Down to Earth (Dutch/Nederlands)

8. Fatsoen. (Emma)

Wanneer ik uit de douche kom hoor ik Blake met iemand praten. 'Ja, ik zal er zijn. Wanneer viert ze het?' Met een glimlach sta ik voor de deur te luisteren naar zijn gesprek. 'Oké. Stuur mij de datum maar door dan zorg ik dat ik er ben. Doei.' Alsof ik niks gehoord heb loop ik de kamer in. 'Ik ga naar bed. Morgen gaan we boodschappen doen. Tot morgen.' Ik zwaai even kort naar Blake en ga op weg naar mijn kamer. Ik ben kapot.

***

'Blake, denk je nou echt dat zo'n houding je gaat helpen dingen voor elkaar te krijgen?' Ik kijk de jongen met een grijns aan. 'Dat pokke ding wil niet.' Ik laat hem nog wat prutsen met de knopjes. 'Je kunt het ook vragen, dat weet je toch?' Ik krijg een vernietigende blik naar me toe. Wanneer ik zie dat een medewerker merkt dat hij er moeite mee heeft, schud ik mijn hoofd als teken dat hij niet moet helpen. Laat hem maar even wennen aan het idee dat niemand meteen te hulp komt. 'Waar zijn die fucking medewerkers hier. Ze horen mensen te helpen toch?' Moppert Blake terwijl hij het bakje nog drie keer in het rond draait. 'Blake. Als je het nou zelf eens vriendelijk vraagt... Niet alles komt je aanwaaien. Je bent een mens, net als de rest.' Opnieuw kijkt hij me boos aan. 'Hou je mond.' Moppert hij. Ik schiet in de lach en haal mijn schouders op. 'Oké, zelf weten.' Ik grijp ook een zelfscanner uit het rek en loop er mee de winkel in. Blake kijkt me met open mond aan waardoor ik nog harder in de lach schiet. Hij stopt met bruut geweld die van hem weer in het rek en komt achter mij aan lopen. 'Die van mij was stuk.' Verklaard hij wat er voor zorgt dat ik nog luider begin te lachen. 'Kap daar mee.' Sist hij. Ik schud mijn hoofd. Ik kan gewoon niet stoppen, het was gewoon te grappig voor woorden. 'als je het nou gewoon gevraagd had, hadden we 10 minuten eerder de winkel al in kunnen zijn.' Ik zwaai met die van mij in mijn hand. 'Ik probeerde het je te vertellen, maar je wou het zelf uit vinden.' voor ik het weet lig ik languit in het gangpad. Verbaasd kijk ik naar Blake die met een grote grijns naar mij staat te kijken. 'Dan moet je me maar niet uitlachen.' zegt hij gemeen. Ik kijk om me heen en zie dat andere mensen hun lach in proberen te houden. Ik geef Blake deze zelfvoldoening niet en sta op. 'Sorry dames en heren, ik heb nou eenmaal grote voeten en het is soms moeilijk om daar mee te lopen.' Hierdoor schieten de mensen, inclusief mij in de lach. Met een zelfvoldane blik kijk ik Blake aan die nog meer baalt dan dat hij al deed. 'Je zult toch echt met iets beters moeten komen, vriend.' Fluister ik in zijn oor. 'Ik weet dat jij niet gewend bent om zo te reageren, maar dit werkt wel het beste.' ik pak zijn kin vast om hem de gek aan te steken en wandel vervolgens vrolijk de winkel door met een knorrige Blake achter me aan.

'Hier, nu jij.' Ik steek de zelfscanner uit naar Blake die met een opgetrokken wenkbrauw mij aan kijkt. 'ja wat. Je weet dat deze werkt.' Ik duw het ding in zijn handen. Wanneer ik weer wat uit het schap getrokken heb steek ik het uit naar hem. Ik weet dat hij niet weet wat hij er mee moet doen, maar ik vertik het om hem dat antwoord al te geven. 'Kunjehetmeuitleggen?' mompelt Blake snel en vooral chagerijnig. 'Wat zei je?' hij kijkt nog bozer. 'Of je het me kunt uit leggen?' 'je toon mag vriendelijker, maar ja, ik wil het je wel uitleggen.' Ik leg Blake uit hoe de zelfscanner werkt. Na 5 minuten heeft hij er zelfs plezier in om boodschappen te scannen waardoor ik zelfs dingen moet "onscannen" omdat hij nu van alles in het winkelwagentje gooit. 'Blake, zo'n breed budget heb ik niet. Dat weet je toch?' hij kijkt me met grote ogen aan wanneer hij ziet wat hij allemaal in de kar heeft gegooid. 'Oh, ja. Sorry.' Ik glimlach. 'geeft niet. kom we gaan afrekenen.' Blake neemt mijn kar over en loopt naar een kassa. 'Blake, de andere kassa.' Ik wenk hem naar de zelfscanbalie en geef het aparaat. Ik schrik van het bedrag. Het is meer dan ik ooit aan boodschappen heb betaald, maar oké. Net wanneer ik mijn pas uit wil steken, heeft Blake die van hem al gegeven. 'Maar Bl-' Hij steekt zijn hand uit om mij het zwijgen op te leggen. 'Dank je wel.' Zeg ik tegen hem terwijl hij de boodschappen in de auto laad. En ik meen het. 200 euro aan boodschappen, dat is een rib uit mijn lijf. Blake kijkt me verbaasd aan. 'Waarom bedank je mij?' Ik druk de kofferbak klep dicht. 'Omdat ik je dankbaar ben voor het betalen van de boodschappen.' Hij kijkt mij ongemakkelijk aan. Het is duidelijk dat hij niet door heeft, dat zijn onverwachte actie een compliment op heeft geleverd. Ik schenk hem een grote glimlach en neem plaats achter het stuur. 'Wat gaan we nu doen.' Vraagt Blake. 'shoppen?' stel ik voor. Hij schiet in de lach maar knikt.

