Down to Earth (Dutch/Nederlands)

21. London. (Emma)

Oké, I'm so NOT ready. fuck. Wanneer ik het vliegtuig uit ben gestapt, word ik gek van de drukte om me heen. Waar in hemelsnaam, moet ik mijn koffer vandaan halen. Als een verloren schaap loop ik rond op het vliegveld. Wanneer ik eindelijk een bordje tegen kom met daarop een pijl en de verwijzing naar de bagage, weet ik waar ik naar toe moet. Ik ben hier zo niet goed in.

Nadat ik na een lange tijd wachten, eindelijk mijn koffer in mijn handen heb, loop ik richting de uit gang, opzoek naar een taxi. Het bedrijf waarvoor ik ga werken heeft mij het adres gestuurd waar ik zal verblijven tot ik mijn eigen plekje gevonden heb. Na de zoveelste persoon die een taxi voor mijn neus weg gekaapt heeft, ben ik er klaar mee. Wanneer de volgende taxi voor komt rijden twijfel ik geen seconde en trek ik de deur open. 'Hey! dat is mijn taxi!' Hoor ik een jongen roepen. 'Nu niet meer.' Ik sla de deur dicht en geef de taxi chauffeur het adres. Na een ritje van een half uur sta ik voor een gigantisch huis. 'Weet u zeker dat ik hier goed ben?' De norse taxichauffeur knikt. Hij zet mijn koffer op de grond, springt terug in de auto en rijd weg. 'Ik moet je nog betalen?' Mompel ik tegen een wegrijdende auto. Oké dan. Met mijn koffer in mijn hand en mijn tas op de rug, loop ik de lange trap op. Wie in hemelsnaam wil nou elke dag zo'n kut trap op en aflopen...

Het bordje op de deur geeft aan dat ik bij familie Whitman ben. Meteen stopt mijn hart met kloppen. 'London is zo groot. Er zullen vast meerdere mensen met de achternaam Whitman wonen,' Houd ik mezelf voor wanneer ik op de deur klop. Na een paar minuten gaat de deur open en staat er een vriendelijk uitziende vrouw in de deuropening. 'Hallo Mevrouw, Mijn naam is Emma. Ik heb dit adres op gekregen,' Ik laat haar het adres zien dat op mijn telefoon staat. 'hallo Emma, mijn naam is Emily. We verwachten je al. Heb je een goede reis gehad?' Emily zet een stap opzij om mij binnen te laten. Mijn mond valt open van het prachtige gebouw waar ik me nu in bevind. 'Reis was goed. Mag ik wat vragen?' Emily knikt. 'zijn jullie koning en koningin ofzo?' Emily schiet in de lach en schud haar hoofd. 'Nee, dit huis heeft onze zoon voor ons gekocht. Wij zijn gewone mensen.' Verzekerd ze me. Meteen schaam ik me voor mijn opmerking. 'het is groot he,' Ik knik, opzoek naar woorden. 'Immens.' fluister ik.

