha fazlasının hayalini kurmuştum.

Nede cabuk yattin altima nede cabuk verdin kendini bana.

Canim cok yaniyordu. Bu kadar acıyı hem ruhsal hem fiziksel aciyi daha once bu kadar yoğun hissetmemistim. Tanrım canım aciyo ne olur al bu aciyi al bu duygulari istemiyorum.

Kalbimin hala onun icin atmasini istemiyorum gozlerimin onu gormek icin çırpınmasını istemiyorum onun kollarinda olmak istemiyorum.

Ama hala ordayım bedenimi saran kollardan sıyrıldım zor olmadi benim icin cunku o hayalini kurduğum gibi uyuyordu. Yavaş rahat düzenli nefesleri koluma değiyordu.

Son kez...

İkimizde çırılçıplaktık, gözlerimi ondan cektim ve aci veren bir ayrıntıyı fatk ettim.

Kanım... oradaydı yerde az ilerimizde fırlatıp atılmıştı. Tıpkı benim gibi.

Yavaşça doğruldum yerden bedenimin her yeri acıyor karincalaniyordu.

Beni affet anne  affet baba...

Asel... oğlun isteseydi onun karısı onun gölgesi olmaya razıydım. Istemedi beni sadece sizin icin aldı sadece sizin icin evlendi. Tamam sizi kurtarmak tek derdi sevmiyor beni tamam ama soylemeseydi onlari canimi bu kadar yakmasaydı. Ama yaptı. Artik kendimden bedenimden nefret ediyorum.

Ölmek istiyorum... Ölmek yok olmak. Onu bir daha görmemek bana ruhsuz gozlerle  bakmasını istemiyorum. Beni aşsalamasina bir kez  daha dayanamam.

Ama adım atmaya bile dermanim yokken tum bu duygulari nasıl yaşıyordum. Nasil.

Nasil hala içimde ona dair bir seyler olabilirdi. Kendimden nefret ediyorum nefret...

Yansima... attığım adimla beraber ilk kez gözüme çarpan yansımam. Bu ben miyim?

Nasil böyle olabilirim hemde ruhen bu kadar berbat igrenc bir durumundayken nasıl boyle görünebiliyorum.

Saclarim..  ellerimin altinda çıplak göğüslerimi kapatan saçlarım fazla uzundu nerdeyse kalça kemigime kadar uzamıştı.  Ve onlarin altindaki göğüslerim. Yüzüm  sanki parliyordu gülümsemek isteyen şiş dudaklarım dolgundu ince dolan ust dudağım bile dolgundu...

Değişiyordum.. onun neden olduğu bu değişimden nefret ediyordum.

Yavaşça saçlarımı geriye attim ve kalcama degmelerini sağladım.

Vucudumdaki karincalanmanin nedeni belli olmustu. Ellerimi gerdanımda göğüslerim de gezdirdim. Irili ufakli morluklar pembe renkli çürükler heryerimdeydi. Dokundugum an beyazlasip sonra yine mor yada pembe rengi alan dudak ve diş izleri.