Down to Earth (Dutch/Nederlands)

28. Mezelf weer zijn. (Emma)

15 dagen. 15 dagen om precies te zijn, is de laatste keer dat ik ooit wat heb vernomen van Blake Whitman. 14 dagen geleden ben ik met behulp van Owen en Harper verhuist, naar dit prachtige appartement, waar ik mij ontzettend goed voel. Vandaag heb ik mijn eerste sollicitatiegesprek bij een zorginstelling van mijn eigen keuze. Een instelling die zelf op mijn sollicitatie brief heeft gereageerd. Iets wat ik zelf heb gedaan. Niet geregeld door Hem...

Benjamin staat voor me in mijn kast te neuzen en kraakt zowat alle kleren die ik bezit af, voor het gesprek. Té sexy, té netjes, té bloot, té groot en noem maar op. 'Hoe kun je dit kopen! Die kleur! het is afschuwelijk!' Benjamin gooit een donkergroene trui met open schouders door de lucht. Het vierde kleding stuk dat heeft leren vliegen onder leiding van Benjamin. Ik vouw het op en leg het bij de andere drie kleding stukken op bed neer. 'Heb je al wat gevonden? Ik heb nog maar een half uur en het is een kwartier rijden....' Ongeduldig probeer ik over Benjamin zijn schouder mee te kijken, naar de kleding stukken die hij in zijn handen heeft en weer laat vallen. 'Dit is het! Dit is perfect!' Hij draait zich om met een rode jurk in zijn handen. 'Serieus Benjamin? Dat is een zomerjurk. Het is winter en koud! Rood is nou ook niet echt bepaald een kleur voor een interview,' Benjamin haalt zijn schouders op, drukt me aan de kant en legt de jurk uitgespreid op bed. Daarna loopt hij naar mijn schoenenrek waar hij een paar hoge zwarte pumps af haalt. 'Met deze, dan ben je echt gewoon een killer woman!' Trots slaat hij zijn armen over elkaar heen en kijkt me afwachtend aan. Wanneer ik mij nog niet vervoerd heb, knikt hij even met zijn hoofd naar het jurkje dat klaar licht op bed. Zodra ik mijn mond open wil doen om te protesteren, stuurt hij mij een waarschuwende blik waardoor ik zucht, de jurk van het bed gris en de badkamer in loop. 'Ik blijf er bij, dit is niet een jurk voor een sollicitatie!' Roep ik vanuit de badkamer. 'Geloof mij maar, met die jurk, krijg jij die baan!' Benjamin gooit nog een paar zwarte panty's door de deur. 'Tegen de kou,' Grinnikend pak ik de panty's van de grond en trek de uitgekozen kleding aan. Wanneer ik de badkamer verlaat, word ik vereerd door gefluit van Benjamin. 'Jij, lieve pittige Emma, Gaat deze baan krijgen. Let op mijn woorden.' Hij knipoogt terwijl hij zijn auto sleutels in de lucht houd.

---

62 dagen, Twee maanden. Twee maanden ben ik alweer alleen. Druk in de zorg en helemaal op mijn plek. De mensen die ik zorg bied zijn ontzettend vriendelijk en hebben ook nog eens geweldige foute humor. Net als mij. Benjamin had gelijk. Zonder blikken of blozen liet de baas mij weten, dat hij me graag aan wou nemen voor de baan. Natuurlijk niet zonder mij even van top tot teen te hebben bekeken, maar oké. Nadat ik hem wijs heb gemaakt dat mijn "vriend" thuis op mij zat te wachten, heeft hij mij met rust gelaten en praten wij alleen werk gerelateerd.

Twee maanden lang, heb ik niks meer van hem gehoord. Liedjes van hem horen, is te pijnlijk. Dus zodra een nummer van hém op de radio komt, verlaat ik die ruimte en zodra hij op de tv komt, druk ik hem uit. De pijn is wel minder geworden, maar weg is het nog niet. Misschien zal het ook nooit meer weg gaan, maar ach. Er is mee te leven, al ben ik wel benieuwd hoe het nu met hem gaat... Is hij verder gegaan? Heeft hij een ander? Hoe zou het met zijn ouders gaan, heeft O'neill nog wat geflikt? Nee, Em. Dat is niet jou zorg. Jij hebt je keuze gemaakt. Onthoud: Positief in het leven staan en niets of niemand je meer tegen laten houden.

