Down to Earth (Dutch/Nederlands)

11. Twee kanten. (Emma)

Het warme water zorgt er voor dat mijn spieren wat losser aanvoelen. Met een zucht kijk ik in de spiegel. Mijn blonde haren vallen sluik langs mijn hoofd. Mijn gezicht is rood door het hete water en mijn make-up zit onder mijn ogen gesmeerd. Ik weet dat Blake gelijk heeft en dat Jesse een ander heeft gekozen omdat ik niet goed genoeg was, maar ik weiger om mezelf daardoor naar beneden te laten halen. Het is niet zielig zijn maar het accepteren van de feiten.

Wanneer op de deur geklopt word, stop ik met de feiten opsommen tegen mezelf. 'Em? Ben je klaar?' Blake staat aan de andere kant van de deur. 'Bijna, hoezo?' Het is even stil waarna ik wat gerommel. 'Wil je de deur open doen?' 'Maar ik zie er niet uit...' Verklaar ik meteen. 'Maakt me niet uit, wil je alsjeblieft de deur open doen?' Met tegenzin haal ik de deur van het slot en open ik de deur. Met mijn blik naar de grond gericht loop ik terug naar de spiegel. 'Wil je dit aantrekken? We gaan wat leuks doen.' Hij houd een jurkje omhoog. Mijn favoriete jurkje. Hij is zwart, strak van boven en vanuit mijn taille loopt hij wat uit tot aan mijn knieën. 'Wat gaan we doen?' Ik kijk via de spiegel naar Blake die mij met een grote glimlach aankijkt. 'We gaan een wandeling maken en daarna uit eten.' Lichtelijk verward kijk ik Blake aan. Eerst maakt hij me met de grond gelijk en nu wil hij wandelen en uit eten?

'Waarom?' twijfelend draai ik me naar hem om. 'Je hebt hele gemene dingen gezegd Blake en nu wil je wandelen en uit eten?' Hij knikt, zich van zijn schud bewust. 'Ik heb hele nare dingen gezegd, die echt niet door de beugel kunnen en daar wil ik mijn excuus voor aanbieden.' Mijn mond valt open. 'Kijk me niet zo aan Em.' zijn wangen verkleuren. 'Dé Blake Whitman bied zijn excuses aan én bloost?' Vraag ik verbaasd. 'Ja, ja. Em Nu weet ik het wel. Trek aan. We vertrekken over 15 minuten.' Hij duwt de jurk in mijn handen, draait zich om en loopt rap de deur uit. Misschien is hij toch niet zo erg als dat hij zich voor doet.

15 minuten later sta ik opnieuw voor de spiegel. Dit keer aangekleed en klaar om te gaan. Mijn ogen heb ik opgemaakt met een koper bruinachtige kleur en mijn wimpers hebben een extra laagje mascara. Mijn lippen zijn fel rood. Mijn haren heb ik gekruld en hangen los over mijn schouders. Ik draag deze jurk te weinig. Ik voel me er mooi in en dat is voor het eerst sinds tijden dat ik mij oprecht mooi voel. Als laatste doe ik een paar hoge hakken aan en gooi ik een vestje over mijn schouders. 'Em, de 15 minuten zijn om. Kom nu of ik sleur je naar beneden, klaar of niet.' Hoor ik Blake roepen. 'Kom er aan.' Schreeuw ik terug. Een laatste blik in de spiegel en dan naar beneden.

Langzaam loop ik de trap af en zie ik Blake heen en weer lopen om wat spullen te pakken. Hij draagt een donkerblauwe spijkerbroek en een zwarte blouse. Zijn haren zijn keurig in model gebracht. De stoppeltjes die hij heeft laten zitten, staan hem ontzettend sexy. Sexy, shit. Ik struikel van de laatste traptrede maar sta nog recht op. Verbaasd van mijn eigen gedachten kijk ik naar de grond. 'Wow,'

Het heen en weer lopen van Blake is gestopt. Na mezelf streng toegesproken te hebben kijk ik uiteindelijk op en zie Blake voor me staan met open mond. 'Wat? Is het te veel? Ik kan het veranderen?' ratel ik door. Blake schud zijn hoofd en pakt mijn hand vast wanneer ik aanstalten maak om me om te draaien. 'Nee, Nee. Niet doen. Je ziet er prachtig uit.' Weet hij schor uit te brengen. 'Ben je er klaar voor?' Verlegen door zijn compliment knik ik en laat ik mij het huis uit begeleiden.

'Vertel eens over London?' Blake verteld over zijn gezin, hij heeft 1 oudere zus, zijn moeder in makelaar en zijn vader een strenge advocaat. 'wat wel weer scheelt is dat hij me makkelijk uit de problemen kan halen. Hij weet precies wat hij moet doen.' We lopen door een bos wat op dit moment wel een sprookje lijkt. Het zonnetje schijnt en de vogels fluiten. Wanneer we bij een meertje aankomen neemt Blake plaats op een bankje. 'Het spijt me echt.' Ik knik. 'Ik weet het.' 'Soms weet ik oprecht niet hoe ik dingen aan moet pakken. Je maakte me zo boos en dan doe ik waar ik het beste in ben en dat is mensen wegduwen door verschrikkelijke dingen te zeggen.' 'Waarom?' Hij kijkt me vragend aan. 'Waarom duw je mensen weg?' Hij haalt zijn schouders op. 'Nu ik... beroemd ben, willen mensen bevriend met je zijn.' Ik knik maar zeg niks, 'Daardoor ben ik er achter gekomen dat mensen je ook vies hard kunnen naaien.'