Down to Earth (Dutch/Nederlands)

20. Nieuw en verbeterd. (Emma)

Ik hang onderuit in mijn bureaustoel met de enveloppe in mijn hand. Heen en weer draaiend som ik de plus en min punten op. 'Hey zusje,' Owen komt de kamer in gelopen met in zijn ene hand een glas wijn en in de andere hand een bord met verschillende hapjes.

'Je zit nu al vier weken met die enveloppe in je handen... De datum verstrijkt bijna, weet je al wat je gaat doen?' Hij laat zich op mijn bed zakken, overhandigd mij mijn glas en neemt vervolgens zelf snel een stukje kaas van het bordje met hapjes. Met opgeblazen wangen schud ik mijn hoofd langzaam richting Owen. 'Ik weet het niet Ow, er zijn zoveel pluspunten om wel te gaan,' Hij glimlacht. 'Vertel,'

Voor zover het lukt ga ik in de kleermakerszit op de bureaustoel zitten waarbij hij bijna omkiept. Ik weet nog net op tijd terug te leunen waardoor ik een keer niet op de grond beland. Owen zou Owen niet zijn, als hij niet keihard in de lach zou schieten. 'Nou zusje, volgens mij kun je beter hier blijven. Dan kunnen we je helpen als je weer besluit een kluns uit te hangen,' 'ha-ha, je bent zo grappig.' Met vernauwde ogen en een stem dat druipt van sarcasme, schud ik mijn hoofd naar Owen. 'Oké, even serieus. Wat zijn je pluspunten.' Zuchtend pak ik een geschreven briefje van mijn bureau af en houd hem vlak voor mijn neus waarna ik kort kuch en mijn denkbeeldige ronde bril van het puntje van mijn neus omhoog duw, waardoor Owen weer in de lach schiet. 'Not gonna work. Kom op, vertel.' Ik grinnik kort om mijn mislukte afleidingsmanoeuvre en richt me dan serieus op het papier.

'Oké, pluspunten.' Ik kuch opnieuw, dit keer serieus voordat ik de lijst begin op te lezen. 'Ik ben hier weg, te veel nare herinneringen de laatste tijd. De taal, het accent wat hun hebben is GE-WEL-DIG!' Enthousiast wrijf ik in mijn handen waarna ik verder ga met het opsommen van mijn punten waaronder dat ik op mijn eigen benen leer staan en dat ik hopelijk een andere kijk op het leven zal krijgen. Wrijvend over zijn denkbeeldige sikje, kijkt Owen mij afwachtend aan voor meer redenen. 'Dat waren ze,' Schouder ophalend gooi ik het briefje terug op mijn bureau. 'En de minpunten?' Ik schud mijn hoofd. 'Dat maakt niet uit,' Met een glimlach probeer ik hem gerust te stellen. 'Vertel,' Een verschil tussen Owen en Ryan is, dat Ryan dingen makkelijker laat gaan dan Owen. Owen kent mij zo goed, dat hij bijna weet wat ik denk, voor ik het uit spreek. Geen idee of dat mogelijk is, maar het werkt.

Ineens springt Owen van het bed af en vliegt naar me toe, waardoor ik mij volledig achter over laat hangen. Na het horen van een doffe klap en een korte auw, besef ik mij dat ik alsnog met de bureaustoel, op de grond lig. 'Mooi,' Owen stapt overdreven over me heen alsof ik één of ander vies iets ben. Hij graait het papier van het bureau en leest de lijst aandachtig door. 'Nadeel: Blake Whitman,' Leest hij zacht voor. Met het papier in de hand draait hij rustig naar mij toe. 'Je gaat deze kans laten schieten om een jongen met forse identiteitsproblemen? Je bent gek,' Verklaart Owen me.

Mokkend laat ik mijn hoofd ook zakken waardoor ik nog "zit" op de bureaustoel die overigens nog steeds op de grond ligt. 'Hij woont daar Ow. Ik wil hem niet meer zien. Nu niet, nooit niet.' Mopperend in mezelf duw ik mij van de grond. Mijn spieren protesteren vanuit alle hoeken, wat een feest. 'London is groot, de kans is ontzettend klein dat je hem vind.' Met moeite krabbel ik omhoog waardoor ik op ooghoogte van Owen begin te komen. 'Ik weet het niet,' mopperend sjok ik naar het bed waar ik me compleet voorover op het matras gooi. Ik weet serieus op recht niet hoe dit allemaal zal gaan en of ik überhaupt ga.

'Emma, dit een kans uit duizenden. Niet iedereen krijgt een uitnodiging om voor onbepaalde tijd te werken in London. Je hebt het altijd gehad over het feit dat je de uitdaging mist. Nu mag je zorg gaan geven aan mensen in een andere land en in een andere taal.' Door dat het bed in deukt naast me weet ik dat Owen naast me is komen zitten. 'Nou dat klinkt mij als een uitdaging. Geloof me, je zult hem niet tegen komen.' Zuchtend draai ik me om. 'arggh, ik haat het als je gelijk hebt.' Owen kijkt me vol trots aan. Niet omdat hij trots is op mij, maar omdat hij zijn gelijk heeft gekregen. 'Wil je dat ik mee ga?' 'Zou je dat voor me doen?' Mijn enthousiasme is meteen gewekt. 'nee, maar het klonk wel schattig.' Hij klopt me op mijn arm en verlaat het bed. 'Vergeet je afspraak bij de kapper niet.' Meteen zit ik recht op en kijk naar de klok. 'Kut! kon je dat niet eerder zeggen?' Ik was nog van plan om mijn haren te wassen voor ik daar heen ging, maar daar heb ik de tijd niet voor. Ik heb überhaupt nergens tijd meer voor want ik heb 10 minuten en die 10 minuten heb ik nodig om naar de kapper te gaan. Lachend verlaat Owen de kamer en laat mij en mijn hoofd vol stres aan mezelf over.