Down to Earth (Dutch/Nederlands)

2. Een onverwachte verrassing. (Emma)

'Goeiemorgen.' Mompel ik wanneer ik binnen loop. Ik ben gister op bed gegaan met een gigantische hoofdpijn en ik ben er ook mee van bed gekomen. Mijn ogen staan klein in mijn hoofd en het licht hier in de huiskamer is veel te fel voor mijn doen op dit moment. 'zo, wat is er met jou aan de hand?' Ik sluit mijn ogen. 'Het voelt alsof ik een gigantische kater heb op dit moment.' Nora schiet in de lach. 'Heftig feestje gehad?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, was dat maar waar. Dat had ik wel kunnen gebruiken.' Lachend kijk ik Nora aan. 'Maar he, als zuster heb je niet altijd weekend he.' Ik trek mijn wenkbrauwen kort op. Al snel daarna zijn al mijn collega's aanwezig en luisteren we naar de overdracht van de nachtdienst en gaan we naar onze eigen huiskamers, waar ik begin met het lezen van de rapportages.

Wanneer ik de zorg om half 10 klaar heb, bereid ik het koffiemoment voor. Koekjes halen, koffie zetten, tafel netjes maken, kopjes klaarzetten en de bewoners bij elkaar roepen.

Net wanneer ik een slokje van mijn koffie heb gehad en in een leuk gesprek over vroeger zit met mevrouw Dekker, komt Anne binnen. Anne is mijn teamleider, soort van de baas zeg maar. Wij werken onder haar. 'Emma, kan ik je even spreken in mijn kantoor?' Ik knik. 'Ik kom zo terug.' Meld ik de bewoners en loop met Anne mee naar het kantoor, waar ik plaats neem op een stoel naast haar. Ik heb een goede band met Anne. In het begin verliep alles wat stroef, maar nadat we dat uitgesproken hebben, is het allemaal goed. 'En hoe gaat het met jou Emma?' 'Het gaat goed! Ik zit er lekker in vandaag.' 'dat is goed om te horen. Nog gekke dingen op de huiskamers?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, iedereen is goed te pas en vriendelijk aanwezig. Geen gekkigheden tot zover. Al klop ik dat wel even af.' Ik klop even op de houten tafel om mijn ongeluk weg te kloppen.

'Ik had eigenlijk een vraag aan jou.' Ik sla mijn benen over elkaar en ga comfortabel op de stoel zitten. 'Vertel.' Anne lijkt te zoeken naar woorden.

'Ik ben gebeld door de directeur. Er is een beroemdheid die het spoor kwijt is. Zijn management vind het tijd dat hij met beide benen terug op de grond komt. Nu zoeken ze een plek voor hem waar dat kan en hun denken aan de zorg.' Ik schiet in de lach. 'Dat is zeker een goede optie om iemand neer te zetten.' Anne knikt. 'Het is de bedoeling dat hij als een stagiair aan het werk gaat en aangezien jij op dit moment geen stagiaires begeleid en lekker nuchter bent, vind ik het wel iets voor jou.' Ik knik. 'Dus ik moet iemand mee nemen in de zorg, die dat waarschijnlijk totaal niet ziet zitten.' Anne knikt. 'Dat komt vast goed.' zeg ik sarcastish. 'Je kunt toch niet iemand dwingen hier te zijn?' 'Dat klopt. De jongen heeft zelf toegestemd omdat hij inziet dat dit niet langer kan en het is goed voor zijn publiciteit en die van ons.' ik schud mijn hoofd. 'Daar moet je niet zo zeker van zijn.' 'Emma, zou jij dat willen doen?' Ik haal mijn schouders op. 'Natuurlijk, hoeveel uur en Wie is het?' 'Zelfde als jou. Hij draait alle diensten die jij werkt mee. En het is Blake. Blake Whitman.' Ik barst in luide lachen uit. Ik kijk Anne aan die mij serieus aan kijkt. 'Oh, je meent het serieus?' Anne knikt. 'Wat moet een brit in Nederland? Laat staan in Friesland?' 'Friesen staan bekend om hun nuchterheid en de paparazzi zullen hem hier niet snel verwachten.' 'Hun zijn niet de enige.' Ik grinnik nog steeds. Het idee is gewoon te grappig. Dé Miljonair Blake Whitman, die hier komt werken. Ik trek mijn wenkbrauw op. 'Wacht. Die gast is 4 maanden jonger dan mij. Die zal never, ever naar mij luisteren en daarbij spreekt hij Engels.' 'Daar vind jij vast wel wat op.' Mijn pieper begint te piepen, wat betekend dat ik naar de bel moet. 'Wanneer komt hij?' 'Morgen.' Mijn mond valt open. 'Zo snel al?' Anne knikt. 'Oh. uh, oke? Ik ben dan aan het werk.' 'Dat is de bedoeling ook. Hij loopt gelijk mee.' Dus...

'Dan zie ik hem morgen wel.' Anne knikt. 'Je krijgt er trouwens extra voor betaald. 'Dat is niet nodig, maar bedankt.' 'Management heeft het bepaald. Zorg er voor dat hij weer met beide benen op de grond komt Em. Jij kunt dit.' Ik knik en verlaat de kamer om weer aan het werk te gaan.

'Em? Gaat het wel goed met je?' Ik kijk Tess aan. 'Ligt er aan...' Tess kijkt mij vragend aan. 'Ik heb een stagiair.' Tess haalt haar schouders op. 'En wat is het probleem dan?' 'Het is een beroemdheid die ik weer even "down to earth" moet maken.' Tess schiet in de lach. Geen wonder dat ze ons door elkaar halen. We reageren redelijk het zelfde. Ik ben alleen wat drukker, kinderachtiger en aanweziger dan Tess. Ik kijk haar met een serieuze blik aan. Wanneer ze opnieuw het zelfde als mij reageert, schiet ik in de lach. 'Ik meen het serieus.' 'Maar wat moet zoiemand in de zorg?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb werkelijk waar, geen idee.' Ik help de laatste bewoners voor het kwart over 10 is en mijn dienst er op zit. Dit keer had ik een korte dienst. Ik zeg gedag tegen mijn collega's en de bewoners en vertrek naar huis.

In de auto ben ik alleen maar aan het bedenken hoe ik dit aan zal moeten pakken. Ik, Emma. Een dood normale meid, die zo'n taak krijgt. té absurd voor woorden.

Wanneer ik thuis kom, een douche genomen heb en de boodschappen heb opgeschreven, besluit ik gelijk maar boodschappen te halen. In de winkel maak ik af en toe een praatje met bekenden die ik tegen kom. Het duurt dan al gauw twee uren voor ik eens klaar ben. Ik kon het niet laten en heb even rond geneusd in verschillende kleding winkels. Gewapend met een nieuw vest en shirt vervolg ik mijn weg naar huis.