Down to Earth (Dutch/Nederlands)

34. Verwarrend. (Emma)

'Wat the fuck, Bellamy!?' Roep ik geschrokken nadat ik hem weg heb gedrukt. 'Hoe kun je me zoenen? Je weet wat ik voor Blake voel!' Gefrustreerd ga ik met mijn handen door mijn haar.

'Sorry, Ik dacht... Ik wou...' Ik schud mijn hoofd. 'Nee Bel. Je wéét wat ik voor Blake voel. Je wéét dat ik hem zou kiezen... Ik zie je als mijn broer, meer niet...' Teleurgesteld laat ik me op de stoel naast mijn bed zakken. Met mijn handen wrijf ik over mijn gezicht om even te laten bezinken wat er zojuist gebeurt is. Zuchtend kijk ik naar Bellamy. 'Ik ben je dankbaar voor alles wat je voor me hebt gedaan. Maar ik hou van Blake, Bellamy. En ik weet dat hij ook van mij houd.' Hij slaat zijn armen over elkaar heen. 'Oh ja? En waar is hij nu dan? Hij is hier niet of wel?' Hij gebaart met zijn hand door de, op ons na, lege kamer. Ik open mijn mond om te reageren, maar Bellamy is nog niet uitgesproken. 'Hij heeft je fucking laten gaan! Hij is verder gegaan met zijn leven! De afgelopen maanden heeft hij Veronica liggen neuken zonder ook maar een moment aan jou te denken!' Een steek gaat door mijn hart door zijn harde en vooral pijnlijke woorden. Met open mond kijk ik hem geschrokken aan. Bellamy heeft nog nooit tegen mij geschreeuwd. Op een normale toon gaat hij verder. 'Hij heeft een ander Emma. Stop met zo naïef te zijn en ga verder met je leven,' Hij neemt plaats tegen over mij op het bed. 'Ik kan je alles geven wat je nodig hebt. Ik zal er altijd voor je zijn, ik zal je altijd beschermen en ik zal je nooit, maar dan ook nooit in de steek laten.' Hij pakt mijn hand vast en kijkt me doordringend aan terwijl ik mijn tranen probeer tegen te houden. 'Denk aan alles wat hij je geflikt heeft. Denk aan alles wat je hebt moeten doorstaan door hem... Blake is niet in staat om van iemand anders te houden. Hij houd alleen van zichzelf.' Ik schud met gesloten ogen mijn hoofd en trek mijn hand uit die van hem. 'Je mag gaan,' Ik sta met mijn rug naar Bellamy toe gedraaid. 'Wat? waarom!' Roept hij gefrustreerd. 'Ga weg.' met gebalde vuisten weiger ik om hem aan te kijken. 'Ach, zoek het toch uit,' Foetert hij voor hij weg loopt en de deur met een harde knal achter zich dicht gooit waardoor ik even op schrik.

Met een zucht laat ik me op het bed zakken. Wat is dit allemaal verwarrend. Eerst kiest Blake voor Bambi, daarna zit hij in het pikdonkere bos naast me, fluisterd hij dat we om elkaar heen draaien en nu komt hij niet meer langs. En nu flikt Bellamy me dit ook nog. Wat moet ik hier nou mee. In het begin door Blake te accepteren als stagiair is meteen al een fout geweest. Alhoewel... fout? de dingen die gebeuren sinds zijn komst, dat had ik liever niet gehad. Maar hem ontmoeten? Nee, dat is geen fout geweest. Maar of mijn leven daardoor makkelijker is geworden? Nee, totaal niet.

'Hoe voel je je?' De dokter haalt de band van de bloeddrukmeter van mijn arm. 'Wel goed denk ik,' Ze knikt zonder me aan te kijken en richt zich volledig op het irritant piepende apparaat naast me. Waarom vraagt dat mens hoe het gaat om vervolgens gewoon niet te reageren. 'Alles lijkt goed. Ik ga met de verpleegsters overleggen en dan mag jij zo wel naar huis. Is er iemand die we voor je kunnen bellen?' Ik schud meteen mijn hoofd. Nee, alsjeblieft niet zeg. 'Je hebt vrijwel altijd visite gehad en niemand die je even naar huis kan brengen?' Ik schud op nieuw mijn hoofd. 'Jawel, ik breng haar thuis,' Meteen kijk ik op terwijl er een glimlach zich om mijn mond vormt. Owen laat zijn hand charmant door zijn haren gaan terwijl hij tegen de deurpost aan leunt. 'Wat doe jij hier nog? Jullie zouden toch naar huis?' Ik spring van het bed en loop met een flinke vaart in zijn armen.'Ik kan mijn kleine zusje toch niet achterlaten en vertrouwen op twee puberende jongens?' Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Je weet wel, die Blake en die andere gast waarvan ik zijn naam niet kan onthouden,' Ik grinnik kort en weet meteen over wie hij het heeft. 'Bellamy, en dank je wel broer!' Hij slaat zijn arm om mij heen. 'Pak je tas en dan gaan we!'

Meteen ren ik naar de kast om daar de spullen in een tas te gooien. 'Let's go!' Lachend haak ik mijn arm in die van Owen en zeg ik gedag tegen de zusters die rondlopen en verlaat ik dan eindelijk dat kille, naar desinfectans stinkende ziekenhuis.

