Down to Earth (Dutch/Nederlands)

44. Beschermende grote broer. (Emma)

'Waarom gedraag je je zo zenuwachtig?' Ik kijk Blake aan die onrustig heen en weer loopt, even gaat zitten om vervolgens weer op te staan om aan dezelfde routine te beginnen.

'Hij mag me niet Ems. Ik ben eerlijk gezegd bang voor wat hij gaat doen als hij mij ziet.' Ik kan een lach niet onderdrukken dus besluit mijn hand voor mijn mond te slaan zodat mijn grijns niet zichtbaar is. 

'Niet lachen. Dit is niet leuk.' Hij zet zijn handen in zijn zij en begint te pruilen, wat er voor zorgt dat ik juist in de lach schiet. Hoofschuddend sta ik op en pak ik zijn handen vast. 

'Owen gaat je niks doen, Blake. Ja, hij zal argwanend zijn, wat dan nog? Dit is mijn keus.' Hij blaast zijn wangen op. 'Ik heb je niet al te best behandeld. En in dat ziekenhuis toen, heeft hij mij eerlijk gezegd de stuipen op het lijf gejaagd.' Ik knik, stiekem ook een beetje verbaasd. Ik had nooit gedacht dat iemand Blake de stuipen op het lijf kon jagen. 'Dat begrijp ik. Maar als ik het aan hem uit leg, zal hij het begrijpen. Ik beloof het.'

Blake kust mijn wang. 'Ik hoop het.' Fluistert hij.

Na 10 minuten gekeken hebben, naar Blake die rustig heen en weer bleef lopen, gaat eindelijk de bel. Meteen staat Blake stil en kijkt hij met grote ogen naar de deur alsof hij veroordeeld is en gehaald word door de politie. Zodra ik langs hem heen loop, klop ik hem kort op zijn schouder voor ik de deur open.

'Zusje!' Owen omhelst mij meteen. 'Ow!' Ik sla ook mijn armen om hem heen.

'Wat fijn om je te zien! Hoe gaat het met je?' Hij laat mij los en zet een stap naar achter, waardoor zijn ogen langs mij heen gaan. Hij ziet Blake.

'Wat doet hij hier?' Bromt hij met een lage stem zonder zijn blik af te wenden. 'Ja, hij is de reden waarom ik met jou wil praten.' Ik pak zijn arm vast met beide handen. 'Wil je alsjeblieft luisteren?' Ik zet expres mijn smekende stem op omdat ik weet dat hij dat niet kan weer staan. Zoals verwacht verbreekt hij zijn moordende blik richting Blake en richt hij zich op mij.

'Weet je het zeker?' Fluistert Owen zacht. Ik knik. 'Ik weet het zeker.' Owen lijkt nog even te twijfelen, maar knikt dan ook en loopt naar binnen.

'Wil je wat drinken?' 'Water alsjeblieft.' Mijn blik verplaatst zich van Blake naar Owen. Ik weet niet of het slim is om beide mannen samen te laten, ook al is het voor een paar seconden.

'Vermoord elkaar niet.' Tik ik beide mannen op hun vingers terwijl ik met mijn wijsvinger naar hun allebei wijs. Een schampere hmm verlaat hun mond, wat ik al snel goed genoeg vind. Ik besluit gelijk naar de keuken te gaan om drinken op te halen.

'Wat is je ware bedoeling?' Net om de hoek blijf ik staan. 'Mijn ware bedoeling? Begrijp me niet verkeerd Owen. Ik hou echt van haar.' Een schamper lach vult de kamer. 'Laat mij niet lachen.' 'Het is echt zo. Het heeft erg lang geduurd voordat het tot me door drong, maar echt waar. Ik hou van haar. Alleen van haar.'

'Als ik het mij goed herinner, de laatste keer dat Emma dacht dat je van haar hield, kwetste je haar en liet je haar volledig koud staan. Verwacht jij dan serieus dat ik nu ineens ga geloven dat je van haar houd? We hebben het over mijn kleine zusje.' De irritatie is duidelijk te horen in Owen zijn stem.

