Down to Earth (Dutch/Nederlands)

4. Ik ben te aardig. (Emma)

'Emma.' 'Hoi Em, Met Jesse.' 'Dat zag ik ja. Wat is er?' Het is even stil aan de andere kant van de lijn. 'Ik wou het met jou hebben over het verdelen van onze spullen.' Met mijn vrije hand knijp ik in mijn neusbrug. 'Moet dat perse nu?' 'Ik wil weten waar ik aan toe ben.' Ik zucht duidelijk. 'Ik ben net klaar met werk. Kan dat niet even wachten?' 'Nee.' Natuurlijk niet. Emma is nog niet geïrriteerd genoeg, dus laten we er maar op door gaan. 'Wat mij part mag je alles hebben behalve de bank, het bed, mijn boekenkast, de tv beneden en mijn kleding kast. Voor de rest neem je maar lekker alles mee wat je wilt hebben.' Ik heb hier zo geen zin in. Wanneer ik naar voren kijk zie ik Blake ook een verhit gesprek voeren aan de telefoon. 'Ik wil het bed mee hebben.' Hoor ik Jesse in de verte zeggen. 'Dat dacht ik even mooi niet. Jij hebt je bed hier nog staan. Die neem je maar lekker mee. Het waterbed blijft mooi hier.' Na enige prostest van zijn kant, besluit ik het gesprek af te kappen. 'Ik heb hier even geen zin in Jesse. Deze dag op het werk was stressvol genoeg. Bel morgen maar terug, dan ben ik vrij.' 'Maar ik wil-' En ik heb de telefoon opgehangen. Leeg staar ik naar de telefoon. Volgens mij ben ik gul genoeg met de rest van de meubels. Mijn telefoon trilt opnieuw, weer Jesse. Ik druk het gesprek weg. Een gevoel alsof iemand mij bekijkt, neemt sterk toe. Wanneer ik op kijk zie ik Blake nors naar mij kijken. Ik schud mijn hoofd, gooi mijn telefoon in een vakje van de auto, doe mijn gordel om en start te auto. Net wanneer ik weg wil rijden, word er op mijn raam geklopt. Waarom kan niemand mij met rust laten. Ik laat het raampje zakken. 'Wat wil je Whitman?' Ik kijk hem met een zucht aan. 'Mijn budget is ontzettend laag. Ik kan niet drie maanden in een hotel zitten. Weet jij nog een plek?' Ik knijp mijn ogen samen en schud enkel mijn hoofd. 'Meen je dat serieus? zie ik er uit alsof ik alle logeer adressen hier ken?' Ik zie hem aangevallen kijken. 'Sorry. Dat meende ik niet zo. Uhm, hier in de buurt zit een b&b, misschien hebben ze daar plaats.' Blake knikt maar zegt verder niks.

Wanneer ik een paar meter weg gereden ben, stop ik de auto. Hoe arrogant hij ook is, ik kan hem hier niet aan zijn lot over laten. Ik ben te goed voor deze wereld. Zucht.

Ik zet mijn auto in zijn achteruit en rijd terug naar Blake. Wanneer hij mij verbaasd aan kijkt en ik mijn raam heb laten zakken zoek ik even naar mijn engelen geduld en vriendelijke stem. 'Ik heb nog wel een kamer vrij. Ik weet niet of je dat wat lijkt?' Blake haalt zijn schouders op. 'Alles beter dan een bed and breakfast.' Ik wijs naar de bijrijderskant terwijl ik tot 10 tel om zijn sarcastische opmerking te negeren. Blake stapt in de auto en staart voor zich uit. 'gordel om, alsjeblieft.' Ik krijg een geïrriteerde blik toegeworpen maar toch doet hij voor het eerst vandaag wat ik van hem vraag.

'Waar woon je?' Vraagt Blake wanneer ik de snelweg op rijd. 'Hier 25 minuten vandaan.' Ik hoor mijn telefoon trillen in zijn vakje. Na 5 minuten, heeft de beller nog niet op gegeven en dat is Blake ook opgevallen. 'Moet je niet opnemen?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik ben aan het rijden. het is niet belangrijk.' Blake kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan en steekt zijn hand uit naar mijn telefoon. 'afblijven!' Van schrik trekt Blake zijn hand meteen terug. 'wow, oké. rustig maar.' Hij steekt zijn handen in de lucht. 'Ik wou alleen maar helpen.' Mompelt hij er vervolgens achter aan. 'Is niet nodig. Ik kan mezelf wel redden.' Wanneer ik vanmiddag dacht dat mijn humeur niet verder kon zakken, bleek dat te optimistisch gedacht wanneer ik stil moet staan voor een kudde overstekende schapen waardoor ik werkelijk geen kant op kan. 'Are u kidding me.' Ik laat mijn hoofd op het stuur vallen. 'Is dat normaal?' Ik kijk Blake geïrriteerd aan. 'we zijn omringt met weilanden. Hoe denk je anders dat de schapen van landen verplaatsen?' Het verbaast mezelf nog hoe vriendelijk dat er uit komt. 'Raak gesproken.' 'I know.' Op de een of andere manier kan ik een kort lachje niet verbergen.

Wanneer we na 5 minuten weer kunnen rijden, draai ik de muziek wat luider. De CD van Nielson speelt af. 'Wat voor taal is dit?' 'Nederlands.' Ik toon een gemeende glimlach. 'zanger?' 'Nielson.' Blake knikt kort en kijkt voor zich uit. Na een paar minuten kijkt hij mij verward aan. 'Waar zingt hij over?' 'Over een meisje dat hem verteld dat ze niet meer van hem houd. Hij vraagt zich af waarom ze dat zou doen. Waarom ze een streep zet door hun verhaal. En dat hij het gevoel heeft tegen een muur te praten en van haar vraagt om dan net te doen alsof ze luistert. Dat hij kapot gaat en dat het niet tot hem door gedrongen was dat ze geen donder om hem gaf.' 'Oh dus. heftig.' Ik knik. Dat is het inderdaad en ik weet hoe het voelt.