Down to Earth (Dutch/Nederlands)

24. Een eerste keer voor alles. (Blake)

Mijn mond is droog en ik heb moeite met slikken. 'Nou?' Dringt Emma aan. Ik wend mijn blik af en voel het angstzweet in mijn handen toenemen. 'Ik heb er voor gezorgd dat jij die uitnodiging kreeg en hier kon blijven, tot dat je een eigen plekje had.' Beken ik. Nu pas besef ik me hoe slecht dit eigenlijk klinkt. 'En dat vind jij "veranderd?"' Vraagt Emma. Nee. Dat is niet veranderd. Ik schud langzaam mijn hoofd. 'Dat bedoel ik Blake. Je denkt dat je met geld alles kunt kopen. Nou News Flash. Met geld koop je geen vrienden, vriendinnen, banen of weet ik veel wat, wanneer je er maar zin in hebt. Je bent niks veranderd Blake en dat is de reden waarom ik je terug heb gestuurd. Je bent 26 maar je gedraagt je als een verwende puber. Ik heb twee maanden geprobeerd jou in te laten zien, dat er mensen zijn die veel meer voor hun loon moeten doen vergeleken met jou. Ik heb geprobeerd je in te laten zien, hoe je gedrag mensen beïnvloed.' Met een plof laat ik mijn handen op het aanrecht vallen en kijk ik haar met een doordringende blik aan. 'Vertel me dan wat ik moet doen, Em! Ik weet het niet meer.' Mijn borstkast doet pijn, verdomde, stekende pijn. Ze glimlacht. 'Ik heb het je vaker uitgelegd en dat ga ik niet nog een keer doen. Ik ben hier niet om je dingen te leren, die tijd hebben we gehad. Wees een vent en gedraag je volwassen Blake.' Ze staat op, zet haar bord in de vaatwasser en schuift de stoel aan. 'Serieus Emma, Kap met die verwaande act en help me dan! ik smeek het je!' Wanneer ik op sta, knalt mijn stoel met een vaart achteruit waardoor hij om valt. 'Ik heb je nodig! waarom snap je dat nou niet!?' Mijn stem is luid en mijn vuisten gebald. 'WAAROM, laat je me stikken juist nu ik je nodig heb!?' mijn ogen branden en mijn hart lijkt uit mijn borstkast te springen. De spanning in mijn spieren is ontzettend hoog en mijn hoofd klopt als een malle. Emma haar mond is open gevallen. 'Omdat,' Ze is even stil om adem te halen en haar ogen te sluiten. 'Omdat, je het beter weet dan mij. Je luistert niet en doet niks met de tips die ik gegeven heb.' Om het gesprek af te sluiten loopt ze weg, door de deur naar buiten. 'FACK!' De spanning neemt toe waardoor het bord dat nog voor me stond door de keuken heen vliegt en tegen de muur aan in honderden stukjes barst. 'FUCK FUCK FUCK!' Ik veeg alles wat op tafel staat in één keer op de grond. Het stilt mijn woede en verdriet niet dus ik besluit ook te tafel om te gooien. Wanneer ook dat niet klaar is, begin ik met de spullen van het aanrecht. Ik voel de controle over mezelf verliezen terwijl haar woorden zich herhalen in mijn gedachten. Dat gevoel, die pijn. Ik ken het niet en ik wil het verdomme ook niet kennen.

'BLAKE! wat is hier gebeurt?' Mam heeft haar boodschappen op de grond laten vallen en staat met haar handen voor haar mond. Ik zeg niks tegen haar, maar smijt de stoel die ik in mijn handen heb, tegen de muur aan kapot. 'Jemig Blake, Kappen nu!' Mam pakt mijn schouders vast. Ik probeer mezelf uit haar greep te bevrijden, maar damn deze vrouw is sterker dan ik had verwacht. Maar niet sterk genoeg voor mijn afweermechanisme. Ik sluit mijn gevoelens af en sta niet meer stil bij de dingen die ik zeg of doe. 'Laat me los!' Schreeuw ik naar haar. 'Ga lekker een andere vent zoeken, vader neukt toch ook met anderen?' ze kijkt me geschrokken aan. 'Wist je het? Was je niet goed genoeg meer?' Ik moet haar pijn doen. Haar de pijn laten voelen die ik ook voel. 'Verdorie, Blake Mason Whitman! Stop daarmee!' Meteen hou ik op met tegen stribbelen. Wanneer ze mijn tweede naam gebruikt, moet ik oppassen. Ook al ben ik volwassen, als je moeder je bij alle namen noemt, weet je dat je de lul bent. 'Waar ben je mee bezig?' Vraagt ze teleurgesteld. 'Wat is er in hemelsnaam gebeurt, dat jij zo'n bui hebt. Dit is zeker 10 jaar geleden...' Haar toon snijd, boven op de pijn die ik al in me voelde, er extra in. Ineens laat ze me los en loopt ze van me weg. Wanneer ik haar met mijn blik volg, zie ik de ravage die ik heb aangericht. Alles, maar dan ook echt alles, wat los stond, is door de keuken gevlogen. Het lijkt wel alsof er een ruige huiszoeking is geweest. Holy- fucking- shit.