'Ik zeg het nog een laatste keer. Ik hou van Emma. Ik weet dat ik fouten heb gemaakt. Heel veel fouten... Maar Emma en ik horen bij elkaar. Wij hebben lang genoeg om elkaar heen gedraaid.' 'Dat kan me niks schelen ik-' 'Het drinken.' Ik loop de kamer binnen en zet het dienblad met een knal op tafel. Lichtelijk geïrriteerd.'

'Owen, laat Blake uit praten alsjeblieft. Hij kan je meer vertellen over hoe het gekomen is en hoe wij samen zijn gekomen.' Ik laat mezelf op de bank vallen. 'Luister naar hem Ow.' Smeek ik hem.

Zuchtend geeft hij toe en neemt hij plaats naast mij. 'Vertel maar.' Hij gooit zijn hand verslagen, kort in de lucht.

Blake begint het zelfde verhaal als dat hij aan zijn moeder heeft verteld. Misschien met iets minder details en iets minder uitgebreid wanneer hij Owen zijn gezicht ziet betrekken, bij het horen van de woorden "Ik hou van haar".

Het is op zich ook wel weer grappig om te zien. Ik zit in een hoekje op de bank, een deken over mijn benen en een beker thee in mijn handen. Owen zit achter over geleund in een stoel en Blake staat nog steeds ongemakkelijk heen en weer te wippen op zijn benen terwijl hij Owen probeert te overtuigen.

10 minuten later is Blake eindelijk klaar en kijkt hij van Owen naar mij. Zo onopvallend mogelijk probeert hij zijn klamme handen aan zijn broek af te vegen en laat hij zijn gespannen houding wat vallen.

Owen zucht kort en buigt voorover, zodat zijn elle bogen zijn kniëen raken en hij zijn handen vrij heeft om in zijn gezicht te wrijven. 'Ik weet het niet.' Mompelt Owen verslagen.

'Hoe bedoel je?' Meteen is Blake weer alert. 'Ik weet het niet. Het klinkt allemaal mooi en de dingen die je hebt gezegd, zijn precies de dingen die ik een jongen wil horen zeggen wat Emma betreft. Maar met jou...' Owen staat op en gaat tegen over Emma staan.

'Emma en ik zijn close. Ik weet wat er gebeurt is en ik weet ook hoe dat Emma heeft beïnvloed op haar leven. En zoiets gun ik haar niet. Niet nog een keer.' Zelfs ik voel mij ongemakkelijk bij het horen van Owen zijn redenatie. Moet je je eens voorstellen hoe Blake zich op dit moment voelt. Waarschijnlijk 10 keer zo slecht.

'Ik beloof het je Owen, Ik heb absoluut niet de intentie om Emma opnieuw te laten gaan. Ik ben veranderd. Ik ben niet meer idioot van toen. Ik durf het zwart op wit te zetten, dat ik van haar hou en mocht ik liegen, dat zij alles krijgt wat mij toe behoord. Geld, spullen weet ik veel nog meer.' Ratelt hij aan 1 stuk door.

'Zelfs je audi?' Meteen kan ik een lach niet onderdrukken. Owen zal er moeite mee hebben, maar hij zal Blake accepteren, voor mij. Alleen Blake, heeft dit nog niet door. Ik ben ook niet van plan om Owen zijn pleziertje af te nemen.

'Zelfs mijn audi.' Zegt Blake zelfverzekerd. Hetzelfde moment keert Owen zich naar mij. 'Oké Emma. Hij is voor nu goed gekeurd. Maar dan vooral vanwege die audi.' Opnieuw schiet ik in de lach. Blake kijkt verbaasd van mij naar Owen.

'Hij vind het goed Blake.' Verlos ik hem uit zijn leiden.

'Maar ik waarschuw je. Niet nog een keer zo'n streek.' Owen kijkt hem streng aan. Om zijn woord daad bij te zetten steekt hij zijn wijsvinger naar Blake uit. Het ziet er niet uit.

'Beloofd.'