Down to Earth (Dutch/Nederlands)

16. Karma is een Bitch. (Blake)

Het is rustig in het restaurantje. In het hoekje zit een klef stelletje dat niet van elkaar af kan blijven. Rechts van mij een paar tafels verder op zit een oudere man met, ik denk, zijn kleindochter. Ik neem een slok van mijn, nog steeds te hete koffie waardoor ik met mijn hand voor mijn mond begin te wapperen. her en der zit een koppeltje of vrienden aan een tafel, gezellig in gesprek over van alles en nog wat. Dat lege, onbekende gevoel neemt toe wanneer ik naar de gezellige gesprekken om me heen kijk. Toen ik bij Emma woonde zijden we niet veel tegen elkaar, maar om bij haar in de buurt te zijn, liet me toch minder alleen voelen. En nu zit ik hier. Alleen. Maar dan ook echt alleen. 'Josie, zou je die telefoon weg kunnen leggen?' hoor ik een zware krakende stem zeggen. Meteen word mijn blik getrokken naar de oudere man en zijn kleindochter. De jonge meid kijkt op en schud haar hoofd. 'Is belangrijk.' mompelt ze waarna ze een hap van haar donut neemt en weer naar haar telefoonscherm kijkt. 'Josie, ik heb niet zo heel lang meer. Ik zou graag van dit moment willen genieten samen met jou.' De man klinkt smekend. Het klinkt bekend in mijn oren. Het meisje reageert niet. De man kijkt naar zijn in elkaar gevouwen handen en besluit het er maar bij te laten. Ik voel de pijn met hem mee. De pijn van afwijzing. De pijn om aan de kant gezet te zijn.

'Dus jij hebt geslapen met dé Blake Whitman?' Hoor ik een meisjes stem zeggen. Ik draai me vlug om en zie het roodharige meisje met een paar vriendinnen binnen komen. Meteen wend ik mijn gezicht af wanneer ik door hebben dat ze twee tafels achter mij plaats nemen. 'Ja dat klopt.' Hoor ik Amber zeggen, althans. Volgens mij heette ze zo. 'En hoe was het? Is hij echt zo goed in bed als dat mensen zeggen?' Ik laat mijn handen in mijn hoofd vallen.

Waarom zouden ze dat in godsnaam bespreken. Het was iets tussen mij en Amber, niet mij en Amber en haar vriendinnen. 'Nee. Ik had er meer van verwacht.' Hoor ik de roodharige duivel zeggen. 'Hij is niet zo spectaculair als mensen dat doen voor komen. Begrijp me niet verkeerd. Zijn lichaam is niks mis mee. Maar de manier waarop hij neukt is waardeloos.' Een steek gaat door mijn hart. Ze praat zo schaamteloos over me, dat het door mijn botten heen gaat. 'Maar je hebt het toch voor elkaar gekregen om dé Blake Whitman aan de haak te slaan.' Ik hoor de meiden lachen. 'Dat was niet zo moeilijk. Hij was zo dronken als wat. Hij kon niet eens normaal op zijn benen staan. Het was serieus een wonder dat hij hem omhoog kreeg.' Opnieuw schieten de meiden keihard in de lach. Vluchtig kijk ik om me heen om te zien of mensen met hun gesprek mee genieten. Dan valt mijn blik weer op de oude man en zijn kleindochter. De man staart wat voor zich uit terwijl zijn kleindochter nog steeds in de weer is met zijn telefoon. 'Het was één keer maar dan ook nooit meer. We hadden het allebei even nodig. Dat kwam even goed uit.' Hoor ik Amber zeggen. 'Dan kun je nu rustig opzoek naar iemand die wel goed is in bed.' Zegt 1 van haar vriendinnen waardoor het groepje opnieuw keihard in de lach schiet.

Met mijn lippen op elkaar geperst steek ik mijn hand op naar de ober en vraag om de rekening van de koffie die ik gehad heb. Althans, waarvan ik 2 slokken heb genomen en daarna koud heb laten worden. Wanneer ik zo onherkenbaar mogelijk langs het groepje meiden probeer te komen, duw ik de deur open, op weg naar de frisse buitenlucht. Eenmaal buiten snuif ik de frisse lente lucht op met gesloten ogen. Langzaam loop ik door de winkelstraat, denkend aan de oude man met zijn kleindochter en aan Amber met haar vriendinnen. Dat vervelende, nare, rottige gevoel vanbinnen overheerst mijn gedachten en ik kan er gewoon niet achter komen waarom dat fucking rot gevoel zo bij me blijft hangen. Ja dat Amber zo facked up over me sprak, was niet leuk. Maar wat heb ik met die man en zijn kleindochter te maken. Wat kan mij het schelen dat die kleindochter geen greintje respect had voor die oude man...

Ik word uit mijn gedachten gehaald, wanneer een blond meisje tegen mijn schouder beukt maar door loopt. Wanneer ik me omdraai om er wat van te zeggen, staat mijn hart stil. Emma.

Meteen zet ik het op een rennen. 'Emma! Emma wacht!' Roep ik naar het meisje die stug door blijft lopen. Serieus fucking Emma, blijf gewoon staan. 'Emma, toe nou! het spijt me!' Terwijl ik achter Emma aan ren, verdwijnt stukje bij beetje het lege gevoel in mijn lijf. 'Emma luister alsjeblieft naar me.' Ik trek een kort sprintje en ben bij het blondje meisje. Ik leg mijn hand op haar schouder en draai haar om waarna ze mij geschrokken aan kijkt. Met een knal komt het lege gevoel terug. 'het... Het spijt me. Ik dacht dat je een bekende van me was.' Verontschuldig ik me aan het meisje, wat dus toch niet Emma bleek te zijn. 'Kan gebeuren.' Zegt ze met een glimlach en loopt daarna door. Verloren sta ik midden in de drukke winkelstraat, overmand door mijn gevoel.