Down to Earth (Dutch/Nederlands)

45. Citroen. (Emma)

'Wat wil mevrouw vandaag doen?' Blake hangt van achter de bank, over mij heen. Lachend duw ik hem weg en ga ik recht op zitten.

'Ik zat te denken aan een rustige wandeling, een ijsje eten en gewoon genieten van het zonnetje.' Blake trekt zijn wenkbrauw op. 'Misschien nog even een boek lezen met mijn benen lekker omhoog.' Ja, dat is iets waar ik eigenlijk best wel zin in heb. Het leuke hier aan is weer, dat Blake een wandelingetje verschrikkelijk vind en het zou mij niks verbazen dat hij sinds zijn schooltijd, geen boek meer vast heeft gehouden, behalve voor zijn werk.

'Je weet dat we de deur niet uit mogen toch?' Hij springt over de leuning van de bank heen, waardoor hij naast mij komt zitten. 'Dat weet ik, maar je mag wel een luchtje scheppen. En zeg nou zelf, we zitten al twee weken binnen. Nog even en ik word helemaal gek.' Met mijn onderlip vooruit gestoken kijk ik hem smekend aan.

'please? Ga even met mij naar buiten?' Hij schud zijn hoofd wild. 'Nee, jij bent een risico factor met je gekke longen.' Overdreven knipper ik een paar keer met mijn ogen. Hij begint al op te geven. Ik ga nog even door en steek mijn onderlip nog een beetje verder uit.

'Dat is gemeen Ems.' Zuchtend staat hij op. 'Nou hup, trek je schoenen aan dan.' Met een kort gilletje van vreugde spring ik op van de bank en ren ik naar mijn schoenen.

5 minuten later, lopen Blake en ik richting het bos. 'Geniet je ook zo van die rust? Die fluitende vogels?'

'hmm. Ja, echt wel.'

'En het uitzicht bij die bomen daar, dat is zo rustgevend!'

'Uhu.'

'En dat windje dat is perfect. Daar door voelt de zon niet eens zo super heet aan.'

'Jup.'

Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik op zij naar Blake. Ik kan het dan ook niet helpen en schiet keihard in de lach. Blake kijkt nors voor zich uit en ergert zich compleet mateloos aan de wind die zijn haar door de war gooit, het zand dat in zijn gezicht vliegt bij elke windvlaag en dan de twee keer dat hij op een paar centimeter na, bijna geraakt is door vallende vogelpoep.

'Awh, popje toch.' Ik stop met lopen en trek aan zijn arm om ook hem te stoppen.

'Ik vind het lief van je dat je toch met mij me bent gegaan.' Hij knikt en geeft me een kleine kus op mijn voorhoofd. 'Je houd van me.' Met een grote grijns wacht ik op zijn reactie. En zoals verwacht, verschijnt er een kleine glimlach rond zijn mond.

'Loop nou maar door, doos. Ik heb zin in een ijsje.'

Lachend lopen we beide het pad door, het bos in.

'Blake? Is dat Blake Whitman?' Net voordat ik mij om wil draaien, grijpt Blake mijn arm vast. 'Niet omdraaien.' Fluistert hij mij toe.

'Ze volgen ons al een aardige tijd.' Ik dacht dat deze tijd geweest was. Nu hij niet meer op treed, is het een kleine periode nog druk geweest. Vooral veel social media dat zich op probeerde te dringen om ook maar een glimp mee te krijgen van Blake zijn leven op dit moment.

'Waarom?' Hij haalt zijn schouders op. 'Geen idee.'

Gelukkig ben ik vaak in dit bos geweest, en ken ik een paar geheime paadjes waardoor je vrijwel onzichtbaar word voor de rest. Ik heb namelijk een hekel aan voorbedachte paadjes die iedereen langs loopt, dus wijk ik vaak van het pad af. 'Op drie gaan we rennen. Wanneer ik zeg links, maken we een haakse bocht naar links. Volg mij gewoon.' Verbaast kijkt Blake mij aan. 'Wat?' 'DRIE.' Ik zet het op een rennen. Aan de voetstappen van Blake te horen, rent hij achter mij aan.