'Zal ik jou je kamer laten zien?' 'graag mevrouw,' Ik loop achter haar aan door de hal. De muren zijn licht van kleur waardoor het meteen geheel open lijkt. 'Hoeveel mensen wonen hier?' '4. Mijn man en ik en onze zoon en dochter.' Ik knik opnieuw. Ik heb het niet snel, maar mijn woorden zijn weg genomen. 'Gesproken over mijn zoon. Emma, dit is Blake.' Mijn hart staat stil wanneer Blake zich omdraait. "London is zo groot, je komt hem niet tegen." hoor ik Owen zijn stem zeggen. Are u facking kidding me? 'Emma?' Verbaasd loopt Blake naar ons toe. 'Blake,' fluister ik zacht. 'Ben je een fan van hem?' vraagt zijn moeder. 'Nee.' Ik kuch even om de stabiliteit in mijn stem terug te krijgen. 'Nee, absoluut niet. Mijn excuses. Ik denk echt dat ik aan het verkeerde adres ben.' Ik pak mijn koffer opnieuw op en loop richting de deur waar ik door binnen gekomen ben. 'Emma, je hebt wel het goede adres,' hoor ik Mevrouw Whitman roepen. Dit kan onmogelijk waar zijn. No way dat mijn leven zoveel toeval moet hebben. 'Emma, wacht.' Ik weet dat op dit moment, Blake achter me aan rent. 'Emma, wacht nou.' Door een onverwachte kracht, valt mijn koffer op de grond. Blake heeft hem tegen gehouden met zijn voet. 'Emma, alsjeblieft blijf.' Ik schud wild mijn hoofd. 'Nee Blake. Ik ben duidelijk geweest toen ik zei dat ik je nooit meer wilde zien. Ik word nog liever overreden door een truck, genegeerd door taxi's of stort nog liever neer in een vliegtuig dan dat ik hier bij jou blijf. Dat gaat niet gebeuren.' Zijn ogen boren zich in die van mij. Als ik me niet vergis, is verdriet van zijn gezicht af te lezen. ach wie houd ik voor de gek. Deze gast heeft geen gevoel. 'Laat mijn koffer los,' Hij schud zijn hoofd. 'Niet tot je geluisterd hebt, naar wat ik te zeggen heb.' Ik haal mijn schouders op. 'Oké,' voor even lijkt hij verbaasd. Dit is echter van korte duur wanneer hij ziet dat ik het huis uit loop en mijn koffer achter laat. 'Is dat het meisje?' Hoor ik Mevrouw Whitman zeggen. 'Ja dat is ze,' Blake zijn stem breekt maar ik weiger te blijven staan. Ik zoek wel een andere plek om te slapen.

uiteindelijk, een bus rit later, ben ik bij een motel aangekomen. Volgens internet is dat vrijwel het goedkoopste hier. Dat is ook niet helemaal raar. Het is hier dood eng. Ik lig op bed terwijl ik Owen probeer te bellen. 'Heeeyyy Em! Hoe is London? Al een leuke Brit gevonden?' Kreunend draai ik mij op mijn buik. 'Ik neem dat aan als een nee?' 'Nee, Het is erger dan dat. Ik denk dat ik morgen weer terug naar huis kom.' Meteen is de lach uit zijn stem verdwenen. 'Wat is er gebeurt baby girl?' 'Weet je nog toen je zei dat London zo groot was, dat ik Blake niet tegen zou komen?' Ik hoor hem hummen aan de andere kant. 'blijkbaar was dat adres waar ik mocht verblijven, zijn adres.' Owen hapt naar adem. 'Dat meen je niet.' 'Helaas wel. En mijn koffer ligt daar nog.' 'Wat? Wacht, Als je koffer daar ligt, waar ben jij dan?' Ik zet de telefoon op luidspreker en laat mijn hoofd op mijn handen rusten. 'In 1 of ander horror motel. Het zou me niks verbazen dat hier mensen vermoord zijn,' fluister ik zacht. 'Blake wou mijn koffer niet los laten tot ik naar hem geluisterd had. Ik wou niet luisteren dus ik heb mijn koffer achter gelaten.' Ik schrik op van een luide knal. Meteen zit ik recht op, op het bed en heb ik mijn oordopjes in mijn telefoon geplugd en de telefoon in mijn zak gestopt. 'Wat was dat!' Hoor ik Owen roepen. 'Ik heb geen idee. Ik ga op onderzoek uit.' 'BEN JE GEK! EM, GA TERUG JE KAMER IN!' ik grijp de sleutels van het haakje en loop naar buiten. 'Wat als iemand mijn hulp nodig heeft?' Fluister ik naar Owen die een scheld tirade houd over waarom hij mij überhaupt heeft laten gaan. Wanneer ik de bocht omloop zie ik een man met een geweer staan. 'Hij staat hier, Owen.' 'Ga daar weg Em!' Tegen beter weten in loop ik op de man af. Wanneer ik zie waar hij zijn geweer opgericht houd, bevries ik. Op de grond ligt een man te kermen van de pijn. 'holyfuck. Hij heeft iemand neer geschoten. Ik moet 112 bellen.' 'For god sakes Emma ga. daar. weg.' Ik schud mijn hoofd. 'hij heeft mijn hulp nodig,' fluister ik. Met een zucht verteld Owen me dat ik 911 moet bellen in plaats van 112. Ik verstop me achter een vuilnisbak terwijl ik het gesprek met Owen afkap en 911 bel.