Nadat ik mijn auto dichterbij een schoenwinkel heb geparkeerd loopt Blake geduldig met mij mee naar binnen. Ik draag nu een paar afgetrapte adidas die eigenlijk niet meer kunnen. 'Wat vind je van deze?' Ik hou een paar paarsen omhoog. Zijn gezicht vertrekt. 'Nee dus.' Ik zet hem meteen weer terug. 'Deze?' Dit keer hou ik een paar zwarte in de lucht.' Hij kijkt er twijfelachtig naar. Wanneer ik ze weer terug wil zetten, kijkt hij me vragend aan. 'Waarom ga je uit van mijn mening?' Ik haal mijn schouders op. 'Jij bent hier bij mij. Ik vind het gewoon fijn om raad te krijgen.' Ik pak een paar witte superstars met paarse strepen van het rek. 'Deze?' Blake knikt. Ik sta met de schoen in mijn handen en wacht tot een medewerker tijd heeft om mij te helpen. Blake loopt weg en ik heb geen idee wat hij gaat doen. 'Ze heeft hulp nodig.' Hoor ik hem zeggen. Diep vanbinnen zucht ik omdat hij het zo dwingend zegt, maar toch heeft hij het voor elkaar dat een verkoper hem gevolgd is. Ik loop de winkel uit met aan mijn voeten een paar splinternieuwe, witte adidas schoenen. Ik ben er ontzettend trots op. 'Eten bij de MAC?' Blake knikt.

Wanneer ik besteld heb, wacht ik tot mijn eten klaar is. Blake komt naast me staan. 'Ze zijn hier niet snel.' Hij slaat zijn armen geirriteerd over elkaar heen. Wanneer ik om me heen kijk zie ik dat het best druk is. 'Het is druk.' Hij laat een schamper lachje horen. 'Ik ben Blake Whitman, kom op. Ik mag toch wel een beetje voorrang hebben?' Ik sluit mijn ogen en laat mijn hoofd voorover vallen. Wanneer ik mijn ogen open doe, geef ik hem een zachte tik tegen zijn achter hoofd. 'jij bent ook een gewoon mens, weet je nog?' doelend op onze eerdere gesprek van vandaag. Hij houd zijn bijdehande opmerkingen voor zich, maar zijn blik spreekt boekdelen. Het verbaasd me dan ook niks dat er geen "dank je wel" vanaf kan wanneer zijn bestelling klaar is.

Later op de avond, zit ik in de hoek van de bank te kijken naar Blake. 'Check dat nieuws dan! Blake uit de schijnwerpers door te veel druk! Wat the fuck. Ik heb geen last van te veel druk!' Blake staat voor de tv te schreeuwen. Met een beker warme melk in mijn handen kijk ik naar Blake die volledig staat op te winden om roddels van de pers. 'Wat moeten mensen wel niet denken! Ik en te veel druk, kom op zeg.' Mopperend laat hij zich op de bank vallen. 'er zullen altijd mensen zijn die vooroordelen hebben. Het belangrijkste zijn de mensen die het dichst bij je staan. Laat de rest maar lullen.' Blake kijkt me met open mond aan. 'De mensen die dicht bij staan, gaan dit ook geloven!' Ik haal mijn schouders op. 'Ze zullen zich hooguit zorgen om je maken en er naar vragen. Dan kun je het uitleggen. Daarvoor zijn het mensen die dicht bij je staan, Blake.' Hij blijft nog even door tieren voor hij kalmeert. 'en toch is het stom.' 'Klopt, welkom in de Showbizz waar niks eerlijk gaat.' Hij kijkt me met open mond aan waardoor ik mezelf in houd om in de lach te schieten. 'Zegt zij die niet eens in de showbizz zit.' Ik knik trots waardoor Blake begint te grinniken.

Ik betrap mezelf er op dat ik met hem mee lach. Ik weet niet wat er is gebeurt, maar voor eerst sinds heb ik het idee dat er misschien toch iets veranderd bij hem. Voor het eerst sinds de dagen dat ik met hem door breng, lijkt het alsof hij toch een beetje veranderd. Het geeft mij hoop, hoop dat hij toch niet een verloren zaak is. Dat hij toch niet zo arrogant en koud is dat hij zich voor doet. Ik weet niet of mijn verhaal daarbij geholpen is, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik heel erg blij ben met deze vooruitgang.

Vandaag was een goede dag ondanks de... Ja, wat moet ik zeggen, moeilijke start?