Down to Earth (Dutch/Nederlands)

38. Het besluit. (Emma)

'Emma, ik-' 'Nee Blake. Je hoeft niks te zeggen.' Ik draai me naar hem om en doe mijn best om te glimlachen. Mijn hart is uit mijn lijf gerukt. Ik had nooit gedacht dat ik mij zo verraden kon voelen. Ik dacht dat Bellamy mijn vriend was. Dat hij mij wou helpen. Maar mij blijkt een egoïstische, achterbakse rotzak te zijn. 'Je verdiend alle geluk van de wereld en ik begrijp echt voor de volle 100% dat je verder bent gegaan met je leven zonder mij.' Blake opent zijn mond om wat te zeggen, maar ik ben hem voor. 'Ik begrijp het wel. Veronica is een prachtige meid en-' Mijn woorden worden verbroken door zijn lippen op die van mij. 'Mag ik nu wat zeggen?' vraagt Blake zodra hij zijn lippen van de mijne heeft gehaald. Nog steeds verbaasd kijk ik hem aan. Ik besluit maar te knikken aangezien mijn stem het volledig af heeft laten weten.

'Emma. Je bent nooit, maar dan ook nooit uit mijn gedachten gegaan. Ja, ik dacht dat ik van Veronica kon houden en op een bepaald moment dacht ik dat ook echt te doen. Tot jij weer in mijn leven kwam. Zonder jou... Ben ik niks. Dan is een vingerknip genoeg om mij terug te laten zakken naar de persoon die ik vroeger was. Naar de persoon die ik niet wil zijn.' Hij zucht even en glimlacht klein. 'Maar met jou... Jij bent mijn anker. Jij bent mijn rots. Jij bent diegene die me boven water houd als ik opnieuw dreigt te verdrinken. Of nou ja in mijn geval, me dreig te gedragen als een klootzak en een klein kind. Jij hebt mij zoveel positieve dingen laten zien en ook geleerd. En zonder jou? Voelt het alsof het voor niks is. Met jou in mijn buurt weet ik dat ik de persoon ben die ik wil zijn en niet de persoon moet zijn die mensen willen dat ik ben.' Hij duwt een plukje haren achter mijn oren voor hij verder gaat.

'Ik heb er heel lang over gedaan om er achter te komen dat de gevoelens die ik voor jou heb, de gevoelens zijn die je krijgt als je verliefd bent. Mijn moeder heeft het gezegd en ergens diep, heel diep van binnen wist ik het. Maar het kon niet. Jij wou het niet. En je hebt gelijk. Toen je me na twee maanden weg hebt gestuurd. Ik was koppig en ik was egoïstisch en wat er die avond daarvoor gebeurde, had nooit mogen gebeuren. Ik heb zelf mee gemaakt hoe dat is en het spijt me zo ontzettend erg, dat ik dat ooit bij jou gedaan heb. Jou stem heeft me heel vaak op het rechte pad gehouden. Mijn gedachten aan jou, maakten mij een beter mens. Maar Emma. Dat alles is niks waard als ik jou niet bij me heb.' Hij lacht kort alsof hij zelf niet kan geloven wat hij allemaal verteld. Mijn hart loopt over met de liefde die ik voor deze man voel. Mijn tranen blijven lopen. 'We hebben al zoveel tijd samen gemist en we hebben al zoveel rondjes om elkaar heen gedraaid. Alsjeblieft Emma. Laten we niet meer tijd verspillen. Blijf alsjeblieft bij mij.' zuchtend en glimlachend kijk ik hem aan. Tot ik me één ding realiseer wat er gelijk voor zorgt dat mijn glimlach verdwijnt. 'Wat is er?' Fluistert Blake. 'Veronica.'

Hij glimlacht en schud zijn hoofd. 'Dat is mijn probleem. Maak je daar alsjeblieft geen zorgen over.' verbaasd kijk ik hem aan. 'Sinds ik bij jou in Nederland ben geweest heb jij een speciale plek in mijn hart. Die heb je ook gehad toen jij daar was en ik hier. Er is maar 1 iemand waar ik zoveel om geef en dat ben jij.' Voorzichtig voel ik zijn lippen op die van mij. 'Dat was altijd al jij.' Ik heb genoeg gehoord en gooi mijn armen om zijn nek om vervolgens al mijn passie in de kus te gooien die wij nu samen delen.

Eindelijk. Eindelijk na zo'n lange tijd mogen we bij elkaar zijn. Niemand die ons meer uit elkaar kan halen. Niemand die leugens over ons kan vertellen waardoor we elkaar weer mis lopen. Voor het eerst in een hele lange tijd sinds ik hier in London woon, voel ik me echt oprecht gelukkig. Alsof alles nu compleet is. Als of alles nu goed is.

