Down to Earth (Dutch/Nederlands)

41. Stadsmeisje vs. plattelandsmeisje. (Emma)

Met mijn gezicht opzij gedraaid, houd ik mijn hand op de wang die Veronica zojuist een klap heeft verkocht. Met een glimlach kijk ik op.

'Weet je wat het verschil is tussen een meisje van het platteland en een Diva uit de stad?' Veronica schud haar hoofd en op dat moment raakt mijn rechtervuist haar prachtige mooi gevormde neus. Kermend grijpt ze haar neus vast. 'Dat ze niet bang zijn om terug te slaan als een man.' Ik strek mijn vingers kort voor ik ze weer in een vuist knijp. Fuck dat deed zeer.

Veronica staat mij met grote ogen aan te kijken terwijl ze haar hand voor haar neus heeft gedaan. 'Je hebt mijn neus gebroken!' Ik knik. 'Die kans is groot ja. Als jij besluit mij nog eens te slaan, krijg je ook gratis een blauw oog erbij.' Meteen zet ze een stap achter uit.

'Ik begrijp dat je van Blake houd en dat je hem niet wilt laten gaan. Ik begrijp ook dat het klote voelt dat je mij zo kort na dat alles hier vind.' De tranen springen in haar ogen. Eigenlijk heb ik ook wel met haar te doen.

'Maar Blake was ongelukkig. Ondanks dat hij het waarschijnlijk weg heeft gedrukt en ik ben blij dat hij toch een beetje geluk bij jou terug kon vinden. Ik zou het geen probleem vinden als jullie contact zouden houden.' Ik loop naar het aanrecht om haar een tissue aan te geven. 'Maar Blake en ik houden van elkaar. Wij hebben al zo lang om elkaar heen gedraaid. Voor een hele lange tijd, heb ik het gevoel gehad alsof ik iets miste. En ik heb heel lang geweigerd om in te zien dat alleen Blake die leegte kon vullen.' Veronica veegt haar neus af die inderdaad bloed. En hoe....

'Het spijt mij, dat jij hiervan de dupe bent geworden. Maar als je echt van iemand houd, moet je hem ook los kunnen laten.' sluit ik mijn pleidooi.

'Je kunt mooi praten.' Veronica kijkt van mij naar Blake en weer terug. 'Jullie verdienen elkaar.' Besluit ze.

Blake komt bij ons staan. 'Ronnie-' Na een waarschuwende blik van haar kant, begint hij de zin opnieuw. 'Veronica. Jij mag hier in dit huis blijven. Ik zal spullen pakken en een andere woning zoeken. Wanneer we beide rustig zijn, kunnen we verder in gesprek over hoe en wat verder.'

Veronica lijkt te beseffen dat dit de enige optie is en knikt langzaam. 'Ik ga mijn handen wassen.' Veronica loopt meteen naar de badkamer, gooit de deur achter haar dicht en draait hem op slot.

In stilte begint Blake wat spullen in een grote koffer en een grote sporttas te gooien. 'Kun je mij een lift geven?' Vraagt hij terwijl hij een lade met sokken in zijn tas gooit. Ik hum als toestemming.

'Kan ik helpen?' Hij schud zijn hoofd. 'Ik doe dit liever zelf. Dit moet zeg maar een soort van precies.' Ik heb geen idee of dat een juiste zin is, maar ik besluit het er maar bij te laten.

Veronica heeft zichzelf nog steeds opgesloten in de badkamer. Na een korte overweging klop ik een paar keer op de deur. 'Ga weg!' Hoor ik van de andere kant van de deur. 'Ik kan je neus recht zetten.' roep ik terug. Het is waar. Jesse kwam vaker thuis met een kapotte neus. Die heb ik ook een paar keer recht moeten zetten. Niet veel later komt het slot van de deur en word hij open gedaan.

Haar neus is al flink gezwollen en gekleurd en staat inderdaad scheef. 'Kun je hem echt recht zetten?' Ik kik en pak een washandje die ik nat maak met koud water. 'Dit kan pijn doen.' Ik leg het washandje op haar neus en zonder haar te waarschuwen trek ik hem op zij waardoor je een knak hoort. Veronica begint te gillen en ik val achteruit omdat ze uit reflex me een mep in mijn gezicht geeft.

'Fuck.' Een ijzersmaak overheerst in mijn mond.

'Dames! het is wel genoeg zo!' Schreeuwt Blake terwijl hij de badkamer deur open trekt. Wanneer hij ziet dat wij niet aan het vechten zijn, kijkt hij verbaasd van de een naar de ander. 'Ze zette mijn neus recht.' Verklaard Veronica waardoor Blake op zijn beurt met een opgetrokken wenkbrauw naar mij kijkt.

'Jesse.' Is het enige wat ik hem vertel. 'Hoe kom jij aan doe bloedlip dan?' Hij wijst naar mijn lip. 'Oh, tand door mijn lip. Een reflex wat door pijn getriggerd word. De meeste mensen trekken zich weg, blijkbaar begint Veronica dan te stompen.' Vertel ik hem lachend.

'Als je het niet erg vind zou ik graag haar neus verder willen verzorgen. Wil jij een ice pack pakken?' Hij wrijft met zijn hand in zijn nek. Hij begrijpt er niks van. 'Vrieskast onderste lade.' Verteld Veronica hem. Hij knikt en loopt weg.

