Down to Earth (Dutch/Nederlands)

9. Haat en spijt. (Emma)

'Hier' Blake overhandigd me een kop thee met melk zoals ik dat graag heb. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Waarom?' Ik moet het hem vragen, dit gedrag ben ik niet gewend van Blake. 'Ik ben hier nu een maand en jij doet zo je best om mij te helpen. Dat mag ik toch wel waarderen?' Ik voel mijn wangen rood kleuren van zijn compliment en ik knik wat idioot. 'Wat dacht je er van om even wat leuks te doen samen?' 'Lijkt me leuk.' Mijn glimlach verraad dat ik zijn ongeplande actie leuk vind. Vandaag ben ik vrij dus hoef ik mij geen zorgen te maken om het werk.

'Wacht, mag ik?' zijn hand zweeft voor mijn gezicht. Hij kijkt mij recht in mijn ogen aan. Ik knik wat zijn duim langs de huid van mijn slaap en wang laat gaan. 'Je had wat mascara op je gezicht.' fluistert hij met een schorre stem. Zijn ogen zijn zo mooi dat je er in kunt verdrinken. Zijn aanraking is zacht en puur en wacht... wat? Ik realiseer mij ineens dat onze hoofden dicht bij elkaar zijn waardoor ik afstand neem en mijn blik af wend. 'Sorry.'

Net wanneer Blake wat wil zeggen begint mijn telefoon te trillen, zoals hij dat de afgelopen dagen al gedaan heeft. Met een zucht kijk ik naar het scherm dat Jesse opnieuw belt. Het duurt niet lang voordat ik zo meteen een appje krijg en 5 minuten later zal hij opnieuw bellen. 'Jesse?' Ik knik terwijl ik het gesprek weg druk. Een paar seconden later word de kamer gevuld door het geluid van een berichtje dat zegt: "Neem alsjeblieft op. Ik moet met je praten." Ik verwijder het meteen en leg de telefoon op tafel neer, wachtend op het volgende belletje. 'Misschien moet je de telefoon opnemen?' Stelt Blake voor. 'Nee.' Antwoord ik kort. De deurbel gaat waar ik vervolgens heen ga. 'Wilt u misschien iets geven voor de arme kinderen in het buitenland?' Ik luister maar half naar de man aan de deur. Ik geef hem de 2 euro die toevallig in mijn broekzak zat. De man bedankt mij en gaat verder. Wanneer ik in de huiskamer kom zie ik dat Blake mijn telefoon net neer legt. Shit, Jesse. 'Wat heb je gedaan.' Vraag ik hem, in een poging mijn woede te beheersen. 'Hij is hier over een half uur.' Mijn mond valt open e ik bal mijn vuisten. Mijn lichaam word heet en de adrenaline schiet door mijn lijf heen. 'Je hebt wat!?' Blake trekt zijn schouders op en gaat zitten. 'Als je hem blijft negeren, blijft hij door gaan.' Verklaard hij. 'Blake dit is een grapje toch?' Hij schud langzaam zijn hoofd wanneer hij realiseert hoe pist of ik ben. 'Het zal wel wat mee vallen.' zuchtend knik ik nee voor ik op de bank ga zitten en mijn hoofd in mijn handen laat vallen. 'Jesse is iemand die mij niet met rust gaat laten tot hij heeft wat hij wil.' vertel ik Blake verslagen. 'Wat wil hij dan.' Ik grinnik kort en kijk hem aan. 'Mij.'

Een half uur later zoals Blake had afgesproken, staat Jesse voor de deur. Met tegenzin open ik de deur waarbij hij naar binnen loopt. 'ook hoi.' Mompel ik terwijl ik de deur sluit en achter hem aan loop. 'Ik moet met je praten.' Ik kijk hem alleen maar aan terwijl ik mijn armen om mezelf heen sla, wachtend tot hij begint met praten. 'Ik mis je Emma, ik heb een fout gemaakt. 1 waarvan ik hoop dat je het me kunt vergeven. Dat kun je toch?' Ik blijf hem emotieloos aan kijken, terwijl hij een stap in mijn richting doet. 'Ik besefte dat jij diegene was waar ik mijn leven mee wil delen, alsjeblieft geef me nog een kans. Het ging zo goed tussen ons.' Ik schud langzaam mijn hoofd. Ik heb genoeg gehoord. 'Je kunt gaan.' Ik open de deur voor hem. 'Emma, Blake zei dat je met me zou praten. Praat alsjeblieft met mij.' Blake zit nog steeds stil op de bank. Het enige verschil is dat hij even verbaasd op kijkt wanneer Jesse zijn naam noemt. Hij heeft zelfs zijn telefoon niet voor zijn neus. Jesse grijpt mijn bovenarmen vast, waar ik eerlijk gezegd van schrik. Tranen staan bij hem in zijn ogen en het doet mij niks. De tranen die ik voor hem had, zijn allang opgedroogd, weg, op. 'Ga weg.' Ik schrik van mijn eigen stem. Zo vlak en gevoelloos heb ik hem nog nooit gehoord. Maar ik kan hem gewoon geen seconde langer meer aan kijken. Ik trek zijn armen van me af en draai mijn gezicht van hem weg. 'Maar Em.' Hij smeekt. Het scheelt niet veel of hij ligt op de grond of zo. 'Ga weg Jesse,' Ik blijf zo staan, Jesse en Blake hun blikken vermijdend. Na nog een paar seconden stilte hoor ik de voordeur dicht vallen.