Down to Earth (Dutch/Nederlands)

42. bekentenis van een verprutste popster. (Blake)

Met het zweet in mijn handen sta ik voor de voordeur. 'Je kunt ook gewoon naar binnen lopen.' Fluistert Emma over mijn schouder. Ik weet dat ik dat kan doen, maar het voelt niet goed. Ik moet mijn moeder onder ogen zien te komen terwijl ze zo pissig is, dat ik bang ben dat zij de volgende persoon is die met voorwerpen naar mijn hoofd gaat gooien.

Ik heb veel verschrikkelijke dingen gedaan, maar nog nooit heb ik mijn moeder zo gezien als na dat gevecht. Op 1 of andere gekke manier, wist ze er altijd een positieve draai aan te geven, maar dit keer? Nee. Ik denk dat ik serieus te ver ben gegaan.

Ik draai me abrupt om en kijk recht in het gezicht van Emma die mij eigenwijs aan kijkt. 'Blake...' begint ze. 'Ja ik weet het, ik kan niet weg lopen voor mijn problemen.' Verslagen laat ik mij tegen de voordeur aanzakken.

'Ga naar binnen. Bied je moeder je excuses aan. Vertel haar wat er in je om gaat, wat je voelt. Ze houd hoe dan ook van je.' Waarom moet ze altijd gelijk hebben. Fuck. Zonder het contact met de deur te verbreken draai ik mij om zodat ik met mijn voorhoofd tegen de deur geleund sta en op de deur klop.

Wanneer ik in het raampje een schim zie opdoemen ga ik recht op staan en wacht ik gespannen tot de deur open gaat.

'Blake?' Mam kijkt mij verbaasd aan. 'Wat doe je hier?' Haar ogen hebben iets triest in hun. Ik heb haar echt gekwetst. 'Ik kom mijn excuus aan bieden.' De zenuwen schieten door mijn lijf en ik hou daar niet van. Ik voel me er ongemakkelijk door. Mijn vingers tintelen en mijn handen voelen koud. Mijn hart draait overuren en mijn hoofd is een gigantische warboel en ik weet niet waar ik moet beginnen.

'Ik denk niet dat ik de juiste persoon ben waar jij je excuus aan moet aanbieden.' Ze schud haar hoofd. 'Dat weet ik mam, maar ik kan niet naar hem toe, voor ik met jou gepraat heb. Ik moet je wat uitleggen.' Ze kijkt mij afwachtend aan waardoor het ongemakkelijke gevoel toe neemt. Het is dat Emma achter mij staat en ik haar kracht op mij over voel springen, anders was ik al scheldend weg gerend. Ik weet het, lekker kinderachtig.

'Mogen we binnen komen?' Dit keer kijkt mam verbaasd naar mij, waarna ik een stap opzij doe om Emma te laten zien die ongemakkelijk kort zwaait. 'Emma?' Emma perst haar lippen op elkaar en glimlacht daarna ongemakkelijk.

'Goedemiddag mevrouw Whitman.' Het gevoel dat ik elk moment door mijn benen kan zakken neemt toe. Voor steun en aanmoediging ga ik naast Emma staan en pak ik haar hand. Ik dacht niet dat ik ooit iemand écht nodig zou hebben. Maar deze meid hier naast mij, heeft mij toch wel wat anders laten zien. Ik heb wel degelijk iemand nodig die er voor me is. Nee, niet zo maar iemand. Ik heb háár nodig.

'Mogen we alsjeblieft binnenkomen mam?' Mam knikt langzaam en zet een stap opzij zodat Emma en ik naar binnen kunnen gaan.

'Willen jullie wat drinken?' Ik kijk Emma aan die haar hoofd schud. 'Ik kan wel een koffie gebruiken.' Zonder iets te zeggen loopt mam naar de keuken. Meteen raak ik lichtelijk in paniek.

'Ze is nog steeds boos op mij Ems, ik voel het gewoon.' Ik sta op en begin te ijsberen. Als dat ellendige gevoel maar uit mijn lichaam gaat. 'Ik heb het zo verpest. Zo gigantisch verpest. Ze is gewoon nog steeds boos. Ik ga haar kwijt raken, net als dat het met jou gebeurde. Ik ben echt een klootzak geweest. Ze gaat mijn excuus nooit accepteren en-' Plots voel ik een paar lippen op die van mij. Het zenuwachtige gevoel dat door mijn aderen stroomt neemt langzaam af. Alsof de lippen het door hebben, verbreken ook zij de verbinding. 'Beter?' Ik knik beduusd.

'Praat met haar Blake. Maar dan ook echt praten. Je kunt het.' Ze duwt mij richting de keuken, waar mam zojuist is verdwenen.

Na een laatste bemoedigende knik van Emma open ik de deur en loop ik de keuken in. Mam staat met haar handen op het aanrecht blad met haar hoofd voorover gebogen. 'Mam?'