Down to Earth (Dutch/Nederlands)

26. Nieuw begin. (Emma)

Zodra ik de parkeerplaats van het ziekenhuis ben afgereden, stop ik bij de eerste en beste, rustige oprit die ik tegen kom. Mijn ruitenwissers doen hun best het regen van de raam te vegen, wat niet lukt. Het zelfde als dat ik mijn tranen probeer tegen te houden. Ook dat lukt niet. Waarom ben ik wat voor die zak gaan voelen? Waarom doet het zoveel pijn? Dit is toch wat ik wou? Wat moet ik nou?

Ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen en laat mijn tranen op hun beloop gaan. Mijn gedachten draaien over uren. Wanneer mijn telefoon vanaf de bijrijdersstoel oplicht, zie ik dat Owen mij belt. 'Owen?' Ik vervloek mijn stem voor het kraken. 'Em? Gaat het wel?' Ik schud mijn hoofd. 'Ja hoor, gaat prima. En met jou?' Ik slik een paar keer om de brok in mijn keel weg te slikken, zonder al te veel succes. 'Em. Lieg niet. Wat is er gebeurt?' Ik pers mijn lippen op elkaar terwijl er weer tranen over mijn wangen lopen. Ik haal mijn neus op. 'Blake?' Ik hum en barst volledig in tranen uit. 'Hij gaf mij een keus Owen. Hij beloofde mij met rust te laten als dat mijn keus zou zijn,' Ik veeg mijn neus af aan de mouw van mijn trui. 'I-ik heb gekozen dat ik geen contact meer met hem wou.' 'Oh lieve Em toch. Wil je dat ik langs kom?' Wil ik dat? Het is voor hem aardig wat uren rijden voor hij hier is. 'Is dat geen probleem?' 'Nee natuurlijk niet. Stuur mij een adres via de app. Ik pak een tas en dan stap ik in de auto. Ik ben snel bij je, Em. Hou je sterk.' Ik knik en bedank Owen voor ik de telefoon op hang.

Waarom ben ik überhaupt hier naar London gekomen. Waarom dacht ik in hemelsnaam dat dit een goed iets voor mij zou zijn... Het is nog niet zo heel lang geleden dat mijn hart uit mijn lijf is gerukt. Ik dacht heel even dat hij weer op zijn plaats zat. Maar volgens mij is hij er gewoon opnieuw uit gerukt en heel ver de bosjes in gegooid. Ik start met een zucht de auto weer en rij, nog steeds huilend richting het motel, waar ik Blake zijn vader gevonden heb. Wanneer ik het opritje op rij, spring ik zowat de auto uit en haal ik haastig het slot van de deur om mij vervolgens zelf binnen op te sluiten.

Ik heb de keus gemaakt. Blake zal niet langer een deel zijn van mijn leven. Dit is wat ik wou. Waarom... Serieus, waarom... voelt dit dan zo verrekte kut! Ik sla met een vuist tegen de deur aan voordat ik mijn hoofd er tegen aan laat leunen. De tranen blijven komen en mijn ademhaling versnelt. Langzaam draai ik me om en laat ik mij met mijn rug tegen de deur aan, naar de grond zakken waar ik mijn knieën op trek, mijn armen er om heen sla en mijn hoofd daar weer op laat rusten om vervolgens luid op en ontzettend lelijk te zitten janken als een klein kind.

Aardig wat uren later word er op de deur geklopt. Ik sleep mezelf van het bed af en kijk door de peep hole in de deur. Als een kleine mier staat Owen voor de deur. Ik haal alle sloten van de deur om hem open te doen om vervolgens op de grond te belanden met een mond vol haar. 'Harper?' breng ik verbaasd uit wanneer de persoon die boven om mij ligt om hoog duw. 'Ja Em, ik ben er.' Meteen lopen de tranen weer over mijn wangen en trek ik Harper in mijn armen. 'Ik b-ben zo blij dat j-j-ullie er zijn!' Vertel ik hun snikkend. 'Harper ga even van haar af. Mijn kleine zusje kan amper ademen.' Harper gaat van mij af waarna Owen mij omhoog trekt en mij in zijn armen neemt. Mijn tranen maken Owen zijn shirt nat. Wanneer ik een stap terug zet zie ik dat een spoor snot zich vermengt met mijn tranen. Met mijn mouw doe ik een poging tot Owen zijn shirt schoon te maken. 'Sorry,' Schouder ophalend kijk ik mijn grote broer aan. 'Maakt niet uit zussie, Nou vertel. Wat is er gebeurt?'

