Down to Earth (Dutch/Nederlands)

6. Onuitstaanbaar en Chantage. (Emma)

Nadat mijn wekker is gegaan voor een vroege korte dienst en ik mij heb aangekleed, zit ik aan de keukentafel met een bakje thee in mijn handen terwijl ik voor me uit staar. Ik heb amper geslapen. Mijn eetlust is compleet verdwenen en de pijnigende woorden van Blake blijven door mijn gedachten spoken. Wanneer de klok 6 uur aan geeft en Blake nog nergens te zien is, loop ik de trappen op naar boven om vervolgens de deur van de kamer open te gooien en het licht aan te zetten. 'Waar de fuck denk je mee bezig te zijn. Zet dat rot licht uit!' Schreeuwt Blake door de kamer. 'Over 20 minuten vertrekken we naar het werk. Wees klaar.' Ik laat de deur achter me dicht vallen waardoor het protest van Blake gesmoord word en ik hem verder kan negeren. 10 minuten later stapt Blake door de deur. 'Dat ga je nooit meer doen!' 'Goeiemorgen Blake. Ik heb heerlijk geslapen. Jij ook?' Mijn vriendelijke toon lijkt hem alleen maar meer te irriteren. 'Praat niet tegen me.' Ik knik. Met alle plezier.

In de auto hebben we nog geen woord tegen elkaar gezegd en om een wit voetje bij mijn collega's te halen, gaat hij in serieuze gesprekken met ze. Helaas voor hem, draait het om mijn oordeel en als hij zo door gaat, worden het hele lange drie maanden. Helaas niet alleen voor hem maar ook voor mij.

Halverwege de ochtend heeft Blake niks uit gevoerd. Hij zit alleen maar in een hoekje met zijn telefoon te spelen. Ik schrik op van Anne die binnen is komen lopen. 'Emma. Kan ik even met je praten?' Ik knik en sta op van de bureau stoel. 'Ik ben zo terug.' Vertel ik Blake en loop achter Anne aan naar haar kantoor. Zodra ze plaats heeft genomen kijkt ze me hoopvol aan. 'En hoe gaat het? Ik hoorde dat hij nu tijdelijk bij jou logeert?' Ik knik maar weet geen woorden te vinden. Het enige wat ik hoor zijn die vernietigende, kwetsende woorden van Blake gister avond. 'Emma? Gaat het wel?' Ik knik. 'Het gaat goed. Ik denk alleen dat ik niet de juiste persoon ben om dit te doen.' Verklaar ik mijn stilte. Meteen daarna gaat de deur open en komt een man in een zwart pak binnen. 'Meneer O'Neill, Dit hier is Emma. Zij heeft Blake onder haar hoede.' Ik kijk van Anne naar de eng uitziende man in het zwarte pak zijn hoofd is vrijwel kaal en zijn armen zijn gespierd. Zijn ogen zijn tot spleetjes geknepen waardoor de rimpels op zijn voorhoofd zichtbaar worden. Hij steekt zijn hand uit, die ik zo zelfverzekerd mogelijk vast pak. 'Mijn naam is O'Neill. Ik ben Blake zijn manager. Het is van belang dat jij er voor zorgt dat hij weer een fatsoenlijke man word. Hij is nogal los geschoten en dat is slecht voor zijn reputatie.' Ik knik. Het zal allemaal best wat die beste man wil. Als Blake het niet in zijn kop krijgt om daadwerkelijk te veranderen, zal hij deze gevoelloze zak blijven.