'Blake wacht! Ik heb zo veel vragen!' Schreeuwt een meisje. 'Waarom zing je niet meer. We missen je zo!' Schreeuwt weer een ander, waarna een ander meisje een liedje van hem begint te zingen. 'LINKS" Meteen neem ik een bocht naar links, door de bosjes heen. Omdat ik nu geen tijd heb om de takjes aan de kant te duwen ren ik er gewoon vol gang door heen.

Blake stelt gelukkig geen vragen en blijft achter mij aan rennen. Na 5 minuten nog gerend te hebben, is het geschreeuw vervaagd en komen wij uit bij een klein meertje. Hijgend steun ik met mijn armen tegen een boom aan, om mijn ademhaling weer onder controle te krijgen.

'Hoe wist.... je dit?' Vraagt Blake tussen het hijgen door. 'Hier vaak rond lopen.' Met een glimlach draai ik mij om en laat ik mijn rug tegen de boom aan leunen.

'Het is maar goed, dat jij soms een kopstuk bent.' Nep beledigd kijk ik hem aan. 'Ik kan de dames ook ophalen hoor, geen probleem.' Ik wijs naar de kant waar we vandaan zijn gekomen. 'Nee, dank je wel. Dit is perfect.'

***

'Mag ik een likje van jou proeven?' Met open mond en vol verbazing kijk ik Blake aan. Meteen daarna bedenk ik mij dat wij hier niet alleen zijn en kijk ik beschaamd om mij heen. 'Blake. Dat kun je niet zomaar zeggen.' Sis ik hem toe. 'Waar heb je het over.' Ook Blake kijkt om zich heen.

'Je kunt me niet zomaar vragen om een lik van mij te proeven. Niet met al die mensen om ons heen.'

Blake schiet keihard in de lach. 'Het is niet grappig!' Hij begint alleen maar luider te lachen.

'Ik bedoel een likje van je ijsje, muts.' Ik kijk van Blake naar mijn ijsje en weer terug. Ik kan wel door de grond zakken van schaamte.

'Oh.' Meteen steek ik mijn ijsje naar hem uit. 'Welke smaak is dit.' Schouder ophalend kijk ik Blake aan terwijl ik trots een likje van mijn ijsje neem. 'Een smaak, die jij nooit zou kiezen.'

'Het is een gele kleur, dus het lijkt wel vanille, maar zo proeft het niet. Het proeft ontzettend fris. Ik kan alleen mijn vinger er niet op leggen.'

Grinnikend lik ik onschuldig verder. 'nog een likje?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, dan eet je straks mijn hele ijsje op.'

'Maar het is lekker, ik wil weten wat voor smaak het is...' Wat ik zij is waar. Deze smaak zou Blake zelf nooit kiezen, omdat hij hier een trauma aan over heeft gehouden. Vroeger heeft zijn zus hem dit gevoerd, gefilmd en vervolgens online gezet, waardoor hij viral ging en iedereen Blake herkende van het filmpje. geloof me, het is echt een hilarisch filmpje. Ik ken Blake en weet dat hij zuur kan kijken, maar zo zuur?

'Vertel het nou alsjeblieft.' Probeert Blake nogmaals, wanneer ik de laatste hap van mijn ijshoorntje door slik.

'Kom we gaan naar huis.' Blake staat op, maar blijft koppig staan. 'Niet voordat ik weet wat het is.'

Hoofdschuddend loop ik richting de uitgang, van de openplek. 'Dat wil je niet weten.'

'Dat wil ik wel, kom op.' Blake rent mopperend achter mij aan. 'Als je het mij verteld, krijg je vanavond een massage.'

'Ha, Ik denk dat je dat niet gaat doen als je weet wat voor smaak dit is.'

'Dan moet je het mij vertellen en dan kom je er vanzelf achter.' Ik schud mijn hoofd.

'De deal is, jij geeft mij, Hoe dan ook een massage en dat beloof jij mij. Verbreek jij de belofte, dan kook jij elke avond en zorg jij voor het huishouden voor de rest van de week. Alleen dan, vertel ik jou welke smaak dit is.'

Blake blijft stil en kijkt mij bedachtzaam aan. Toch wint zijn nieuwsgierigheid en stemt hij toe.

'Het was Citroen.'

Blake trekt wit weg, begint te kokhalzen en schud zijn hoofd in ongeloof.

'Ik zei het. Dank je wel alvast, voor de massage.'

Lachend loop ik door, terwijl Blake zijn trauma herleeft.