Down to Earth (Dutch/Nederlands)

27. Owen tot de redding. (Emma)

'Wat vind je van deze?' Harper laat mij een groot appartement zien op de 7e etage. Ik schud mijn hoofd. 'Veel te duur, wat vind je van deze?' Ik draai mijn scherm naar haar om een klein appartementje te laten zien op de 10e etage. Het heeft genoeg ruimte voor een keukentafel, kast en een bed. Het is niet heel groot, maar wel heel knus en je kijkt uit op een klein parkje. Harper schud haar hoofd. 'Daar word jij niet gelukkig,' Concludeert ze. Ze heeft gelijk. Ik klik op het kruisje en klap zuchtend mijn laptop dicht. 'Ik zie door de bomen het bos niet meer,' Harper kijkt mij lachend aan. 'Je ziet door Blake je toekomst niet meer, bedoel je.' Ik weet dat ze het als grap bedoelt maar ik kan er niet om lachen. Bij de naam Blake krimpt mijn hart in elkaar. 'Sorry, die was niet grappig,' Verontschuldigd Harper zich. Ik dwing mezelf naar haar te glimlachen. Ze legt haar hand op mijn been. 'We vinden wel iets, echt waar.' Op het zelfde moment vliegt de deur open met een enthousiaste Owen in de deuropening. 'Pak je spullen, ik heb iets gevonden!' Verrast kijk ik Harper aan die haar schouders op trekt om te laten weten dat ook zei niet weet waar Owen het over heeft. Toch sta ik op, gooi ik mijn spullen in de tas en sluit ik na een kwartier de deur achter me. 'Was dit dat motel van die schiet partij?' Fluistert Harper terwijl ze dichter naar me toe leunt. Grinnikend beantwoord ik haar dat dat inderdaad deze is. Owen staat ondertussen al bij de auto. 'Wat. The. Actual. Fuck.' Harper kijkt met grote ogen om haar heen. 'Is de dader al gepakt?' Ik haal mijn schouders op. 'Geen idee eigenlijk,' Harper staat abrupt stil. Wanneer ik me omdraai om naar haar te kijken, kijkt ze vlug om haar heen en zet het op een rennen. Hoofdschuddend loop ik naar de receptie waar ik de sleutel in lever. 'Was alles naar wens?' Vraagt de aardig kaal wordende man achter de balie. 'Jazeker, Het bed was ook erg fijn,' Met een glimlach betaal ik de man het bedrag voor de dagen dat ik de kamer gebruikt heb. 'Tot ziens,' Ik knik kort naar de man en voeg me bij Owen en Harper. Op weg naar de "iets" dat Owen bedoelde.

Twee uren later stoppen we voor een niet al te grote flat. Er is ruim voldoende parkeergelegenheid. Owen kijkt vrolijk voor zich uit. 'Kom!' Hij springt uit de auto om de deur voor mij open de doen. De flat ziet er netjes en onderhouden uit. Het ziet er zelfs te duur uit voor mij. Twijfelend loop ik toch maar achter Owen aan het gebouw binnen. Hij voert kort een gesprek met de baliemedewerkster die hem lachend te woord staat. Als ik niet beter zou weten, zou je denken dat ze aan het flirten is. Harper kijkt mij met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ik knik naar haar. We denken precies het zelfde en lopen naar Owen toe. Harper haakt haar arm in die van hem en ik leg mijn hand op zijn schouder. 'Nou liefje, komt er nog wat van?' Vraag ik hem op mijn meest zwoele toon ooit. 'Ja schatje, ik ben zo benieuwd naar wat je hebt uitgezocht,' Doet Harper er nog een schepje boven op. Owen kijkt verbaasd van mij naar Harper en weer terug naar mij. Aan zijn ogen te zien, snapt hij waar wij mee bezig zijn. 'Nou dames, Nog een klein momentje. We hebben straks alle tijd.' Owen slaat zijn armen om onze ruggen en trekt zijn wenkbrauwen een paar keer op voor hij knipoogt naar de jonge dame achter de balie die met open mond en grote ogen naar ons kijkt. 'Kunnen we er al bijna kijken?' Vraagt Harper met een glimlach aan de vrouw die meteen met haar ogen begint te knipperen en haar mond sluit voor ze weer met haar ogen in de computer duikt. Ik duw mijn mond tegen Owen zijn schouder aan om te voorkomen dat ik in lachen uit barst. De vrouw belt snel iemand waarna er niet veel later een man verschijnt. 'U komt kijken voor het appartement?' Owen knikt. 'Als u mij wilt volgen?' Owen knikt op nieuw. 'Bedankt,' Zeggen we alle drie in koor tegen de inmiddels, rood aangelopen baliemedewerkster.

