Down to Earth (Dutch/Nederlands)

17. Wel of niet. Goede vraag. (Emma)

'Waarom staat mijn telefoon uit?' Ik zwaai dat ding in de lucht terwijl ik aan de achter tafel ga zitten. Owen kijkt me even kort aan waarna hij zich weer focust op zijn telefoon. 'Owen?' Met een zucht gooi ik de telefoon voor zijn neus op tafel waarop hij schrikt. 'Hij belde.' Meteen weet ik wie hij bedoeld. 'Oké?' afwachtend op zijn antwoord ga ik verzitten zodat ik wat meer over de tafel heen hang. Owen voelt mijn blik op hem rusten waardoor hij zich geen houding weet te geven. 'Hij wou met je praten,' Verklaart hij terwijl hij zijn telefoon vergrendeld. Ik weet dat hij meer achter houd en wacht dan ook geduldig tot hij verder verteld. 'Gosh oké. Hij wou perse met je praten. Ik heb hem verteld dat hij beter niet meer terug kan bellen.' Ik schud mijn hoofd. 'Waarom Owen. Ik kan dat soort dingen zelf wel regelen.' Hij schud verwoed zijn hoofd. 'Nee, zijn personeel heeft er voor gezorgd dat je ALLES kwijt bent Emma. Je werk, je huis!' Met gesloten ogen probeer ik mij rustig te houden. 'Die jongen heeft je gekwetst. Ik laat dat niet nog een keer gebeuren. Ik ben je broer en ik moet je beschermen.' het is even stil tussen ons. 'En ik ook.' Beide kijken we op naar de deur waar Ryan staat. 'Hij heeft jou pijn gedaan. Hij is een klootzak.' verklaart Ryan terwijl hij trots naast mij gaat zitten. 'Ik waardeer wat jullie voor mij willen doen jongens, maar ik ben oud genoeg om mijn eigen gevechten af te handelen.' Ik laat mijn handen zachtjes op tafel vallen, pak mijn telefoon en duw mezelf omhoog. 'Ik red me wel.' Vertel ik de jongens. Eigenlijk is het meer om het mij zelf te laten geloven, maar dat hoeven hun niet te weten. 'We gaan zo eten.' Zegt mam wanneer ik de deur open om naar boven te gaan. 'Geen honger.' zonder haar protest af te luisteren loop ik naar boven. Naar de kamer wat ooit mijn kamer was, voordat ik uit huis ging 4 jaar geleden. Wanneer ik mijn telefoon aan zet heb ik inderdaad meerdere gemiste oproepen en 1 voicemail van Blake.

Moet ik hem openen? Wil ik zijn stem wel horen? Ik mocht niks voor hem voelen. Dat doe ik ook niet. Niet meer. Die ene keer was gewoon kut, ik was zwak en hij maakte daar gebruik van. Nu ben ik ook zwak en dat is kut. Dat zijn manager zijn dreigementen meende had ik nooit verwacht... Ja, ik zit in de shit. Maar dat komt door hem. Nee, wie hou ik voor de gek. Dat komt door mezelf. Ik had niet mogen falen en hem weg moeten sturen, O'Neill had me gewaarschuwd. Ik had mijn eigen trots opzij moeten schuiven om hem te helpen. 'Stop eens met ijsberen!' Gilt Ryan naar boven. 'bemoei je met je eigen zaken!' Zodra ik dat terug geschreeuwd heb, heb ik spijt. Dit ben ik niet. Dit hoort niet bij mij. Het is nog maar een week geleden en ik ben mijn huis en baan pas 5 dagen kwijt. Waarom doe ik dan zo idioot. Ik heb alle tijd om wat nieuws te vinden. Oké Emma. Adem door de neus in en door de mond uit.

Ik gooi de deur naar het balkon open en kijk naar het weiland wat zich achter ons huis bevind. De rust, de geur van vers gemaaid gras... Het ontspant.