'Hoe gaat het tot nu toe?' Ik haal mijn schouders op. 'Werp een blik in de huiskamer en oordeel zelf.' Anne loopt met hem mee richting de huiskamer waar ik Blake achter heb gelaten. Binnen een paar minuten zijn ze ook weer terug. 'Nog niks veranderd.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik ga je meer betalen als jij beter je best gaat doen.' ik trek mijn wenkbrauw op. 'Ik hoef je geld niet. Als Blake het niet in zijn hoofd heeft om te veranderen, dan zal dat ook niet gebeuren.' De man slaat zijn armen over elkaar heen. 'Jij bent de gelukkige die tijd met hem door mag brengen. Jij zult veel voor zijn carrière betekenen. Jij gaat er voor zorgen dat hij normaal gaat doen en dit blijft een geheim voor iedereen. Ook voor Blake. Anders zal jij je baan en huis kwijt raken.' Mijn mond valt open. Ik ben uit het veld geslagen. Ik word hier gewoon gechanteerd door de manager van Blake. 'En wie denk jij te zijn, dat jij mij kunt bedreigen?' Ik ga voor hem staat met mijn armen over elkaar geslagen en een wenkbrauw opgetrokken. Wat denkt die gladjakker wel niet. Hij gaat tot mijn telleurstelling niet tegen mij in maar komt meteen weer ter zake. 'Ik neem aan dat jij je lieve ex uit wilt kopen zodat het huis alleen van jou is, is het niet? Ik kan daar voor zorgen zolang jij Blake maar fatsoen aanleert. Dat was het wel.' De man knikt kort en verlaat het kamertje, mij en Anne verbaasd achterlatend. Hoe weet hij van Jesse... 'Wat denkt die vent wel niet!?' Ik draai me verbaasd om naar Anne. 'Kan hij dat doen? Kan hij mijn baan af pakken?' Anne haalt haar schouders op. 'Ik wou dat ik nooit ja had gezegd. Die gast is onmogelijk en onuitstaanbaar. Echt Anne! hoe moet ik dit drie maanden volhouden?' Anne laat zich op de stoel zakken. 'Ik weet het niet. Maar het ziet er niet echt naar uit dat je nog een keus hebt.' 'FUCK!' Ik draai me om, om weg te lopen. 'Dank je voor deze shit.' Meld ik nog naar Anne voordat ik het kantoortje verlaat en de deur met een knal dicht laat vallen.

Meteen loop ik naar Fleur die ook achter de computer zit. 'Heb je een peuk voor me?' Ze knikt. 'Maar je was toch gestopt?' Ik grinnik kort. 'Klopt. Met nadruk op was.' 'Wat is er aan de hand? Kom ik ga met je mee' Samen lopen we naar het balkon waar ik de peuk aan steek en een diepe hijs neem. 'Vertel.' Ik schud mijn hoofd. 'Die belachelijke mensen met veel geld die denken dat ze alles kunnen wat ze willen. Fucking aso's.' De woede in me is ongekend. Het voelt alsof het me opvreet van binnen. 'Blake?' Is het enige wat Fleur zegt. 'Onder andere.' Beantwoord ik haar vraag, waarna ik een rookwolk uit blaas. 'Het komt wel goed Em. Jij kunt dat. Je vind wel een manier om het te laten werken.' Met een zucht kijk ik Fleur aan. 'Ik hoop het.'

Na de sigaret voel ik me meteen een stukje rustiger. Fleur heeft me nog twee sigaretten en een aansteker in mijn hand geduwd en wenste me succes. 'Ik kom wel wat vaker bij je om het hoekje kijken om in de gaten te houden dat je hem niet vermoord.' Fluistert ze serieus waardoor ik in de lach schiet. 'Strak plan.' Al lachend loop ik terug naar de woonkamer waar ik werk. Blake staat op het balkon. Het lijkt wel alsof die telefoon aan zijn hand vast geplakt is. Ik besluit er voor vandaag geen aandacht meer aan te schenken.

'Hoe laat wilt u er weer uit?' Vraag ik meneer Jacobs terwijl ik hem toe dek met het deken. 'Doe maar twee uur.' Ik glimlach naar de beste man. 'Ik ga mijn best doen.' 'Niet te laat zijn he!' Roept hij mij grijnzend na. 'Komt goed!' Roep ik terug voor ik een laatste keer zwaai en de kamer verlaat. 'Ik wil graag naar buiten, hoe moet ik dat doen?' Mevrouw Vink staat met haar rollator in de deur opening. 'Dan mag u eerst u jas aan trekken.' De vrouw knikt en trekt zich terug in de kamer. Wanneer ik het laatste bord van het middageten in de vaatwasser heb gezet komt mevrouw Vink weer haar kamer uit. 'Ik heb mijn jas aan en nu?' De vrouw kijkt mij wat paniekerig aan. 'Overal zijn zwarte pijlen. Als u die volgt dan komt u buiten.' De vrouw knikt wat onzeker maar vervolgt toch haar pad naar buiten. Ze is begin dementerend. Wat wil zeggen dat ze dingen vergeet. Omdat ze in een begin stadium is, weet ze van zichzelf dat ze dit heeft en dat ze dingen vergeet waardoor ze extra om bevestiging vraagt.