Veronica bekijkt zichzelf in de spiegel. 'Hij staat weer recht. Dank je wel.' Ik knik en pak een nat washandje voor mezelf om het bloed van mijn kin af te vegen. 'Sorry daar voor.' Ik wijs naar haar neus terwijl ik haar via de spiegel aan kijk. Ze haalt haar schouders op. 'Die had ik verdiend. Sorry daar voor.' Dit keer wijst Veronica naar mijn lip. 'Kun je niks aan doen. Is een reflex.'

'We zien er niet uit.' Zegt Veronica met een serieus gezicht. Ik schiet in de lach en schud mijn hoofd. 'Vechten om een gast. Dat is een eerste keer.' bekend Veronica. 'Ik heb wel eens mét een jongen gevochten. Maar nooit óm een jongen.' vertel ik haar voordat Blake binnen komt lopen met een ice pack. 'Houd m tegen je neus. Tegen de zwelling.'

'Is het veilig om jullie samen te laten?' In mijn ooghoek zie ik Veronica tegelijk met mij knikken. 'Oké.'

Meteen verlaat hij de badkamer weer.

'Je hebt gevochten met een jongen?' Veronica leunt tegen de wastafel aan. 'Joah, mijn ex. Soms wou hij zijn punt maken door te slaan. Ik ben nuchter op gevoed en ben geleerd me niet te laten slaan. Ik was hem vaak voor.' 'Waar is hij nu dan?'

'In Nederland.' 'Wat vind hij er van dat je hier bent dan?' Nadat ik de bloeding van mijn lip heb gestopt leg ik het washandje weg. 'Weet ik veel. Het is niet mijn probleem. Hij heeft zijn kansen gehad.' Veronica kijkt bedachtzaam. 'Waar denk je aan.' Ze schrikt op en kijkt me met een glimlach aan. 'Oh niks. Dank je wel.' Ze wijst naar haar neus. 'Geen probleem. Ik zou nog wel naar de dokter gaan om het te laten checken en eventueel een spalk erop te laten doen zodat hij recht aangroeit.' 'Thanks.' Ik knik en verlaat de badkamer. Op datzelfde moment zet Blake zijn laatste koffer bij de deur neer. Er staan nu 3 grote koffers en 1 grote tas.

'Belangrijke spullen en kleding.' Beantwoord hij mijn verbaasde blik. 'Ben je klaar?' Ik knik, pak mijn jas en loop naar de deur. 'Ik breng deze vast naar beneden.' Ik pak de handvaten van 2 koffers en rol ze de deur uit. Op deze manier kunnen Blake en Veronica rustig afscheid nemen. Althans ik hoop dat het rustig is.

Na 10 minuten komt Blake aan met zijn laatste tas en koffer die hij soepel de auto in tilt. 'Alles goed?' Blake knikt. 'Mooi zo.'

Wat een hectische dag. 'Waar ga je logeren?' Blake haalt zijn schouders op. 'Ik denk in een hotel.'

Eigenlijk wil ik hem aanbieden om in mijn appartement te logeren. Maar ik weet niet of het slim is om dat zo snel te doen. De vorige keer heeft het niet veel goeds op gebracht. 'Je ouders dan?' Blake begint te lachen.

'No way. Mam is nog steeds pist off.' 'En dus? Dit is een mooi moment op het uit te praten. Je kunt niet iedereen blijven weg duwen als het moeilijk is. Ja oké, je had die gast nooit mogen slaan. Maar dat heb je zelf nu ook wel door denk ik.' Hij knikt langzaam met op elkaar geperste lippen.

'Ga naar je moeder en luister naar wat ze te zeggen heeft. Bied je excuus aan.' Zuchtend laat hij zijn hoofd op het dashboard vallen. Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan. 'Oke.' mompelt hij op een zeurderig toontje.

'Maar jij gaat mee.' zegt hij terwijl hij met een glimlach recht op gaat zitten. 'Waarom moet ik mee?'

'Omdat mam het jammer vond dat je niet meer in mijn leven was omdat ik me alleen goed gedroeg door jou. Als ik daar nu aan kom met een excuses, zal ze het nooit geloven. Als ze jou ziet dan zal ze alles vergeten en zeggen: "Ik zei het toch."' Blake slaat trots zijn armen over elkaar. Ik weet niks te zeggen. 'Em ik wil haar graag vertellen dat je terug bent in mijn leven.' Met een kreun stem ik toe en zijn we niet veel later op weg naar het ouderlijk huis van Blake.

'Waarom ben je zo stil?' Blake kijkt kort opzij voor hij zich weer op de weg richt. 'hmm?' Mijn gedachten schieten van hot naar her en ik weet me geen houding te geven. Ik zal Blake zijn moeder weer zien en ik ben nou niet bepaald vriendelijk en fatsoenlijk geweest.

'Kom op, vertel. Wat gaat er in dat mooie koppie om?' Zijn bezorgde ogen werken perfect met zijn zachte glimlach. 'Ah gewoon. Ik wil niet tussen jullie in komen.' Beken ik dan maar eerlijk.

'Waarom zou je tussen ons in komen. Als er iets is wat jij doet is dat je ons dichter bij elkaar brengt.' Ik glimlach kort voor ik weer het raam uit staar. Misschien. Misschien ook niet.