'Waarom huil je?' Met zijn duim veegt Blake de tranen onder mijn ogen weg. 'Omdat ik mij in een hele lange tijd niet meer zo gevoeld heb. Daarom.' Fluister ik. Blake slaat zijn armen om mij heen. 'Dank je wel dat je altijd in mij geloofd hebt.' hoor ik zijn zware maar toch ook weer zachte stem in mijn oor fluisteren. 'Jij bent mijn redder.' Ik zeg niks en druk mijn lippen op die van hem.

'Hoe gaan we nu verder?' Blake en ik lopen door het parkje met onze handen in elkaar verstrengeld. 'Nou als eerste, moet jij wat aan je agressie doen. Want zomaar jongens aanvliegen kan echt niet.' Beantwoord hij met een serieus gezicht waardoor ik in de lach schiet en hem een duw tegen zijn schouder aan geef. 'Nee, grapje. Ik praat vanavond met Veronica en daarna ben ik compleet en helemaal van jou.'

Samen kijken we naar het water, waar de eendjes zwemmen. Blake heeft zijn arm om mijn schouders geslagen en mijn hoofd rust op zijn schouder. 'Wat een bizarre tijd,' mompel ik wat. Ik voel zijn schouders schokken. 'Vertel mij wat. Ik wist niet dat mensen zo ontzettend om elkaar heen konden draaien.' Ik kijk waardoor mijn haar tegen het gezicht van Blake kriebelt. 'Het is een bijzondere gebeuren met ons.'

'Ik denk dat ik maar moet gaan.' Blake streelt mijn schouder. 'Het is tijd om de jouwe te worden.' Mijn hart smelt bij het horen van die woorden. We zijn een verpest stel, maar we vullen elkaar zo aan. Blake heeft mij erg veel pijn gedaan. Maar ondanks de pijn... Is hij toch de man waar ik van ben gaan houden. En ik geloof voor de volle 100% in wat hij me eerder verteld heeft. Dat zijn gedraag vooral kwam vanuit het bekend zijn. Ik heb nooit begrepen waarom mensen dat zouden willen, maar hey. Ik heb ook altijd gedacht dat ik het ronduit dom vond dat meiden terug gingen naar de mannen die hun pijn hadden gedaan, en kijk mij nou. Grinnikend om mezelf ga ik recht op zitten. 'Het is tijd voor je doodvonnis.' Met grote ogen kijkt Blake me aan. 'Hoe bedoel je?' Schouder ophalend kijk ik hem aan. 'Veronica zal je echt niet zo maar laten gaan.' Kom op. Bambi is een prachtige meid. Die hoort bij een prachtige jongen als Blake en dat weet ze.

'Dat is mijn zorg. Ik wil niet langer van jou gescheiden zijn. Ik hou van jou. Alleen van jou.' Blake kust licht mijn lippen. 'Ik breng jou thuis en dan praat ik met Ronnie.' Oef. Bijnaam. Klinkt wel schattiger dan Em. 'Waar denk je aan?' Opnieuw veegt hij met zijn zachte vinger, haar uit mijn gezicht. 'Ronnie,' Blake lijkt niet te begrijpen wat ik bedoel. 'Ik vind het een schattige bijnaam.' Ik sta op en klop het gras van mijn broek af. 'Dat klopt. Maar Ems is ook heel schattig?' Zijn stralend witte tanden vallen op wanneer hij lacht. 'Ems?' Met op getrokken wenkbrauw kijk ik hem aan. Hij knikt trots. 'Jep. Em gebruikt iedereen al. Ems niet. Die S zou niemand er zo bij bedenken. Dus ik ben ontzettend origineel.' Lachend schud ik mijn hoofd. 'Oké, maar alleen jij mag me Ems noemen. Het zijn jou credits voor het bedenken.' 'Shure thing, Ems!' Ik haak mijn arm in die van Blake. 'Lets go.' Zwijgend, ieder in zijn eigen gedachten lopen we naar mijn huis.

'Ga lekker slapen. Ik bel je morgen oké?' Ik knik. 'Tot morgen Ems!' Hij kust mijn wang voor hij met een grote glimlach achter uit loopt en zijn weg vervolgd.

Eenmaal binnen laat ik mij met mijn rug tegen de deur aan vallen. Wat een bizarre dag. Ik had veel van deze dag verwacht. Maar dat mijn gevoel mij terug heeft geleid naar het oude gebouwtje, de plek van Blake en mij, Had ik niet verwacht Blake daar aan te treffen en dingen te ontdekken die ik heb ontdekt.

Nog steeds met een grote glimlach op mijn gezicht loop ik naar de radio en draai hem op een luid volume. Dansend door de woonkamer heb ik een klein feestje met mij zelf. Hij is van mij! Blake is eindelijk van mij!

Althans, Als het hem lukt om met Veronica te praten. Maar dat is afwachten tot morgen. Als dat allemaal maar goed gaat.