Wanneer ik om het hoekje kijk, hoor ik geluid uit een steeg verder op komen. De man heeft het ook gehoord en zet het op een rennen. Dat is voor mij het signaal om naar het slachtoffer toe te rennen. Het is een man, laat in de 40. 'Meneer, meneer gaat het?' De adrenaline pompt door mijn lijf. 'Meneer, wat is uw naam?' Wanneer ik zijn lichaam scan zie ik dat zijn jasje verkleurt door bloed. Hij is in zijn schouder geschoten. 'Meneer, ik moet druk zetten, u verliest te veel bloed.' de man kijkt mij aan en knikt. 'Justin,' Fluistert de man. 'Dat is uw naam?' Hij knikt opnieuw. Met mijn vrije hand, bel ik opnieuw 911, dit keer om te vragen of er een ambulance kan komen. Ik vertel ze wat er gebeurt is waarop zij zeggen dat ze er aan komen. Ik heb nog 1 oordopje in. De andere heb ik uit gedaan om Justin te horen. 'Wat is er gebeurt?' Vraag ik hem. 'Een wraak actie. Ik heb hem de bak in laten draaien 3 jaar geleden.' Brengt hij moeilijk uit. Ik knik. 'U bent een advocaat?' Hij glimlacht en knikt. 'Dit doet pijn, weet je dat?' Hij beweegt zijn hoofd richting de wond. 'Ik zou het niet weten. Ik ben nog nooit neer geschoten,' Vertel ik hem voorzichtig lachend. 'Moet je ook niet willen, meid.' In de verte hoor ik de sirenes aankomen. 'hulp is er bijna,' Stel ik de man gerust. 'Zou je mijn familie willen bellen?' Vraagt hij. 'Natuurlijk, wat is het nummer?' Met zijn gezonde arm haalt hij zijn telefoon uit zijn zak en overhandigd hem aan mij. 'het bovenste nummer is van mijn vrouw,' Ik zoek zijn telefoonlijst en zie inderdaad de naam Emily boven aanstaan. Wat voor ziek spel, speelt het lot met mij. Ik druk op het groene horentje en hoor de telefoon over gaan. 'Justin, waar ben je? het is middennacht!' Roept Emily. 'Mevrouw Whitman?' het is even stil. 'Ja daar spreek je mee.' kut. Het lot fucked echt met mij. 'U spreekt met Emma,' Ze is opnieuw even stil. 'Hoi Emma, waarom bel je met mijn man zijn telefoon?' Ik word opgeschrokken door de sirenes die nu heel dicht bij zijn en een helse kabaal maken. 'Waarom hoor ik sirenes?' 'uw man is neer geschoten, mevrouw. Hij is bij bewustzijn maar verliest veel bloed. De ambulance medewerkers zijn net gearriveerd,' Op dat moment vraagt de man aan mij wat er gebeurt is. Ik vul Justin aan, waar nodig, waarna de ambulance broeder mijn taak van druk geven over neemt. Ik staar verstijft naar mijn hand, die volledig bedekt is met bloed. 'Emma?' Ik schrik op van de stem van Mevrouw Whitman. 'Waar brengen ze hem heen?' Ik stel gelijk de vraag aan de ambulance personeel en geef de informatie door. 'Blijf je bij hem?' Mevrouw Whitman huilt. Fuck, hoe kan ik dat nou weigeren... 'Ja, ik blijf bij hem. Tot straks.' Verzeker ik de vrouw voor ik ophang. Meteen daarna gaat mijn eigen telefoon over; Owen. 'EMMA! ben je oké? Moet ik komen? ik stap zo in de auto en dan kom ik er aan,' 'Nee Owen, dat is niet nodig. Dader is gevlucht, ik ben oké. Politie en ambulance zijn hier al.' 'thank the lord. Hoe is het met het slachtoffer.' Ik zucht en kijk even naar Justin. 'Goed. Ik denk dat hij er wel boven op komt.' Breng ik twijfelend uit. 'Maar?' Hoor ik Owen zeggen. Ik neem een diepe teug adem. 'Mijn plan om Blake te ontwijken gaat niet soepel.' Fluister ik naar hem zodat Justin het niet hoort. 'Hoezo?' 'Hij is de vader van Blake.'