Zodra ze de deur uit is, doe ik nog een rondje langs de kamers om vervolgens via het balkon te kijken of ze de juiste verdieping heeft genomen om naar buiten te gaan. Wanneer ik haar zie wandelen begin ik met het poetsen van de tafel. 'Is er wat aan de hand?' Blake verrast me door door het eerst sinds drie uren zijn mond open te trekken. Wel op een nare toon, maar toch. 'Nee hoor.' Ik onderbreek mijn bezigheid niet. 'Je praat niet tegen me.' Ik haal mijn schouders op. 'Vanochtend zei je dat ik dat niet mocht en daar bij praat jij ook niet tegen mij.' beantwoord ik hem. Nadat ik de tafel klaar heb loop ik naar de wasmachine en .doe de handdoeken die net gewassen zijn in de droger en zet hem aan.

'Er is wel wat.' Ik schrik op van Blake die bij de deur staat. Ik kijk hem kort aan. 'Wat zou er moeten zijn?' We kijken elkaar voor een paar seconden aan tot ik opgeschrikt word door de telefoon, waar de deurbel op te zien is. Ik open de deur voor mevrouw Vink. 'Sorry, maar ik ga verder als je het niet erg vind. Sommige mensen moeten namelijk werken.' Ik geef hem mijn meest neppe en grote glimlach voor ik onder zijn arm door duik om in de huiskamer verder te gaan. 'Je behandeld me als oud vuil.' moppert Blake. Ik besluit hem te negeren. Als hij niks nuttigs te zeggen heeft, hoef ik ook niet naar hem te luisteren. 'Zeg wat!' Wanneer hij zijn stem verheft gooi ik het doekje op tafel, sluit ik de deur die naar de slaapkamers gaat en kijk hem boos aan. 'Moet dit serieus hier? Met al die mensen die op bed liggen? Waar is je respect gebleven?' Ik wijs gefrustreerd naar de gang waar de kamers zich bevinden. 'Vind jij jezelf zo fucking belangrijk dat je moet schreeuwen om aandacht?' Sis ik richting hem. Net op het moment dat Blake zijn mond weer open wil trekken, gaan de klapdeuren open. Meteen zet ik een glimlach op en richt mij op mevrouw Vink. 'Heeft u lekker gewandeld?' Mevrouw knikt. 'Het is heerlijk weer. Dat doet een mens toch goed.' 'Groot gelijk. Heeft u ook zin in een kopje thee?' De vrouw glimlacht dankbaar naar me. 'Heerlijk, kind.' 'Is goed, ik breng het zo bij u. Koekje er bij?' 'graag, dat hoort er bij he.' Ik knik en draai me glimlachend om om een kop thee voor haar in te schenken, Blake totaal negerend. Nadat ik het kopje thee bij haar gebracht heb en ik net een stap in de woonkamer heb gezet staat Blake mij boos aan te kijken. Veel om te flippen heeft hij niet want Nora komt enthousiast binnen gelopen. Na haar de overdracht gegeven te hebben trek ik mijn jas aan. Stiekem ben ik best benieuwd wat voor getier ik zo meteen in de auto krijg. Ik heb nu al spijt dat ik hem heb aangeboden om bij mij thuis te verblijven voor drie hele maanden. Ik kan die jongen nu al niet uit staan...

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

En daar hadden we O'neill. Wat is jullie indruk van hem?
Zou Emma haar baan echt kwijt raken als het haar niet lukt om Blake te laten dimmen?

Laat je mening achter in de comments en vergeet niet het sterretje in te drukken!

Liefs,
Destiny.