Cani!

2.BÖLÜM

BORAN

Yasemin koşarak yanıma geldi.

"Abiciğim."Deyip bana sarıldı.

Kendimden uzaklaştırıp çatık kaşlarımla konuşmaya başladım.

"Nerede kaldın?"

"Bende seni özlemişim abi."

"Yasemin nerede kaldın?" Dedim sesimi sakin tutmaya çalışarak.

"Hoca salmadı , hemen şu okuldan gitmek istiyorum hadi gidelim." Deyip arabaya bindi. Tam arabaya binip okul bahçesinden çıkacağım sırada gözüme birileri ilişti.

Iki kız bir erkek vardı ve kızlar tartışıyor gibiydi.

Uzun saçlı kız alayla bir kahkaha attı ve 'Siktir git' diye bağırdı.

Kızıl saçlı kızda bir şeyler dedi ve uzun saçlı kız diğer kızın saçını tutup aşağı çekti. Kız acıyla bağırmaya başladı. Bende onun acı çekişini gülerek izledim. Sadist gibi bir insandım ve çevremdeki birkaç kişi hariç diğerlerinin acı çekmesinden mutlu olurdum.

"Gidiyor musun?" Diye bağırdı uzun saçlı olan.

Kızıl saçlı kızın ne dediğini duyamadım ama diğer kız sinirle gülüp saçını daha çok çekti.Daha çok dikkatimi verip izlemeye devam etim.

Kızıl saçlı kız resmen ağlayacaktı.

"Ah. Tamam. Gidiyorum."

"Duyamadım."

"Gidiyorum. Ahh." Diye bağırdı. Kız sinsice sırttı Acımasız, en sevdiğimden.

"Peki git o zaman." Dedi ve kızı itip yanındaki çocuğa döndü.

Az önce hiçbir şey olmamış gibi ; "Hadi gidelim." Dedi

"Senden korkulur."

"Eh tabiki." Deyip güldü.

Daha fazla dinleme gereği duymadan arabaya bindim.

Tekrar o tarafa gözüm kaydığında kızla yanındaki çocuğun güldüğünü gördüm. Kalbim tekledi. Çok-çok güzel gülüyordu. Çok masum. Kendime gelmek için kafamı iki yana salladım.

"Bu kim?"

Cama parmağımı koyup kızı gösterdim.

"Hangisi? He o , Ecrin. Neden sordun?" Güzel isim. Kızı baştan aşağı süzdüm , ismi gibi kendisi de güzeldi.

Yanındaki adamla gülüşüyorlardı. Napıyordum ben böyle Kendine gel Boran .

"Of abii."

Yasemin'e cevap vermeyip okuldan ayrıldık.Onu eve bırakıp şirkete gittim.

Şirket bir paravandı. Gündüzleri ülkenin en sinirli aynı zamanda bir o kadar gösterişli iş adamı Boran Barlasken geceleri herkesin korkudan gözüme bakamadığı Boran Barlas oluyordum.

Şirketteki işlerimi bitirip çıktım. Arabama bindiğimde şoförüm Kerim toplantının yapılacağı yere sürmeye başladı. Araba orta halli insanların geldiği bir kafenin önünde durunca Kerim'e baktım.

"Burası mı?"

"Evet abi burası gösterişten hoşlanmıyorlarmış o  yüzden burayı seçmişler."

Kafamla onaylayıp arabadan indim. Kerim benim en iyi adamımdı. Ondan başka hiçbir korumam yada çalışanım bana abi demezdi, diyemezdi.

Içeri girip Aras'ın oturduğu masaya gittim. Gelmemişler. Beni hangi cüretle bekletirler. Sinirlenip kalkacağım sırada Aras kolumu tuttu.