Down to Earth (Dutch/Nederlands)

30. Loving you is a losing game. (Blake)

Vele biertjes later, geen idee hoeveel, begint de ruimte om me heen wat waziger te worden. Alsof al mijn lasten van mijn schouder zijn gevallen, zwing ik op de muziek mee. Met mijn prachtige dame voor me, die haar billen constant tegen mijn kruis aan wrijft.

Mijn blik valt op een blond meisje dat de deur binnen komt. Wanneer ik beter kijk, voor zover dat lukt met alcohol op, herken ik haar. Voor mijn gevoel is mijn hart gestopt met kloppen. Het muziek dreunt door mijn oren en mijn benen worden week. Alle mensen om mij en haar heen veranderen in een waas. Het enige wat ik nog zie is het prachtige meisje in de deuropening, waarvan haar blonde haren, golvend tot onder haar borsten komt. Ze heeft haar haren weer geverfd... Ze draagt een zwarte hotpants broekje waar de zakken onder uit komen en een heel los rood hemdje. Het muziek is ingeruild voor gebonk, wat mijn hart moet voorstellen. Het meisje kijkt om zich heen, tot haar ogen die van mij vangen.

Emma en ik staren elkaar aan. Door haar ogen flitsen allemaal verschillende emoties; pijn, woede, verdriet, lust, maar voor al pijn. Waarom pijn?
'Blake liefje?' Hoor ik een schelle meisjes stem zeggen. Fuck. Veronica. Ik adem diep in voor ik onze staar wedstrijd verbreek en Veronica aan kijk. Ik dwing mezelf te glimlachen. Het lijkt wel alsof het lot ontzettend met me loopt te fucken. Eindelijk dacht ik over haar heen te zijn, dat het klaar zou zijn. Niet meer die constante pijn, niet meer die leegte. Ik dacht dat ik nu eindelijk verder kon met mijn leven. Veronica, ze is niet haar. Maar Veronica kreeg het voor elkaar om mij weer een beetje te laten voelen. Om mijn leegte op de vullen. 'Gaat alles wel goed, schatje?' Haar bruine ogen kijken me bezorgd aan. 'Ja, Het gaat wel. Te veel gedronken. Zo terug,' Ik geef haar een kus op haar wang en loop richting de achter uitgang van de discotheek. Wanneer ik buiten ben leun ik tegen een stenen muurtje aan dat op een paar meter afstand van het gebouw staat. Ik wrijf met mijn handen over mijn gezicht. Waarom? Waarom nu...

'Hey gozer, gaat het?' Ik schud mijn hoofd. Bellamy komt naast me staan. 'Ze is hier Bell. Emma. Emma is hier.' Ik duw mezelf af van het muurtje en begin heen en weer te lopen. 'Waarom doet ze dit? Waarom rukt ze mijn hart eruit en komt ze vervolgens dood leuk weer in mijn leven?' Mijn muur die ik zo langzamerhand weer heb opgebouwd word steeds hoger en mijn woede neemt steeds meer toe. Ik had het onder controle. Echt waar, maar nu? Ik bal mijn vuisten terwijl ik Bellamy gefrustreerd aan kijk. 'Jij had contact met haar, heeft ze jou niet verteld dat ze hier zou komen?' Bellamy schud zijn hoofd. 'Nee, ik weet alleen dat ze London nooit heeft verlaten. Ze is op twee uur rijden van hier, gaan wonen. Dat heb ik je verteld.' Ik schud mijn hoofd en loop naar Bellamy toe. Mijn handen pakken zijn schouders vast. 'Ben je eerlijk?' Mijn ademhaling word onrustiger, de wereld lijkt nog donkerder dan het al was. 'Je liegt niet tegen mij toch?' Ik hoor mijn stem twijfelen. Want dat doe ik ook. Iets diep in mij, zegt dat het niet klopt. Dat hij meer weet dan dat hij mij verteld. Zijn ogen bevestigen mijn gevoel. 'Je liegt tegen me.' Fluister ik terwijl ik mijn handen laat vallen en een stap naar achteren zet. 'Je WIST dat ze zou komen!' Schreeuw ik naar hem. 'Blake, doe eens rustig,' Ik schud mijn hoofd. 'Nee. Jij wist dat ze zou komen en je hebt het niet tegen mij gezegd. Fuck dit.' Ik loop terug naar de ingang, maar word tegen gehouden door Bellamy nog voordat ik de deur open kan trekken. 'Luister naar me Blake.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik wil het niet horen. Ik wil niet weten wat je te vertellen hebt.' De adrenaline schiet door mijn lijf, een ongekende hitte neemt toe. Het kost me de grootste moeite hem niet gelijk op zijn bek te slaan. Ik heb het gevoel alsof ik verdrink. Alsof het donkere water mij op slokt en ik moet vechten om mijn hoofd boven water te houden. Ik trek mijn neus even kort op en trek met een ruk de deur open om vervolgens de benauwde discotheek weer in te lopen. Ik moet hier weg.

Wanneer ik mijn jas heb gepakt wring ik mezelf door de mensenmassa heen. Net wanneer ik nog een paar stappen moet zetten om de deur te bereiken hoor ik een, veel te bekende stem mijn naam roepen. De hitte die eerst door mijn lichaam vloeide, word verruild voor kou. Niet gewone kou, maar echte vries kou. Mijn benen lijken spontaan bevroren. Ik kom geen stap meer vooruit. Wanneer ik een hand op mijn schouder voel, lijkt dat kleine stukje te ontdooien.
'Blake,' Zegt de stem opnieuw. Ik draai me om, om vervolgens recht in haar groene ogen te kijken. 'Emma,' Fluister ik. Ze glimlacht en knikt. 'Hoe gaat het met je?' Hoe het gaat? Hoe het met mij gaat? Waarom vraagt ze dat? Wat the fuck. 'Gaat goed hoor,' Ik dwing mezelf te glimlachen al lijkt het wel alsof iemand zandzakken aan mijn mondhoeken heeft gehangen. 'En met jou?' Ik wil haar echte antwoord niet horen. Stiekem hoop ik dat ze net zo gesloopt is van binnen als dat ik ben geweest, De twee jaren uit hel. 'Kon beter,' Ook zij glimlacht. Maar ik ken haar goed genoeg om te weten dat ze liegt. Ik zou eigenlijk blij moeten zijn omdat zij zich nu ook klote voelt. Maar dat ben ik niet. Niet meer. 'Dat is vervelend.' Ik moet hier weg voor ik dingen ga zeggen die ik niet meen.