---

'Emma, ben jij dat?' Ik draai me abrupt om naar de stem die ik vaagweg ergens van herken. Mijn tassen zwiepen met mij mee terwijl ik mij omdraai. 'Goh, je bent het echt!' 'Hoi Bellamy,' Antwoord ik iets wat onzeker. 'Wat doe jij hier helemaal?' Ik neem een slok van mijn Starbucks koffie en trek mijn schouders op. 'Shoppen. Een meisje moet soms wat he!' Ik hou mijn tassen wat in de lucht om mijn woorden kracht bij te zetten. 'Tijd voor een bakje koffie?' Ik kijk lachend van mijn beker naar Bellamy. 'Ah. Uhm, Gewoon ergens zitten dan? Ik heb je al zo lang niet meer gezien...' Even twijfel ik. Ik heb eerlijk gezegd helemaal geen zin om met hem te praten. Hij zal geheid het onderwerp hém aanknopen en daar zit ik niet op de wachten. 'Ah please?' Bellamy steekt zijn onderlip uit waardoor hij volledig idioot midden op straat staat te pruilen. 'Nou vooruit dan maar. Maar stop die lip weer naar binnen alsjeblieft,' Hij knikt en met een glimlach gebaart hij mij welke kant hij op wil lopen. Nog steeds niet zeker van mijn beslissing, volg ik hem naar een parkje waar hij plaats neemt op een bankje. 'Hoe gaat het met je?' Vraagt hij terwijl hij mij lachend aan kijkt. 'Ja, naar omstandigheden gaat het goed. Ik heb een leuk huisje en een ontzettend leuke baan. Ik voel me hier zeker op mijn plek. En hoe gaat het met jou?' Bellamy knikt, 'Met mij gaat het ook goed. Ik word in gewerkt om het bedrijf van mijn vader over te nemen,' 'Wat voor werk is dat?' 'Een uitgeversbedrijf. Ik lees nu manuscripts. Ik besluit of ze de boekenwereld wel zullen halen en desnoods verbeter ik her en der wat dingen. Het is leuk om te doen, ik heb nog nooit zoveel boeken door de handen gehad,' Meteen heeft hij mijn intresse gewekt. 'Dat lijkt mij een geweldige baan,' Voor de zoveelste keer in een korte tijd, knikt Bellamy. 'Klopt, het is ook wel leuk om te doen, maar mijn vader zijn werk bestaat uit meer dingen. Vooral veel regeldingen en als er iets is waar ik een hekel aan heb...' Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt hij mij serieus aan waardoor ik in de lach schiet. Ja, dat klopt. Ik kan weer gemeend lachen.

'Ik dacht dat je bij Blake zou wonen, Althans in zijn ouderlijk huis,' Meteen verdwijnt mijn lach van mijn gezicht. Hij zei het B-woord. 'Oh... Nog steeds geen contact dus?' Ik schud mijn hoofd. Wacht... wat? 'Hoe weet jij dat wij geen contact meer hebben?' Hij kijkt naar beneden. 'Ik sprak een tijdje terug met hem. Hij heeft mij verteld over de keus die hij jou gegeven heeft. Hij houd zich er goed aan moet ik zeggen. Dat had ik niet verwacht,' Bellamy heeft wel gelijk. Hij heeft geen enkele keer contact gezocht.

'Hij is echt veranderd Em. Ik weet dat je het niet wilt horen en dat je het waarschijnlijk niet gelooft, maar het is echt waar. Je zou eens met mij mee moeten komen en het gewoon zelf moeten zien. Jullie twee... Jullie hebben iets speciaals. Jullie lijken niet compleet als jullie niet bij elkaar zijn.' Meteen houd hij zijn mond. 'Ik vind het lief van je Bellamy, maar ik begin eindelijk weer mezelf te worden en voor nu lijkt vooral dat, mij niet zo handig. Ik ben gelukkig hier. Ik heb een prachtige woning en een geweldig baan en ik woon naast een hele goede vriend van mij. Ik kan weer op mezelf vertrouwen.' Bellamy knikt begrijpend en kijkt op zijn horloge. 'Ik ben blij dat het goed met je gaat. Ik moet nu echt gaan, ik had niet verwacht dat ik een bekende tegen zou komen. Als het je leuk lijkt, zou ik graag contact met je willen houden...' Ik knik. 'Lijkt me leuk,' We wisselen opnieuw nummers uit waarna Bellamy weer vertrekt. Het was leuk en verbazingwekkend gezellig. En zeg nou zelf, een extra vriend is nooit mis. Ook ik besluit dat het wel weer genoeg is geweest voor vandaag.

Zoals elke avond, bespreken Benjamin en ik onze dag, voordat we beide een eind aan deze dag maken en op bed gaan. Ik ben benieuwd wat morgen mij weer brengt.