'Hey' Ik ken mijn familie goed genoeg om te weten dat Owen naast mij is komen staan. 'Wil je er over praten?' Ik schud mijn hoofd. Dat is iets wat ik nu absoluut niet wil doen. 'Hij heeft je pijn gedaan.' Ik haal mijn schouders op. 'Nee, dat heb ik zelf gedaan.' Owen pakt mijn schouders vast en draait mij naar zich toe. 'Hoe zo heb jij dat zelf gedaan?' Ik grinnik zacht en kort. 'Ik liet hem te dicht bij komen terwijl ik beter wist. Het is mijn eigen schuld. Maar maak je geen zorgen grote broer. Ik red me wel. Ik ga er vandoor. Doe je de groeten aan Harper?' Hij knikt. Ik plug mijn oordopjes in mijn telefoon voordat ik hem in mijn broekzak stop en naar beneden loop. 'Ben even rennen!' Schreeuw ik door het huis, voordat ik weg ga. Na een tijdje rennen bereik ik mijn "oude" huis. Het doet me pijn om te zien dat de nieuwe mensen al zoveel veranderd hebben in 5 dagen. Ik besluit niet langer mijn tijd te verdoen en vervolg mijn pad, rennend naar de bossen.

Na een warme douche, maak ik mij klaar voor een avondje uit met Harper. Aangezien ik gewoon weg werkeloos ben en niet in het weekend op het werk hoef te staan, heb ik Harper opgetrommeld om met mij mee te gaan. Mijn haren zijn gekruld en het extra laagje mascara laat mijn ogen er mysterieus uit zien. 'Em? Er is iemand voor je?' Mam staat in de deuropening. 'wie is het?' Mam kijkt weg, wat nooit een goed teken is. 'Is het Blake?' Mam schud haar hoofd, tot mijn opluchting. 'Wie dan?' 'Jesse.' Van schrik laat ik mijn mascara vallen. Van alle mensen die ik hier verwacht had, was dat zeker niet Jesse. 'Ik wil hem niet spreken.' Ik wend mijn blik af van mijn moeder en probeer mijn gaatjes in mijn oren door te prikken met de oorbel die ik wil dragen. Ik moet echt vaker mijn oorbellen in doen. 'Hij is hier al. Hij staat beneden op je te wachten.' Met een zucht sta ik op en loop ik naar beneden. 'Wat moet je?' Jesse draait zich meteen om. Zijn blauwe ogen staren meteen in die van mij. 'Ik kom met je praten.' Ik schud mijn hoofd. 'Was ik de vorige keer niet duidelijk genoeg?' ik loop langs hem heen om mijn jas van de kapstok te trekken en aan te doen. 'Jawel, maar ik moet echt met je praten Em.' 'En ik niet met jou. Heb jij nog niet genoeg schade in mijn leven aangericht?' met mijn armen over elkaar heen kijk ik Jesse aan. 'Emma. Ik wil het hebben over ons. Ik heb zoveel spijt dat ik je heb laten gaan,' 'Serieus Jesse? Je hebt spijt dat dat andere wijf je gedumpt heeft, of niet soms?' hij schud wild zijn hoofd. 'Dat was een fout. Echt waar Emma, ik hou van jou! het werkte niet met haar. Dat realiseer ik me nu. Ik weet nu dat jij echt de enige voor mij bent.' Hij pakt mijn handen vast en kijkt me smekend aan. 'Net als de eerste en tweede meid die je gehad hebt?' Als blikken konden doden, was hij dood voor mij neer gevallen. Wanneer ik een toeter hoor, scheur ik mijn handen uit die van hem, pak mijn sleutels van het tafeltje en open de deur. 'Ik heb jou niks meer te zeggen en ik hoef je niet meer te zien Jesse. Tot ziens.' Ik smijt de deur met een vaart achter me dicht voor ik snel wandelend naar de auto ga waar Harper al in zit. 'Zware avond?' 'Praat me er niet over.' lachend trapt Harper op het gas wanneer ze Jesse ziet rennen. 'Thanks.' Ze mompelt een graag gedaan waarna ze de radio luid aan zet en wij beide mee zingen met Shawn Mendes die op dat moment op de radio is.