Down to Earth (Dutch/Nederlands)

37. Verheldering doet pijn. (Blake)

'Waarom zit je hier Blake?' Emma kijkt me bezorgd aan. 'Oh, gewoon ik moest even rust hebben.' Ik moest jou dicht bij me hebben en hier lijkt dat blijkbaar te lukken. Ze slaat haar ogen neer. De stilte tussen ons is fijn. Het is geen gedwongen stilte. Het voelt juist fijn, zoals alleen Emma en ik dat kunnen hebben.

Na een paar minuten zucht Emma en schud ze haar hoofd. 'Waarom ben je niet eerlijk tegen mij Blake?' Ik staar voor me uit maar zeg niks. 'Ik weet dat je hier met een andere reden zit, dan alleen rust willen hebben. Ik voel het. Wees alsjeblieft eerlijk.' Hoe de fuck moet ik haar dit vertellen dan? Oh hey Em, ik zit hier omdat mijn leven een puinzooi is en ik mij blijkbaar niet kan gedragen als jij niet in de buurt bent? Maar hey, jij hebt een vriend en ik een vriendin dus het zal nooit wat worden ook al ben ik gek op jou. Nee. Dat kan niet. Ik heb een fucking vriendin thuis zitten en Emma is samen met Bellamy. Wat doet ze hier überhaupt...

'Wat doe jij hier?' Ik kijk Emma aan die deze vraag niet aan zag komen. Ze haalt haar schouders op. 'Ik weet het niet. Ik volgde mijn gevoel.' Ik doe mijn best om mijn lach te onderdrukken, maar het lukt niet helemaal. 'Waarom lach je?' Emma heeft ondertussen mijn armen los gelaten en die om haar eigen benen heen geslagen. Ik schud mijn hoofd. 'Gevoel... Het gevoel is iets wat je niet kunt vertrouwen. Het zorgt er voor dat je alleen maar fucked-up dingen doet. Het zorgt alleen maar voor problemen.' Emma gaat recht op zitten met haar benen in kleermakerszit. 'En hoe weet je dat zo zeker?' Ik haal mijn schouders op en zucht even.

'Moet jij niet naar Bellamy?' Ik weiger haar aan te kijken. Ik wil haar ogen niet zien twinkelen bij het horen van zijn naam. Ik wil alleen haar ogen zien twinkelen als het over mij gaat. Zoals eerst. Maar niet zo. Niet vanwege Bellamy.

'Waarom zou ik daar moeten zijn?' Ik schiet in de lach. Dit gaat ze toch niet menen zeker... Ik schud mijn hoofd en kijk haar aan. 'Ik weet dat ik die gast zonet niet in elkaar moest slaan, maar ik ben geen zielig geval.'

'Gast in elkaar slaan?' 'Serieus Em, doe niet zo onnozel. Het is geen "toeval" Dat je hier bent. Mam heeft waarschijnlijk Bellamy gebeld en die heeft het jou verteld. Hoe dom denk je dat ik ben?' Emma schud haar hoofd. 'Waar héb je het over?' vraagt Emma verward. Zuchtend kijk ik voor me uit. 'Serieus Blake, ik weet niet waar je het over hebt...' Haar stem is in deze korte tijd al heel vaak over gegaan naar anderen toonsoorten. Fluisterend, hoog, laag en nu twijfelend. 'Serieus Em, ren terug naar hun toe en vertel ze maar dat ik wel weer terug kom.' Tot mijn verbazing, en grote spijt, staat ze op. 'Ik weet niet waar jij met je hoofd zit, maar echt, dit slaat nergens op. Waarom blijf je Bellamy en mij samen benoemen? Het is niet dat ik iets met die gast heb ofzo. En je moeder? Die heeft me sinds dat je vader in het ziekenhuis lag, nooit meer gebeld. Dus zij zal wel 1 van de laatste zijn die mij zou bellen vanwege jou.' Ik heb het weer voor elkaar. Ik heb haar weer weg gejaagd. Ze gaat weer terug naar Bel-, wacht wat? Zei ze nou dat ze niets met hem had? Emma is al weg gelopen. Ik haast me overeind en ren achter haar aan. 'Em! wacht,' Ze blijft staan, zucht diep en draait zich om met haar handen in haar zij. 'Wat Blake? Ik moest toch weg gaan?' Nieuwe manier van praten: Arrogant. Check.

Emma kennende heb ik ergens een gevoelige snaar geraakt, waardoor ze zo reageert. Hijgend stop ik voor haar en zet ik mijn handen op mijn knieën om op adem te komen. 'Ik... Bellamy,' Ik haal even diep adem. 'Bellamy en jij? Zijn niet samen?' Emma schud haar hoofd. Ze kijkt me boos aan. 'Sinds wanneer is het uit?' 'uit?' Ik knik. 'Het is nooit aan geweest Blake...' Mijn mond valt open.

'Nooit aan geweest?' Mijn stem is niet meer dan een zachte fluistering. 'Nee. En ik snap ook niet waarom je dat elke keer zegt.' Emma daar in tegen klinkt nog steeds ontzettend fel en best pist off. 'Ik dacht-' 'Nee. Jij denkt wel meer. Dat heb ik je al eens vaker verteld. De oh zo beruchte Blake denkt fucking alles te weten. Maar door dat gedrag, weet hij helemaal niks en ziet hij helemaal niks!' Ze gooit haar handen gefrustreerd de lucht in. Ze zei fucking... 'En daarbij, hoe in hemelsnaam kon jij zo facking lullig zijn aan de telefoon!?' Ze zei facking lullig.... 'GEEF ANTWOORD VERDOMME!' Ze zei Verdomme. Wacht. Shit, ik moet reageren. 'Bellamy vertelde dat jullie samen waren.' 'Bellamy?' Ik knik. 'Die klootzak,' mompelt ze.