'Mam. Mam, het spijt me.' Maar mam is de deur al uit gelopen. Dan dringen mijn woorden tot me door. Fuck. Ik loop achter haar aan naar de woonkamer. 'Ik koop alles nieuw, wat je maar wilt hebben!' Probeer ik opnieuw. Mam draait zich om. Dit keer woedend met haar handen uit frustratie omhoog. 'Het gaat niet om nieuwe spul of geld Blake! Dat geld kan mij niks schelen! Het gaat om wat je hebt gezegd. Dat doet pijn Blake en geen cent kan dat veranderen!' Ze ploft op de bank neer, mijn blik ontwijkend. Mijn mond valt opnieuw open. Emma bedoelde dit ook... Wat een openbaringen vandaag, allemachtig. Dan denk ik weer terug aan mijn vernietigende woorden. 'Wat ik gezegd heb is niet eerlijk.' Ik ga op mijn knieën voor haar zitten. 'Ik had dat nooit mogen zeggen. Het spijt me.' Mam schud langzaam haar hoofd. 'Wat is er in godsnaam tussen jou en dat meisje gebeurt Blake.' Verslagen laat ik mijn voorhoofd rusten tegen haar knieën. 'Ik heb het verpest mam. Ik heb het zo erg verpest,' Mompel ik zonder mijn hoofd weg te halen. Haar handen woelen door mijn haren. 'Wat heb je gedaan?' Ik laat me achterover op mijn benen zakken om haar aan te kijken. 'Weet je nog, Gisteren toen je zei dat je me goed opgevoed had?' Mam knikt. 'Dat is niet zo mam. Ja, je hebt me goed opgevoed. Maar ik heb er niks mee gedaan.' Ze blijft stil en kijkt me alleen maar aan waardoor het kippenvel zich verspreid over mijn armen. 'Ik heb naar haar geschreeuwd,' 'En wat nog meer?' 'Jay, Lennon en ik hebben haar uitgelachen over iets wat voor haar blijkbaar veel betekende.' Weet ik in één adem uit te brengen. 'Op dat moment dacht ik er niet hetzelfde over. Pas toen ik hier was en zij daar, realiseerde ik mij dat...' Ik kan mijn woorden niet meer vinden. 'Dat je verliefd op haar geworden bent.' Mijn ogen schieten open wanneer ik mam verbaasd en geschokt aan kijk. 'Nee. Nee, ik ben niet verliefd op haar. Het doet namelijk pijn en ik weet niet waarom.' Mam glimlacht en klopt naast haar op de bank maar ik blijf verstijfd op de grond zitten. 'Die pijn die je voelt, is pijn van afwijzing, de pijn van leegheid. Je hart verlangt naar 1 persoon en als dat gevoel onbeantwoord blijft, laat je gevoel je merken wat je mist. Je wilt bij haar zijn, maar zij laat dat niet toe. Wanneer ze dichtbij is, voel je je rustiger, gelukkiger,' Mijn mond valt open. 'Praat met haar Blake. De manier waarop jullie naar elkaar kijken... Het is bijzonder,' Ik schud mijn hoofd. 'ze is boos op me. Ze vind dat ik niet kan veranderen. Ze haat me.' 'Lieverd, Ze kan dan nu wel boos op je zijn, maar ook zij zal haar gevoelens niet lang kunnen negeren. Liefde is iets sterks, iets magisch. Als het voorbestemd is, zal alles op zijn pootjes terecht komen.' De woorden van mijn moeder dringen maar langzaam binnen. Het ergste van allemaal is nog eens dat dit alles een eerste keer is. Fuck, ik ben voor het eerst echt verliefd. De Blake Whitman, is verliefd. Dit kan niet goed komen. Ze klopt even op mijn been. 'Maar oké, Blake Mason Whitman, De keuken wacht op je. Jij mag het opruimen.' Ze glimlacht opnieuw naar me voor ze op staat en naar boven loopt.

Zuchtend loop ik naar de keuken. Wanneer ik rond kijk, lijkt de bende 10 keer erger geworden sinds ik de keuken heb verlaten. 'Mijn hemel,'