Zodra Owen me thuis heeft afgezet, heeft hij besloten om ondertussen mijn spullen bij Bellamy weg te halen en ook boodschappen te doen. Ik friemel mezelf als een sushi rol in een deken en scrol wat door social media. Wanneer er een foto van Blake en Veronica voor bij komt, voel ik een steek in mijn hart. Hoe zou het met hem gaan? Waarom is hij de laatste dagen niet meer langs gekomen? Waarom heeft hij überhaupt niks van zich laten horen.... Ik dacht serieus dat het nu goed zou zijn tussen ons. Waarom negeert hij me dan ineens weer? Bellamy is ook niet meer langs gekomen, al vind ik dat niet geheel raar nadat ik hem hard heb afgewezen.

Voor ik het zelf door heb hoor ik een monotone piep waardoor ik weet dat ik op de naam van Blake heb gedrukt en hem ben gaan bellen. Gespannen zit ik met de telefoon voor mijn oor. Straks was het gewoon uit medelijden dat hij me is komen zoeken. Misschien vond hij het zielig of voelde hij zich schuldig. 'Wat moet je?' Ik schrik van de vijandigheid in de stem aan de andere kant van de lijn. 'Blake?' Mijn stem is spontaan klein en beverig. 'Ja. Wat moet je Emma?' Ik bijt op mijn onderlip om hem te laten stoppen met trillen. 'Waarom klink je zo boos?' 'Ha-ha, laat me niet lachen. Em, als je daar om belt dan heb ik wel wat beters te doen.' Zijn sarcasme verrast me. 'Serieus Blake... wat heb ik verkeerd gedaan? Ik dacht...-' 'Je dacht wat? Ik kan die Blake wel aan het lijntje houden? Nou Emma, wake up call. Dat is mislukt.' Ik begrijp er serieus niks van. 'Echt Blake. Wat is er in hemelsnaam aan de hand? Wat heb ik gedaan?' Hij lacht nogmaals. 'Veel plezier met Bellamy,' tuut tuut tuut. Verbaasd kijk ik naar de telefoon waar Blake heeft opgehangen. Bellamy? Wat is er met Bellamy?

'Wat doe je?' Owen staat mij met een opgetrokken wenkbrauw aan te kijken. 'Laat me je helpen.' Door dit verwarrende en totaal niet fijne gesprek, heb ik nooit door gehad dat Owen met moeite binnen is gekomen door de twee zakken die hij bij zich draagt. Ik pak snel 1 van hem over en zet hem neer op het aanrecht. 'Bellamy is een aparte snuiter,' mompelt Owen terwijl hij begint met het opruimen van de boodschappen. 'Wat zei je?' Ik zucht en kijk hem aan. 'Hij wou me eerst je spullen niet terug geven. "Ze komt wel terug," Bleef hij herhalen. Ik denk dat hij denkt dat jij wat voor hem voelt,' Verteld Owen schouder ophalend. 'Maar dat doe ik helemaal niet. Hij is een goede vriend, maar daar blijft het bij!' Ik gooi gefrustreerd mijn handen in de lucht om mijn woorden, kracht bij te zetten. 'Dan mag je hem dat wel gauw duidelijk maken,' Door de wenkbrauw wiebel van Owen na zijn zin, word de gespannen sfeer verbroken en schieten we beide in de lach. 'Dat denk ik inderdaad,' mompel ik terwijl ik de appels in de koelkast leg.

'Wat is het verhaal tussen Blake en jou?' Ik stop een hap van aardappel in mijn mond en schud mijn hoofd. Na even kauwen krijg ik het eindelijk weg en geef ik antwoord op de vraag van Owen. 'Er is geen verhaal. We hadden geen contact, ik zag in dat hij veranderd was, kom er vervolgens achter dat hij een prachtig mooie slanke meid met bambi ogen aan de haak heeft geslagen en mij afwijst.' Ik neem een slokje van mijn drinken. 'Toen raakte ik verdwaald in het bos, ja Owen, Ik werd panisch door de geluiden in het donker,' Onderbreek ik Owen sarcastisch zodra hij zijn mond open wil doen om te reageren. Met een grinnik klapt hij zijn mond dicht en knikt om mij te laten weten dat ik verder mag vertellen. 'Het eerste wat ik me nog herinner is dat ik wakker werd door zijn aanrakingen, daarna weer weg gezakt ben maar zijn warmte constant heb gevoeld tot ik de piepjes in de ambulance hoorde. De rest is eigenlijk een waas,' Ik leg mijn vork in het bord. Mijn honger gevoel is totaal verdwenen door het praten over Blake. 'Hij was in het ziekenhuis, dat weet ik. Best wel vaak ook. Bellamy sprak negatief over hem... Maar op de één of andere manier wou mijn lichaam niet reageren. Hij is niet geheel fout geweest. Dit alles komt niet door hem.' Ik richt mijn ogen op het eten. 'Het is niet zijn schuld dat jij daar terecht kwam?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik wou hem verrassen en zeggen dat ik het graag nog een keer wou proberen. Maar ik was te laat, hij is verder gegaan met zijn leven, en ik geef hem groot gelijk.' Zuchtend vouw ik mijn handen in elkaar en kijk ik mijn grote, bezorgde broer aan.

'Ja, het voelde kut toen ik daar achter kwam en ja dat was zwaar om te accepteren, maar hij had gelijk. Meer kan ik er niet van zeggen. Ik ben juist blij dat hij verder is gegaan met zijn leven. Iets wat ik ook beter had kunnen doen, maar nog niet kón doen,' Ik glimlach kort. 'Ik ben gewoon naar buiten gelopen en je kent mij. Soms laat ik mij door mijn gevoel leiden. En toen kwam ik bij die open plek. Het was best wel magisch aanzien alles pik donker was, heerste er toch een soort van kalmte.' 'Klinkt bijzonder,' Ik knik opnieuw. 'Dat was het ook Owen, dat was het ook.' Mijn gedachten dwalen weer af terug naar die plek.