Wanneer we buiten haar gehoorafstand zijn, schieten we keihard in de lach, wat weer een vreemde blik van de man voor ons oplevert. Meteen proberen we onze lach in de houden, wat meteen weer mislukt zodra Harper en ik elkaar aan kijken. 'Jullie sporen niet, wisten jullie dat?' 'Jep,' Beantwoorden Harper en ik tegelijk op de vraag van Owen.

'Dit is de woning,' De man voor ons haalt de deur van het slot waarna wij gelijk begroet worden door een prachtige licht inval. Na een korte rondleiding van de man, laat hij ons zelf rond kijken. Het is best wel groot. De keuken is antraciet grijs, met een granieten plaat en een kookstel op gas. De badkamer heeft een bad, douche en toilet en alles is geheel wit. De slaapkamer is groot genoeg voor een twee persoons bed en een kleding kast en dan de woonkamer. Het is een grote woonkamer met grote ramen, waardoor het volledig verlicht is. 'Dit is het mooiste,' Owen pakt mijn hand en trekt mij mee naar het balkon, waar mijn mond open valt van het uitzicht. Voor me zie ik aan de linkerkant een meer en aan de rechterkant een deel van het bos dat aan het meertje grenst. 'De zon gaat links van je op en gaat rechts onder. Zo kun je de zon op en ondergang kijken wanneer jij dat wilt. Dit appartement is het grootste in dit gebouw.' Vertelt Owen. 'Hoeveel kost dit?' Fluister ik naar hem waarna hij begint te lachen. 'Het is een koopappartement, hij is eigenlijk totaal niet duur.' Hij haalt zijn schouders op en kijkt voor zich uit. 'Daar geloof ik niks van,' 'Vind je het mooi?' Ik knik. 'Ja, maar-' Hij schud zijn hoofd. 'Hier, steek je hand uit.' Ik doe wat hij zegt en kijk toe hoe hij de sleutel in mijn hand legt. 'Teken de papieren. Pap en mam zullen je de eerste maanden helpen met het afbetalen tot je zelf geld verdiend. Ik heb veel af kunnen dingen, dus geloof me, hij is echt niet duur.' Nadat Owen zijn woorden tot me door gedrongen zijn, vlieg ik hem om zijn nek. 'Je bent een topper, weet je dat?' Hij grinnikt. 'Je bent sterk Em. zorg dat je gelukkig word.' Ik knik en geef hem een kus op zijn wang voor ik hem nog een knuffel geef.

Nadat Owen met zijn deskundige oog het contract heeft door gelezen en akkoord heeft gegeven voor het tekenen, teken ik de papieren en word ik gefeliciteerd met mijn appartement. Mijn eigen huisje. 'En nu gaan we meubels halen,' Harper staat naast me terwijl ze in haar handen klapt. Gelukkig heb ik geld over gehouden op mijn spaar rekening en moet ik hier vast wel wat leuks van kunnen maken.

Na een korte vergadering, lopen we al lachend richting de lift. Wanneer de deuren open gaan bots ik bijna tegen een jongen op. 'Benjamin?' 'Emma?' Meteen omhelst Benjamin mij. Wanneer hij mij los laat, kijk ik hem nog steeds verbaasd aan. 'Wat doe jij hier?' Vraagt hij meteen. 'Ik heb zojuist een appartement gekocht hier,' Benjamin kijkt even naar Owen en Harper. 'Meen je niet! Ik woon hier ook!' 'Echt waar? Waar dat?' 'Nummer 18E' Benjamin begint te lachen. 'Meen je niet. Ik woon op 18D! Dan zijn we dus buren!' Na nog een vrolijk gesprekje en een voorstel moment aan Owen en Harper die ik heel even vergeten had, vervolgen wij onze weg opzoek naar meubels. Het inrichten van mijn huisje kan beginnen. En hem... Hem ben ik even vergeten.