Cani!

1.BÖLÜM

Başladığınız tarih?

  Bölümler düzenlenmemiştir.
Karakterlerdeki saçma davranışları   sonradan düzeltilecektir. Bölümler ilerledikçe kelime sayıları artacak ve yazım tarzı daha iyi bir hal almış olacaktır. Bir şans vermeniz yeterli.

"Atınç kalk."

"Hı?"

"Kalksana be hergün senle mi uğraşacağım!" Deyip kolunu dürtükledim.

"Ecrin git başımdan uyuyacağım." Dedi ve yan tarafa dönüp uykusuna devam etti.

"Benden günah gitti."

Iki adım gerileyip hızla üstüne atladım.

"Ah!"

Acıyla inleyip konuşmaya devam etti.

"Böbreklerim ağzımdan çıkacak ayı. Kalk üstümden. Bir insan böyle uyandırılır mı lan?"

"Insan uyandırılmaz tabi. Ama senin gibi kış uykusuna yatmış bir ayı uyandırılır."

"Kalk artık üstümden!"

Zafer gülümsememi yüzüme yerleştirip ayağa kalktım. Yukarı kıvrılan okul eteğimi çekiştirip düzelttim ve konuşmaya başladım.

"Bir an dedim öldü herhalde."

"Ölmedim. Sadece uyuyordum. Her insan gibi!"

"Sodoco oyoyordom. Hor onson gobo. Bir saattir seni uyandırmaya çalışıyorum. Hem ben seni hergün uyandırmak zorunda mıyım?"

"Tamam Ecrin sustum. Bu arada sen kilo mu aldın kız? Üstüme atlayınca fark ettim."

Ben? Kilo? Almak? Ben kilo almak? Hadi canım.

Kendimi kuş bakışı süzdüm.Bacaklarım hala ince ve güzel , göbek dümdüz , kollar ip gibi , kalçada okay. Yok be almamışım.Koluna bir tane geçirip;

"Almamışım bi kere. Hıh. Sen beni çekemiyorsun Atınç!" Diye cırladım.

"Höh Ecrin. Neyini çekemeyeceğim?Hem sen nasıl girdin eve?"

Kafasına yavaşça vurdum.

"Hala uyanmadın herhalde? Bundan yaklaşık 2 yıl önce bana bu evin anahtarını vermiştin hani!"

"Hıııı tamam benim kafa gitti ya!"

"Biliyorum biliyorum. Hadi kalkta hazırlan okula geç kalacağız" Onaylayıp ayağa kalktı. Hazırlanması için odadan çıkıp mutfağa gittim. Buzdolabını açıp soğuk su dolu sürahiyi dışarı çıkarttım. Bardakların olduğu bölümden bir bardak alıp suyu doldurdum ve kafama dikledim. Yaz sıcağında çok iyi gelmişti.

Bardağı durulayıp yerine koyduğumda tezgahın yine ve yine dağınık olduğunu gördüm. Atınç'la çocukluktan beri arkadaştık ve o her zaman dağınıktı. En sevdiğim insan,kardeşim,herşeyim.

    O giyinene kadar tezgahı güzelce toplayıp Atınç'ın odasına gittim. Kapıyı iki kere tıkladım ama ses gelmedi.

"Atınç?"

Tekrar ses gelmeyince içeri girdim. Boy aynasında saçlarını düzenleyen Atınç'a göz devirdim.

"Tamam yakışıklısın. Hadi artık bak yine geç kalmayalım. Zaten hep geç kalıyoruz."

"Peki Ecrin sabah sabah yine çok konuşuyorsun."

"Öwöwöw." Evden çıkıp hızlı adımlarla okula vardık. Çok şükür ki geç kalmamışız. Sınıfa girdiğim gibi koşarak Nihal'in yanında gittim ve sıkıca sarıldım.