En zo vertel ik mijn broer en beste vriendin wat er sinds ons laatste telefoongesprek is gebeurt. Onder het genot van een pizza en een chickflick (tot ergernis van Owen) hebben we de avond door gebracht. Met hun om me heen voelde ik eindelijk de rust weer terug keren in mijn lichaam. Morgen gaan we opzoek naar een appartementje waar ik zou kunnen wonen. Ook heb ik besloten een eigen werkplek te zoeken aangezien ik hier nu toch ben. Mijn enige voorwaarde is wel, dat het niet in de buurt is van Blake of wat dan ook maar met Blake te maken kan hebben.

***

"Ik wil weten waar ik sta. Dit is de laatste keer dat ik je er naar vraag. Ik wil dat je mij voor de laatste keer verteld, wat jij wilt. Als je me wilt blijven zien, beloof ik je dat ik je laat zien dat ik wel veranderd ben. Dat ik wel een goede kant heb. Maar als je dat niet wilt, dan beloof ik je met rust te laten en je keus te accepteren," Blake veegt zijn handen af aan zijn broek. Zijn ogen staan hoopvol, maar toch verdrietig. De wolken worden donkerder. Het zou gaan regenen. Mijn keuze. Een keuze die ik in mijn hoofd al heb gemaakt, maar waarmee mijn hart het niet helemaal mee eens is. De wereld om ons heen word donkerder en alleen Blake staat nog voor me. 'Vertel me wat je wilt, Em!' Zijn ogen gaan van hoopvol naar boos. Dan is Blake ineens weg en staan we tegen over elkaar in het parkje. De hemel is bedekt met heldere sterren en de maan schijnt zijn prachtige maanlicht.

Blake slaat zijn armen om mij heen en drukt zijn zachte warme lippen op die van mij. Zijn ogen haken zich in die van mij. Zijn blik is intens. Intiem. Wanneer zijn lippen de mijne verlaten, streelt hij door mijn haar en over mijn rug. Zijn blik verlaat de mijne niet.

'Ik zal alles doen om je maar te laten geloven dat ik veranderd ben,' Fluistert hij terwijl zijn vingers rondjes maken op mijn arm. 'Je zult me naar huis laten gaan en mensen laten geloven dat ik beter geworden ben,' Hij kijkt me met een gemene lach aan voor hij een stap achter uit zet en verdwijnt. Ik kijk verward om mij heen. Zo is dat niet gegaan... Nee. Dat heeft Blake niet gedaan. Zo ging onze eerste keer samen niet. 'Ze spoort niet helemaal.' 'Suffe doos,' 'Ik heb beter gehad,' 'Ze lijkt me geen slanke den,' Ik kijk wild om me heen om te zien waar die stemmen vandaan komen. De stemmen vervagen en gaan over in luid gelach. De stemmen roepen mij van alles toe. Ik duw mijn handen op mijn oren om het geluid buiten te sluiten maar het lukt niet. Het dringt diep tot me door. 'HOU OP!' Schreeuw ik tegen de duisternis, maar hij luistert niet. 'HOU ALSJEBLIEFT OP!' Ik zet het op een rennen maar struikel over een boomstronk en beland op mijn blote knieën in de modder. Mijn jurk is vies en gescheurd. 'Geen wonder dat hij vreemd is gegaan.' Blake staat voor me met een foto van Jesse in zijn handen. Jesse is... bezig... 'Haal dat weg,' smeek ik Blake. 'Emma...' Hoor ik een andere stem zeggen. 'Ga weg! ga uit mijn hoofd! Ga weg, ga weg, ga weg!' 'Emma!' Plotseling begint de wereld om me heen te schudden. 'Emma word wakker! Je hebt een nachtmerrie!' Mijn ogen springen open en het eerste wat ik zie zijn twee geschokte gezichten van Owen en Harper. 'Ik had een nachtmerrie,' Verklaar ik aan beide. 'Goh, no kidding. Je lag te schreeuwen in bed,' Harper strijkt mijn inmiddels bezwete haar uit mijn gezicht. 'Wat heeft die jongen je toch allemaal aangedaan,' Fluistert ze hoofdschuddend waarna ze mij in haar armen neemt en naast me in bed gaat liggen. 'Te veel,'